Het is alweer een poosje geleden dat ik hier voor het laatst wat schreef. Niet Het gaat aanzienlijk beter met me dan dat het een aantal maanden geleden ging.
Ik ben nu ruim vier maanden op weg en moet zeggen dat ik stukje bij beetje mezelf weer aan het terugvinden ben.
Twee maanden geleden lag ik compleet in de vernieling. Alles wat er niet moet gebeuren als je relatie uitgaat, gebeurde wel. Ik kreeg spijt na het uitgemaakt te hebben, mijn ex schreef zich binnen een week al in op een datingsite en vond binnen twee weken een rebound. Daarmee gaat hij op vakantie naar de plek waar ik en mijn ex bijzondere herinneringen aan hadden, ik kreeg een miskraam, hij geloofde het niet en dacht dat ik het fakede om hem terug te krijgen, vervolgens besloot hij al binnen drie weken een huis te gaan kopen met zijn nieuwe aanwinst. Dat was in het kort even de samenvatting van wat er gebeurde rond februari/maart. Nu kan ik er redelijk luchtig over praten, maar heb toen echt periodes ertussen gehad dat ik het niet meer zag zitten.
Vreemd hoe je je ex nagenoeg heilig kan verklaren, na alles wat hij je aangedaan heeft in de tijd dat je nog bij elkaar was. (Ook dat is een lang verhaal, zie daarvoor één van mijn laatste blogs).
Na die tijd heb ik besloten dat het beter was geen contact meer met hem op te nemen. Ik heb hem verteld dat ik bniet accepteerde hoe hij tegen mij gedaan heeft, en gezegd dat ik geen contact meer wilde tot hij zijn excuses aanbood.
Zoals verwacht kwamen die excuses er nooit....toch haalde ik hem ongeveer drie weken van block af op msn. Hij sprak me vrijwel direct aan. Wilde graag over koetjes en kalfjes en over z'n nieuwe vriendin praten. Ik had er niet echt veel behoefte aan en heb hem toen opnieuw duidelijk gemaakt dat ik hem niet meer zou spreken tot hij zijn excuses aanbood. Hij was weer boos, waarop ik hem maar weer geblokkeerd heb.
In de tijd die daarna volgde heb ik de puntjes op de i gezet wat verwerken betreft. Ik heb van hem gehouden, heb hem gehaat, begrepen en niet begrepen.
Uiteindelijk he ik hem kunnen vergeven voor wat hij gedaan heeft. Vergeten zal ik het nooit.
Hij zat in een moeilijke periode. Voor je problemen weglopen en mij tot op het bot pijn doen is niet goed....maar het is gebeurd en ik kan niets anders dan dat accepteren en verdergaan met mijn leven. Er het beste van maken. Meer kun je niet.
Na verloop van tijd komt dan inderdaad het besef terug dat het beter is zo. Het was een moeilijke beslissing, maar ik kan nu zeggen dat ik er beter uitgekomen ben. Ik heb het verwerkt, kan ermee leven dat hij een ander heeft en ben zelfs gelukkiger dan ik was toen ik nog wat met hem had. Verwerken kost tijd en het is een moeilijk en zwaar proces, maar echt waar, je komt er sterker uit.
Gisteren sprak ik mijn ex na lange tijd voor het eerst weer. We konden tot mijn grote verbazing een redelijk goed gesprek voeren. Steeds begon hij wel over zijn nieuwe vriendin, maar het deed me niets meer. Hij vroeg er ook nog naar of het me geen pijn deed, waarop ik eindelijk kon antwoorden dat dat niet het geval was. Hij is voor zijn problemen weggelopen destijds. Is gevlucht in een nieuwe relatie. Denkt dat hij vrolijk verder kan gaan met zijn leven, wat alles behalve waar is. Uiteindelijk blijft hij mij steeds aanspreken, terwijl ik daar geen behoefte meer aan heb. Hij blijft steeds zoeken of ik er nog mee zit. Het is meer dan duidelijk dat hij er nog mee bezig is.

Ik vraag me ook ernstig af of het wel goed met hem gaat. Na een relatie van vier jaar direct in de armen van een ander springen schijnt al niks bijzonders meer te zijn, je hoort het hier zo vaak. Na drie weken besluiten een huis te kopen is al uitzonderlijker, maar wat ik gisteren hoorde spande de kroon.
Mijn ex is met zijn nieuwe vriendin bezig een huis te kopen op dit moment. Ze kennen elkaar drie maanden. Nu moeten er in dat huis vier kamers komen, aangezien ze proberen een kind te maken. Na drie maanden!!! Twee mensen van allebei net 21 die elkaar net kennen. Bezig met kinderkleertjes en een huis kopen. Ik wist niet wat ik hoorde. In eerste instantie moest ik er erg om lachen, maar later besefte ik wel dat mijn ex hiermee zijn hele leven vergooid. Ik kan niet beoordelen of ze bij elkaar passen, hoewel ik wel weet dat zij totaal zijn type niet is. Ook draagt hij nog altijd mijn ring en is hij met mij bezig. Eigenlijk begin ik me best druk te maken om hem. Ik heb hem heel veel nare dingen gegund in de afgelopen weken, maar kan nu toch niet aanzien dat hij zijn leven op deze manier vergooit. Ik wil hem helpen, maar ben de laatste naar wie hij zal luisteren.
Heeft er iemand ooit zoiets meegemaakt? Iemand die zo hard van stapel loopt met een rebound? Iemand die hier wellicht iets van begrijpt?