Een hele poos lang heb ik eigenlijk wel gedacht dat ik eroverheen was. Toch bleek gisteren dat je inderdaad geen ijzer met handen kunt breken, ook al wil je het nog zo graag.
Ik kreeg gisteren voor het eerst de foto's te zien van hem en zijn vriendin, knuffelend. Ze zijn nu gezellig een weekendje weg, in mei gaan ze naar Disneyland en eind van het jaar dus nu definitief samen een huis kopen.

Wel was tot mijn grote verbazing op de foto's te zien dat hij nog steeds mijn ring draagt. Dat snap ik niet. Hij zal wel vergeten zijn dat die ring iets te maken had met mij, dat hij die van mij gekregen had om onze liefde te bezegelen. Zijn ring heb ik de eerste dag dat het uit was al direct af gedaan. Hij draagt hem ruim drie maanden later nog...Die nieuwe vriendin moest eens weten watvoor verhaal er achter die ring zit.

Hij zal wel veranderd zijn sinds het uitging op 5 januari. Misschien poetst hij nu wel zijn tanden, doucht hij zich, geeft hij niet meer zijn hele maandsalaris uit aan dvd's en computerspelletjes, heeft hij tegen haar geen woedeuitbarstingen. Wellicht is zij ook makkelijker dan ik was. Of dat voor hem positief is vind ik nog maar de vraag. Ik wilde hem helpen. Hij zat niet lekker in zijn vel en had mijn steun nodig. Hij wilde wel goed voor zichzelf zorgen, maar kon steeds de discipline niet opbrengen. Ik hielp hem daarmee. Hij stond er zelf achter. Nu verwijt hij mij dat ik hem dingen verbood en dat hij ongelukkig was (en hij was toch echt degene die mij niet kwijt wilde). Zijn nieuwe vriendin zorgt vele malen beter voor hem. Ze verbiedt hem niks en ze is net zo wanhopig als hij. Dat blijkt maar weer als je na elkaar drie weken te kennen besluit samen een huis te kopen. Dat is geen liefde, dat is gewoon dom. Ze heeft waarschijnlijk geen flauw idee hoe hij is, of misschien was.

Ergens blijf ik me dan afvragen of ik de enige ben die er nog mee loopt. Ben ik de enige die nog in veel dingen herinneringen ziet, of loopt hij daar ook tegenaan maar wil hij het zichzelf en zijn omgeving niet laten merken. Ik was degene die het uitmaakte, ik kon niet meer met hem leven, met zijn woedeuitbarstingen, zijn ontbrekende doorzettingsvermogen, zijn gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel. Hij liet alles maar op zijn beloop, regelde niks op tijd waardoor dingen vaak fout liepen. Hij werd daar niet beter van. Integendeel, ik zag dat hij ongelukkig was, wat hij bij tijd en wijlen ook aangaf. Ik was juist degene die er tijd en moeite in stak om hem er bovenop te helpen. Niemand wil zijn partner toch ongelukkig zien? Waarom wordt dat me dan nu kwalijk genomen en zegt hij dat ik de oorzaak van zijn ongeluk ben geweest.

Zou hij er echt zelf in geloven? Kun je zover gaan in je leugens tegenover anderen dat je erzelf in gaat geloven. Dat herinneringen slechts flarden worden van wat ooit is geweest en nu niet meer is, terwijl je de waarheid dan zelf zo verdraaid dat die voor jou stukken draaglijker worden.
Het blijft een kwestie van weglopen voor de pijn, vluchtgedrag...en getuigen van een sterk karakter of een gevoelsleven doet het zeker niet.

Aanstaande zaterdag heb ik televisieopnames....de voorrondes van Miss Nederland. Alleen het idee al dat hij er ook naar zou kijken maakt me nog zenuwachtiger dan ik al ben. Ik wil hem laten zien wat hij mist, hem een trap nageven. Dat ik hem niet meer terug wil staat voor mij als een paal boven water, maar ik zou zo graag het idee hebben dat het hem iets doet. Dat hij niet zou doen alsof ik nooit bestaan heb, alleen omdat de herinneringen pijn doen.....Als hij zelfs de herinneringen aan onze relatie niet koestert, dan heeft deze naar mijn idee voor hem geen enkele nut gehad.