Uren kruipen voorbij, dagen kruipen voorbij en zo ook weken en zelfs maanden. Het leven is onwerkelijk, haast surrealistisch.
Hoe ooit ga ik uit deze put komen als hij halverwege staat om me steeds weer naar beneden te duwen. Het begint er nu zelfs op te lijken dat hij het deksel voor de put heeft geschoven. Ik zie geen straaltje zonlicht meer waardoor ook de motivering om naar boven te klimmen stukje bij beetje verdwijnt. Soms probeer ik nog omhoog te klimmen, maar altijd staat hij me daar halverwege op te wachten en iedere keer is de val harder.

Na het gesprek van vorige week (zie mijn vorige blog) heb ikzelf geen contact meer gehad met mijn ex. Ik was en ben nog altijd heel erg boos dat zoiets simpels voor hem als een mailtje sturen al te veel is om mij een hoop gepieker te besparen. Hij probeert niet eens antwoord te geven, alles wordt afgewimpeld met "je wordt weer kwetsend, als je zo doorgaat moet ik je weer blokkeren", "Ik heb er nu geen zin in" (als ik vraag wanneer dan wel weet hij het ook niet) of hij hult zich simpelweg in stilzwijgen. Ik heb zelfs nog geen klein beetje duidelijkheid gehad over waar hij mee bezig is.

Voor mij een reden om te denken, als het niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks. En zo geschiedde. Ik heb onder een hele andere naam een msnadres aangemaakt en hem erin toegevoegd. Hij wist dus niet dat ik het was, waardoor hij nu misschien andere dingen zou zeggen die hij tegen mij niet wil zeggen om watvoor reden dan ook. Nou, ik moet je zeggen, dat lukte aardig. Hij gooit zo zijn hele levensverhaal bij een wildvreemde op tafel.

Het deed me pijn te horen dat hij me dus tegenover anderen helemaal zwart blijkt te maken. Hij zei bijvoorbeeld dat hij geen verdriet had over mijn miskraam, omdat ik die verzonnen zou hebben om hem terug te winnen, dat hij door mij naar de psychiater moet (hij was toch echt zelf degene met woedeuitbarstingen), dat toen we nog een relatie hadden ik hem dingen verbood waardoor hij erg ongelukkig was (je moet hem wel gaan verbieden met geld te smijten, als hij al 5 jaar fulltime werkt en er nog geen cent van gespaard heeft, alles ging op aan dvds en computerspelletjes) en zo nog veelmeer. Kortom, zijn leven met mij was een hel en het had nooit kunnen werken als we samen waren gaan wonen. Als klap op de vuurpijl zei hij er nog bij dat ik hem tot vervelens toe gestalkt heb en hem elke dag belde of mailde (ook gelogen).

Nog even voor de duidelijkheid, hij wist dus niet dat hij dit allemaal tegen mij zei. Tegen mij zegt hij dus hele andere dingen. Als hij tegen mij praat zegt hij dat hij het heel erg vind dat ik een miskraam had, dat hij het er erg moeilijk mee had en dat hij nu geen woedeuitbarstingen meer heeft (nu blijkt dat hij ze ook al tegen de nieuwe vlam heeft).

Het klinkt voor mij heel waarschijnlijk te zeggen dat hij waarschijnlijk tegen iedereen zo over mij praat. Ook tegen wederzijdse vrienden, waarvan ik het nu dus niet gek vind dat ze geen contact meer opnemen, en tegen zijn ouders. Ik kan hem er onmogelijk op aanspreken, of proberen te bewijzen dat ik echt een miskraam had, omdat ik dit dus officieel allemaal niet eens weet.

Wel heb ik nu dus meer antwoorden op mijn vragen, maar er zijn ook weer nieuwe vragen bij gekomen. Waarom liegen tegen iedereen?
Zou hij zelf ook in zijn leugens geloven? Zal hij ooit nog beseffen dat onze relatie veel en veel beter is dan hij hem nu ziet (of misschien zelfs alleen wil zien). Hoe kan hij mij nou zo zwart afschilderen terwijl hij nadat ik het uitmaakte nog weken schreeuwde dat hij niet kon leven zonder mij?

Voor jezelf vluchten in een nieuwe relatie is geen zeldzaam fenomeen, maar gaan samenwonen met iemand waarvan ik weet dat ze zijn type niet is begrijp ik niet. Hij was altijd heel erg gericht op uiterlijk, zijn nieuwe vriendin is bepaald de mooiste niet. Gaat dat hem ooit nog opbreken of zou hij echt veranderd zijn?

Als er iemand is die nog begrijpt waar hij mee bezig is hou ik me van harte aanbevolen. De leugens tegen mij en tegen anderen, het lieve telefoongesprek en het feit dat hij me hoe dan ook geen antwoorden wil geven, het feit dat hij zichzelf laat geloven dat zijn nieuwe vriendin de ware is....ik kan het allemaal niet meer rijmen. Waar is hij mee bezig, wat gaat er in hem om en waarom doet hij zo??

Liefs Fleur