Vanochtend heb ik, mede dankzij de reacties hier op mijn vorige blog-inzending, eindelijk de moet bij elkaar kunnen rapen mijn ex op de hoogte te brengen van mijn eventuele zwangerschap. (lees mijn vorige blog even al je er het fijne van wilt weten) Ik heb heb een bericht van 4smsjes lang gestuurd, omdat als ik hem bel hij nooit tijd heeft en altijd bij zijn nieuwe vriendin zit.
Ik heb hem daarin gezegd dat ik het niet leuk vond (en dat is nog zacht uitgedrukt) dat hij de hele week geen belangstelling getoond had en dat ik hem zoals hij zich nu gedraagt niet meer terug ken.
Vrij snel daarna belde hij me terug, ik zag het allemaal verkeerd, hij had heus wel intresse, maar alleen verschrikkelijk druk, waarop ik dan weer direct denk: druk?!.....wat is er nou belangrijker en hoeveel tijd gaat er nou in een smsje, telefoontje of e-mailtje zitten om even te vragen hoe het bij de dokter was. We hebben het hier toch wel over een kind. Of het nou nog leeft of al niet meer, een klein beetje intresse van zijn kant had geen kwaad gekund.

Denk je dat het niet erger kan: Jem maakt het na vier jaar uit met je vriend in de hoop dat de klap ervoor zorgt dat hij zijn leven gaat beteren waarna hij na 1,5 week al in de armen van een ander valt. Dat is hard....heel hard. Hij heeft me nadat het uitging teruggewilt en ineens hield dat op, ja toen had hij dus een ander en daarbij kwam ook nog eens dat ik spijt kreeg en hij mij toen ineens niet meer terugwilde. Nou dan denk je dat je alles wel zo'n beetje gehad hebt....mis. Het ergste moest nog komen.
Drie weken geleden heb ik heel heftig bloedverlies gehad. Ik schrok me natuurlijk rot. Dacht eerst dat het menstruatie was, maar later bleek het daarvoor te heftig te zijn. Ik had al een tijdje last van ochtendmisselijkheid en de keren ervoor was ik ook niet ongesteld geworden (ik dacht dat dat te maken had met het feit dat ik door de klap op een hongerrantsoentje leefde en zelfs 1,5 week helemaal niets gegeten had), dat was voor mij reden genoeg om te denken dat er wel eens meer aan de hand kon zijn.

In één van m'n vorige blogs heb ik aangegeven dat ik maar bleef hopen. In één van de reacties stond toen dat ik hem echt uit m'n msn lijst moest gooien. En in een andere dat ik eerst nog tegen de muur moest lopen. Nou, ik kan je vertellen dat is allebei gebeurd vandaag.
Ik liep al weken met zoveel vragen, terwijl ik me voorgenomen had geen contact meer met hem te zoeken. Dat lukte ook, tot vanochtend. Ik wist dat hij op msn zou zijn, dus voor het eerst sinds weken hem ik hem na goed nadenken over wat ik wilde zeggen weer aangesproken.
Ik heb al m'n vragen op hem af gevuurd. Niet dat ik de antwoorden kreeg die ik wilde horen, maar wel duidelijkheid. Hij gaat met de griet die hij net 1,5 maand kent al voor september samenwonen. In een koophuis nog wel!!! Nouwja dan hoeft ik in ieder geval nergens meer op te rekenen. Het doet pijn....veel pijn, maar hoop heb ik nu niet meer. Ergens lucht het daarom ook wel op. Ik kan nu beginnen met verwerken en me realiseren dat hij er definitief klaar mee is. Of hij een foute beslissing heeft gemaakt of niet is mijn zaak niet meer...

Loslaten betekent niet dat het me niet meer uitmaakt,
het betekent dat ik het niet voor ieders anders kan doen.

Loslaten is niet het onmogelijk maken,
het is het besef dat ik een ander niet kan beheersen.

Loslaten is niet het onmogelijk maken,
maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties.

Loslaten is machteloosheid toegeven,
hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in de hand heb.

Loslaten is niet proberen om een ander te veranderen of de schuld te geven,
het is jezelf zo goed mogelijk maken.

Loslaten is niet zorgen voor maar geven om.

Loslaten is niet oordelen,

Hoop...uit alles wat ik hoor of zie haal ik hoop. Contact met hem heb ik niet meer. Op msn is hij geblokkeerd en hij staat in m'n lijst in een donker hoekje zodat ik hem niet zie als ik hem niet wil zien. Hij heeft er namelijk een handje van om dingen in z'n naam te zetten die me op een vervelende manier raken..Ik gooi hem er niet uit, want dan zet ik hem er toch iedere keer weer in als ik wat wil zien, dus dat heeft bij mij geen nut.
Ik doe m'n best om hem uit m'n hoofd te zetten, maar iedere keer kijk ik toch weer naar z'n website...hij heeft er een tijd lang niets mee gedaan, maar vandaag stonden er nieuwe foto's op. Van het dagje dierentuin met z'n nieuwe vriendin. M'n hart ging tekeer als een razende toen ik dat las. Ik dacht nu komt de confrontatie en de harde klap. Nu ga ik foto's zien waar hij opstaat, helemaal gelukkig of innig knuffelend. Of foto's waar z'n vriendin op staat.

Ups en downs tot je er gek van wordt.
Ik heb momenten dat ik denk over hem heen te zijn en zelfs momenten dat ik hem niet eens meer terug zou willen, dus het gaat de goede kant uit.
Nu zit ik alleen toch weer in een dip. Hij sprak me aan op msn (ik spreek hem nooit aan, alle contact komt van zijn kant) en begint wéér zonder dat ik erom vroeg hele verhalen over zijn weekend op te hangen en over de familie van z'n nieuwe vriendin.
Wat in godsnaam denkt hij hiermee te bereiken?! Ik reageer met dat het mij niet boeit en dat ik haar niet eens ken, waarop hij boos wordt en met een kort "ik zeg al niks meer" en later "dag" afsluit. Ik laat nergens uit blijken dat ik hem nog mis, dat verdient hij niet.

Hoewel de ergste schok over is blijf ik het idee hebben dat ik in een kringetje loop. Het ene moment voel ik me goed en heb ik een "mijn ex kan de schijt krijgen" mentaliteit, terwijl dat binnen 5 minuten weer om kan slaan naar gemis.
Want hem missen, ja dat doe ik nog steeds.
Het meeste pijn doet het voor mij als ik bedenk dat hij iedere dag bij zijn nieuwe vriendin is. Hij hoeft niet verdrietig te zijn. Na 4 jaar relatie stapt hij anderhalve week gewoon over in een volgende relatie alsof het niks was.
Ik heb hem nooit kwijt gewild, het uitmaken was voor mij een soort laatste redmiddel. En nu kan ik mezelf wel voor m'n kop slaan.