Denk je dat het niet erger kan: Jem maakt het na vier jaar uit met je vriend in de hoop dat de klap ervoor zorgt dat hij zijn leven gaat beteren waarna hij na 1,5 week al in de armen van een ander valt. Dat is hard....heel hard. Hij heeft me nadat het uitging teruggewilt en ineens hield dat op, ja toen had hij dus een ander en daarbij kwam ook nog eens dat ik spijt kreeg en hij mij toen ineens niet meer terugwilde. Nou dan denk je dat je alles wel zo'n beetje gehad hebt....mis. Het ergste moest nog komen.
Drie weken geleden heb ik heel heftig bloedverlies gehad. Ik schrok me natuurlijk rot. Dacht eerst dat het menstruatie was, maar later bleek het daarvoor te heftig te zijn. Ik had al een tijdje last van ochtendmisselijkheid en de keren ervoor was ik ook niet ongesteld geworden (ik dacht dat dat te maken had met het feit dat ik door de klap op een hongerrantsoentje leefde en zelfs 1,5 week helemaal niets gegeten had), dat was voor mij reden genoeg om te denken dat er wel eens meer aan de hand kon zijn.
Ik besloot een zwangerschapstest te halen en die sloeg positief uit...Ik schrok me dood. Dit kon niet waar zijn. Nou toch was het waar, het stond er echt. Aan de hoeveelheid bloed te zien die gedurende drie dagen naar buiten stroomde maakte ik op dat het en miskraam geweest moest zijn. Alles wees erop.
De klap was enorm en ik kon even niet meer helder denken. Ik had gewoon met een kindje van mijn ex in m'n buik gelopen terwijl hij...nouwja ik weet niet wat hij deed, maar het was in ieder geval niet met mij.
Het was voor mij allemaal heel moeilijk te beseffen en ik ben dan ook tot afgelopen zondag niet in staat geweest er met iemand over te praten. Zondag heb ik het aan mijn moeder voorgelegd en uiteindelijk maandag ook aan mijn ex. Die was er toch wel behoorlijk van onder de indruk. Ik had verwacht dat hij het min of meer weg zou wuiven, maar het leek hem echt wat te doen. Ook zei hij, dat als het geen miskraam had geweest hij het had willen houden....en dan gescheiden opvoeden. Die jongen spoort echt niet...We hebben het toch niet over een pak koekjes ofzo?!
Ook heb ik hem erbij gezegd dat ik daar nog steeds last had, krampen en nog misselijk af en toe. Vrijdag zou ik ermee naar de dokter gaan, misschien was er nog wat achtergebleven.
Geinteresseerd als hij was heeft hij de hele week niets van zich laten horen, ja te druk met zijn nieuwe vlam, die hem zodanig onder de duim schijnt te hebben dat hij alles voor haar doet. Wellicht dat zij hem aangeraden heeft geen contact op te nemen....

Nou, vanochtend ben ik dus naar de dokter geweest, Daar heb ik te horen gekregen dat ik misschien nog steeds zwanger ben, bloedverlies schijnt vaker op te treden en dat hoeft niet altijd een miskraam te zijn...Ik schrok me rot. Alleen het idee al. Een kindje enzo is allemaal heel leuk, maar niet als je 21 bent, studeert, vrijgezel bent, de vader een eikel is die liever met de eerste de beste gaat samenwonen en op kamers woont. Erger kan toch zowat niet?
Nouwja, dinsdag hoor ik de uitslag en ik hoop heel erg dat ik niet meer zwanger ben.
M'n ex heeft de hele week nog niets van zich laten horen, geen mailtje, smsje, telefoontje....niets. Ik vraag me af wat ik hiermee moet. Uiteindelijk zou de eindbeslissing bij mij liggen mocht het zo zijn dat...Het blijft gewoon een hele moeilijke situatie. De jongen van wie ik vier jaar heel veel heb gehouden laat zich nu van een kant zien die ik van hem helemaal niet ken. Wellicht beinvloed door zijn vriendin (de beste vriend van m'n ex zegt dat hij zwaar onder de plak zit) Het is nog steeds heel moeilijk te vatten en erg onwerkelijk alemaal. Als ik hem ga vertellen hoe het ervoor staat heb ik het idee hem lastig te vallen met dingen die hem niet interesseren, terwijl het gvd zijn kind betreft of betrof. Jezus wat kan ik me hier nog boos om maken.
Voortaam toch maar condoom in combi met de pil.......

Liefs, Fleur