Vandaag zouden we vier jaar samen zijn geweest. Ik vraag me af of hij daar uberhaupt aan gedacht heeft. Maar voor mij..wat een herinneringen zeg...zo onwerkelijk. Ik had me toen ook niet voor kunnen stellen dat het zo zou eindigen en dat hij in zo'n monster zou veranderen.
Zou ik er dan wel aan begonnen zijn? Ik weet het niet. Ik heb er uiteindelijk wel van geleerd en het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Aan de andere kant heeft het me heel veel pijn gedaan en ben ik door een hele moeilijke periode gegaan. Ik heb veel energie gestoken in een jongen die het eigenlijk niet verdiende. Hij is van al mijn inspanningen beter geworden...en ik ben niet degene die ervan profiteert. Sterker nog, het wordt zelfs tegen me gebruikt.
Ik zou er wel aan begonnen zijn misschien, maar dan had ik het anders gedaan. Ja, achteraf is makkelijk praten. Nu weet ik wat er fout zat en waar het aan schortte. Feit is nu eenmaal dat dingen gaan zoals ze gaan, daar doe je niks aan. Je kunt er hooguit iets mee doen en zorgen dat je ervan leert, want als er één ding is dat ik niet wil, is dat al deze ellende ook nog eens een keer voor niets was. Ik ben er nu al sterker uitgekomen.
De herinneringen doen me nog steeds veel pijn, nooit zal ik gaan begrijpen waarom....nooit zal ik weten wat er in hem omgaat en nooit zal ik weten of hij meende wat hij zei.
Dan ligt er een keuze klaar: Vooruit kijken en het beste van de toekomst maken of terug blijven kijken, steeds vervallen in hoop en in een cirkeltje rond blijven dolen. Als je eenmaal de kracht hebt gevonden die hoop gedag te zeggen, is het ook makkelijker voor jezelf te kiezen.
De dingen die mijn ex mij zei (gelogen of ongelogen) hebben me heel veel pijn gedaan, maar uiteindelijk kreeg ik er wel de duidelijkheid mee die ik zocht. Hij wilde niet meer verder. Hij koos voor definitief. Dat is duidelijk. Pijnlijk duidelijk. Of hij het zeker wist zal ik nooit weten, maar het beste is om daar dan toch maar vanuit te gaan.
Daar zat ik dan heel verdrietig te zijn om antwoorden die ik wel wilde, maar eigenlijk had ik liever andere dingen gehoord. In beginsel doet dat veel pijn, maar als je dat gedeelte verwerkt hebt kun je verder en dan is het einde echt in zicht.
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden....dus je zult hard voor jezelf moeten zijn....keihard. Op die manier ben je er het snelste af.

Nog altijd is het in mijn hoofd een redelijke warboel. Bevatten zat ik het nooit....hoewel ik er veel voor over zou hebben hem nog een keer face to face te spreken. Hij wil het niet, hij kan het niet. Nee, het zou het moeilijker maken mij te vergeten. Wat zorgvuldig weggestopt werd zou dan weer naar boven gehaald worden. Hij kon nog wel eens gaan twijfelen aan zijn huidige relatie en de daaraan verbonden zekerheid kon weleens in duigen vallen. Nou, dan toch jezelf maar blijven verschuilen in je holletje....weg van mooie herinneringen die je weleens konden doen gaan twijfelen. Wat kunnen mensen toch dom zijn....
Weglopen van de waarheid en je verleden om het vervolgens nog eens te verdraaien en er dan als klap op de vuurpijl nog zelf in gaan geloven ook!

Ik kan er eigelijk wel om lachen...over een tijdje ben ik klaar met verwerken, hij zal voor de rest van zijn leven op de vlucht zijn voor zijn eigen verleden.