"Laat alles zijn
voorbij, gedaan, verleden,
dat afscheid tussen ons
en diepe kloven spant;"
Ego flos, G.Gezelle

Dit forum... dit vreemde rare forum.

Het lag verborgen in de anonimiteit van het internet. Termen als 'liefdesverdriet', 'relatiebreuk' of 'forum' in Google brengen je niet naar deze site. En toch zijn we er allemaal op terecht gekomen. En sommigen leven een tijdje mee, anderen - de anciens - zitten hier al jaren. Een kleine gemeenschap van gelijkvoelenden...

De tijd gaat me voorbij. De klok tikt trager dan ooit in mijn lijf.
Paniek en angst dijnen langzaam uit. De pijn dooft, maar laat een pijnlijk litteken na.
Ik mis haar nog steeds. Haar stem heb ik sinds bijna een half jaar niet meer gehoord; nauwelijks een foto van haar bekeken. Ik heb geen trui waar haar geur in vasthangt. Enkel haar silhouet dwaalt nog doorheen mijn gedachten.
De smaak en afdruk van de laatste kus zijn verdwenen. Januari was het.
Ik mis haar lijf dat zich tegen me aanwrijft, geborgenheid zoekende. Een knuffel, losjes en daarna stevig.

1 Oktober. Het is vandaag zijn verjaardag. Mijn petekind. Het eerste kleinkind in de familie van mijn ex. Het eerste kindje van haar ietsjes jongere zus. Mijn ex werd meter en ik werd gevraagd om peter te zijn. Ik voelde me zo vereerd.

Nu ja. Ik ben geen peter meer van hem nu.

De eerste maanden na de breuk zeiden beide ouders nog dat de breuk geen probleem zou vormen. "We hebben niks met jullie situatie te maken, en we hebben niks tegen je." Ik wou ook peter blijven.

Je bent een vreemde geworden, maar ik voel nog altijd een band tussen ons. Niet zozeer die van geliefden. Ik heb je gekend meisje. Meer dan tien jaar lang. Ik heb je zien groeien tot de vrouw die je geworden bent. Je was een bang meisje toen ik je leerde kennen, verdrietig om de scheiding van je ouders. Gekwetst en zo onzeker van jezelf. Ik heb toen geluisterd en getroost, je liefde gegeven.

Nu negen maand nadat je me verliet, heb ik enkel het gissen naar hoe je je voelt, wat je nu bezighoudt. Je was veranderd toen je vertrok. Verlost van mij en ontpopt in een zelfzeker iemand.

Deze morgen wakker geworden met een droom fris in het hoofd. Het was zo raar. Ik word nog eens zot van die dromen. Ze komt zo vaak terug. Soms zijn we terug samen, soms zijn we vrienden, soms... vreemden.

Deze droom was bij haar ma thuis. Dat is in het zelfde dorp waar ik ben opgegroeid. Zij was er en haar jongere zus ook. En natuurlijk haar nieuwe vriend. Ik ken hem enkel van een foto die ik terugvond op Facebook. Heeft dezelfde voornaam als ik. We maakten ruzie. Enfin, ik had al een vreemd gevoel toen ik wakker werd deze morgen.

Vandaag zijn we 8 maand uiteen. Morgen zullen we sinds 4 maand elkaar niet meer hebben gezien. Op dagen zoals deze huil ik me te pletter.

Ik werd deze morgen wakker met een akelig gevoel: het besef overvalt je; het is gedaan, over en uit voor altijd. Zoals steeds droomde ik over haar deze nacht. Het zijn geen plezante dromen. Ik mis haar zoveel.

Ik voel me zo vernederd dat ze me mijdt. Ik kende haar voor meer dan een derde in mijn leven. En nu kan ik niet eens meer praten met haar.