De tijd gaat me voorbij. De klok tikt trager dan ooit in mijn lijf.
Paniek en angst dijnen langzaam uit. De pijn dooft, maar laat een pijnlijk litteken na.
Ik mis haar nog steeds. Haar stem heb ik sinds bijna een half jaar niet meer gehoord; nauwelijks een foto van haar bekeken. Ik heb geen trui waar haar geur in vasthangt. Enkel haar silhouet dwaalt nog doorheen mijn gedachten.
De smaak en afdruk van de laatste kus zijn verdwenen. Januari was het.
Ik mis haar lijf dat zich tegen me aanwrijft, geborgenheid zoekende. Een knuffel, losjes en daarna stevig.
Bij de laatste ontmoeting was ze koel en afstandelijk. Ik las de verlossing in haar ogen. Haastig wou ze de scene verlaten, ongeduldig en klaar om aan een nieuw kapitel te beginnen.
Klaar om het leven te trotseren zonder mij.
Je sterft, langzaam, in mijn hoofd. Het is moeilijk je niet te willen redden, de tijd zijn eroderend werk te laten doen en je enkel een vaarwel toe te wensen.