Je bent een vreemde geworden, maar ik voel nog altijd een band tussen ons. Niet zozeer die van geliefden. Ik heb je gekend meisje. Meer dan tien jaar lang. Ik heb je zien groeien tot de vrouw die je geworden bent. Je was een bang meisje toen ik je leerde kennen, verdrietig om de scheiding van je ouders. Gekwetst en zo onzeker van jezelf. Ik heb toen geluisterd en getroost, je liefde gegeven.

Nu negen maand nadat je me verliet, heb ik enkel het gissen naar hoe je je voelt, wat je nu bezighoudt. Je was veranderd toen je vertrok. Verlost van mij en ontpopt in een zelfzeker iemand.

Je liet me achter meisje. Je vertrok en keek niet meer achter je om. Ik werd verleden tijd, voltooid verleden tijd. Ik paste niet meer in je leven. Dat is duidelijk. Het doet me pijn. Vaak moet ik nog aan je denken, en de gedachte dat jij niet meer aan mij denkt maakt me verdrietig. Tien jaar meisje. Ik kan dat niet zomaar wissen uit mijn leven. Je kleeft ergens nog aan me. Ik sleur dat elke dag met me mee.

Ik ben kwaad. Helaas heb ik er geen reden toe. Je verliet me om de juiste redenen. Jammer dat je daarna reeds zo vlug de liefde van een ander opzocht. Ik heb veel gehuild toen. De jaloezie teerde aan mijn ziel en lijf. Vaak schommelde mijn gevoel van haat (jaloezie) naar liefde (gemis) en terug. Vaak kwam ik terug van een avondje stappen met vrienden en kwamen de tranen zodra ik alweer alleen in bed lag. Ik zag jou liggen naast die nieuwe vriend van je. Knuffelend, kussend... Mij hart heeft gebloed toen, en nu soms nog even erg.

Ik wenste dat ik je nog even kon zien. Ik wou dat ik nog iets kon zeggen tegen je en dat je me antwoordde. Al zou ik niet meer weten wat ik tegen je moet zeggen. Vrienden zullen we nooit meer worden. Ik vrees dat we niet meer zullen worden dan een pijnlijke herinnering van een periode in ons leven waar ik de kansen in mijn schoot toegeworpen kreeg en die ik, arrogant als ik toen was, als zo gewoontjes beschouwde.

Hoe dicht onze roots ook mogen hebben gelegen, des te verder van elkaar leven we nu. Jij koos ervoor, ik moest maar volgen.