het nest is leeg en kil
het leeft enkel in mijn gedachten,
niet in de jouwe
jij hebt het verlaten, ik had het verwaarloosd

het is geen baken meer van warmte en genegenheid
nu staat het symbool voor een tergende pijn en een eindeloos verdriet

ik wacht... tot je terugkomt
ik wacht... tot ik je kan loslaten
tot je verdwenen bent uit mijn dromen
totdat mijn hart niet meer naar je hunkert

We leven in hetzelfde kleine dorp.
We kijken naar dezelfde sterren, en hemel opgelicht door de maan.
We warmen ons aan dezelfde zon en proeven van dezelfde zure regen.
Toch leven we verder dan ooit van elkaar.
We begrijpen elkander niet meer en rukten onze harten uiteen,
voor het zoeken van beter, en het proeven van ander.
Is dit hetgeen waar we van droomden toen we elkaar we het eerst zoenden?
Hebben we hier naartoe geleefd?
Van liefde moet ik nu haat brouwen.
Wat doe ik hier nog op deze godverdomde aardkloot?

De sleur zat al geruime tijd in onze relatie. Geen of slechte communicatie, weinig interesse van mijn kant. Veel vloeide voort uit een slecht voelen van mezelf.

Vorig jaar op kerstdag maakte ze er dan uiteindelijk een einde aan, na bijna tien jaar samen zijn. Wat volgde was een regelrechte hel voor me. Enkele dagen nadat ze vertrok besefte ik pas wat ik echt aan haar had en welke steun en toeverlaat ze is geweest voor me.