De sleur zat al geruime tijd in onze relatie. Geen of slechte communicatie, weinig interesse van mijn kant. Veel vloeide voort uit een slecht voelen van mezelf.

Vorig jaar op kerstdag maakte ze er dan uiteindelijk een einde aan, na bijna tien jaar samen zijn. Wat volgde was een regelrechte hel voor me. Enkele dagen nadat ze vertrok besefte ik pas wat ik echt aan haar had en welke steun en toeverlaat ze is geweest voor me.

Onze relatie is nooit makkelijk geweest. Op veel vlakken waren we elkaars tegenpolen en wanneer het slecht ging werden die natuurlijk in de verf gezet. Maar voor mij was er altijd een band die ons samenhield tijdens de goeie en de slechte momenten. Ik ben echter een slechte partner geweest; ik heb er nooit bedrogen nee, maar ik toonde bijna geen affectie (ik zag mezelf ook niet graag). Ik was koppig en hield me vast aan de meest idiote principes waardoor ik haar veel heb ontzegd.

Het voelt allemaal zo surrealistisch aan. De hele situatie nu. Toen we elkaar leerden kennen werden we heel goede vrienden die sluimerend verliefd werden op elkaar. Het was en is tot nu toe mijn eerste meisje geweest. Ik ben nooit een echte verleider geweest, daarvoor ben ik te timide. Ze heeft me alles geleerd en veel verleerd. In het prille begin van onze relatie was alles zoals in een droom: we kregen geen genoeg van elkaar en we werden echte soul mates. Door de jaren heen is onze verliefdheid overgegaan in een mooie liefde, maar door mijn interne complexen kon ik op den duur bijna geen liefde meer geven. De sleur en de slechte momenten stapelden zich al lange tijd op. Zaken waarvan ik nu spijt heb. De communicatie verliep stroever en irritaties verhinderden goede contacten met elkaar. We vreeën nog altijd veel met elkaar, na bijna tien jaar. Maar sex houdt geen relatie overeind. De laatste jaren hebben omstandigheden ons snel uit elkaar laten groeien. Problemen op het werk (zowel zij als ik), problemen met ons zelf.

In de periode nadat ze was weggegaan hebben we nog af en toe contact gehad, er was nog betrokkenheid van haar kant (knuffels en huilbuien). In alle vrede verdeelden we onze inboedel en trokken we in aparte woningen. Toen verloor ik ook mijn werk. Omdat mijn werk voor veel problemen had gezorgd, begon ze meer en meer te twijfelen of we toch nog een kans maakten nu deze kwaal was verdwenen. We spraken meer met elkaar af en voelden er ons goed bij. Het leek althans de betere kant op te gaan. Ik kreeg hoop, veel hoop dat alles goed zou komen tussen ons.

Toen een paar maanden terug ze op skireis vertrok met een goede vriendin. Ik had er alle vertrouwen in, onterecht zo is achteraf gebleken. Toen ze terug was van die reis belde ik haar op. Wat bleek, op die reis had ze enkele zaken beseft: ze had mij niet echt gemist en blijkbaar was de oorzaak van haar twijfel gebaseerd op eenzaamheid en gemis naar het vertrouwde gevoel. Dit laatste telefoongesprek dateert nu al van eind april dit jaar. Dit is het laatste contact geweest. Nu zie of hoor ik haar niet meer en mijdt ze me als de pest. Sindsdien huil ik bijna elke dag, ben ik nog steeds werkloos, voel ik me depressief en droom ik bijna elke nacht van haar. Ik voel me zo alleen en voel nergens meer thuis. Ik mis ook haar familie.

Ik ben echt radeloos. Sinds de breuk, of beter sinds januari raadpleeg ik op regelmatige basis een psycholoog en hoewel de gesprekken "deugd" doen, is dat gevoel slechts van korte duur. Ik geraak er maar niet bovenop.

Ik wil haar nog steeds terug. Ik kan haar niet loslaten. Het is zo hard en moeilijk te geloven allemaal. Ik zou er alles aan doen om haar hart terug te winnen, maar haar gevoelens voor mij zijn verdwenen.

Ik voel me leeg en soms wil ik weg uit deze nachtmerrie.

Ik mis haar zoveel en ik kan er niks meer aan doen. Dat heeft ze me genoeg duidelijk gemaakt.