Ben ik weer, na drie jaar toch weer een verliefdheidje te verwerken.

In een kwetsbare periode om de vinger van een foute man gewonden. Hoewel spannende nachten beleefd, toch meteen laten weten niet open te staan voor een relatie met meneer fout. Dat meende ik ook ... toen... fout en bovendien bezet ... kan nooit goed gaan ... en het dan TOCH voor elkaar krijgen om verliefd te worden ... ik begrijp niet veel van mezelf.

Wat heb ik een hekel aan deze gevoelens! Zo allesoverheersend. Bah! Bah! Bah! Een nerveus gevoel in mn borst. Krampachtig. T gevoel alsof ik er geen kant mee op kan. Boosheid. Verdriet. Eenzaamheid.

En hij heeft geen idee! ... En dat wil ik zo houden. Het heeft geen enkel nut als hij dit zou weten. Ik zou me alleen maar nóg kwetsbaarder voelen.

Verstandelijk weet ik dat hij geen enkele schuld heeft, maar toch vind ik hem een KLOOTZAK momenteel! EIKEL! LUL! Ongevoelige sukkel! Harteloze zak!

Tja, na vier jaar weer liefdesverdriet. Gelukkig minder hevig, maar toch...pijnlijk is het altijd.

Een nieuwe dag. Zonnig gelukkig.

Gedroomd over hém natuurlijk. Dat maakt het wakker worden wel heel vervelend. Meteen dat nare gevoel. Dat lege, donkere gevoel. Die zware steen op mijn maag.

In mijn droom voelde ik de wanhoop weer, pure wanhoop.

Mijn wereldje is even zo klein nog: overal lijkt hij nog aanwezig, in mijn hart, mijn gedachten, mijn dromen. Alles draait om hem...ja...die verwerking is verrekte zwaar weer even.

Ik kan niet goed uitleggen wat ik voel, en toch voel ik 't alom.

Gisteren boos, nu weer even verdrietig, verward en verslagen.

Nee, een eerlijk antwoord zal ik niet krijgen. Ik zal me daar bij neer moeten leggen. Wat er toch allemaal in hem om is gegaan... - en waarschijnlijk nog steeds in hem omgaat - ... ik zal me er bij neer moeten leggen dat ik 't nooit te weten zal komen.

Hij heeft geen ander, dat weet ik honderd procent zeker. Angst en jaloezie is het enige wat ik een beetje uit zijn verhalen en de verhalen van anderen op kan maken. Maar toegeven zal hij nooit. Dat gaat hem zijn trots te boven, denk ik...

Ik zou willen dat dat puzzelen eens op zou houden, al is het denk ik onvermijdelijk wanneer een relatie plots wordt beeindigd; je van alle kanten verschillende en tegenstrijdige redenen te horen krijgt én de ex-partner zelf geen gevoelens kan uiten. Wat een verwarring!
Ik heb hem eergisteren verzocht me voorlopig met rust te laten. Even geen contact. Ik wil rust. Bijkomen. Toch moest 'ie nog even het laaste woord hebben door iets sentimenteels in mijn brievenbus achter te laten: wéér in de war! Wéér dat puzzelen!

Ik lees al een week de verhalen en het geeft me het gevoel niet alleen te zijn in mn verdriet. Dit is eigenlijk niks voor mij hier te schrijven, maar alles wat me enigzins kan troosten is welkom. Vandaar mijn aanmelding.
Zo plots kan het over zijn. Niet verwacht. Niets geweten van zijn jaloezie en angst. Helemaal in zichzelf dingen verzonnen en gaan geloven. Mij in onwetendheid gelaten en er vervolgens een punt achter gezet. De verschillende en tegenstrijdige redenen maken het allemaal nog verwarrender.
Spreken met woorden kon hij niet. Alleen met signalen. Nog verwarrender allemaal.