Een nieuwe dag. Zonnig gelukkig.

Gedroomd over hém natuurlijk. Dat maakt het wakker worden wel heel vervelend. Meteen dat nare gevoel. Dat lege, donkere gevoel. Die zware steen op mijn maag.

In mijn droom voelde ik de wanhoop weer, pure wanhoop.

Mijn wereldje is even zo klein nog: overal lijkt hij nog aanwezig, in mijn hart, mijn gedachten, mijn dromen. Alles draait om hem...ja...die verwerking is verrekte zwaar weer even.

Ik kan niet goed uitleggen wat ik voel, en toch voel ik 't alom.

Gisteren boos, nu weer even verdrietig, verward en verslagen.

Waarom kon je me toch niet zeggen dat je vreselijk jaloers was en angstig mij te verliezen? Waarom ben je zo op je tenen gaan lopen om mij te krijgen en behouden? Waarom koos je de weg van de minste weerstand toen je dacht mij te verliezen?
Zul je ooit inzien dat je met me had kunnen praten? Dat je je angst bij me neer had kunnen leggen?

Misschien voel je alleen de opluchting niet meer op je tenen te hoeven lopen...

We zullen elkaar weer zien, dat is zeker, maar eerlijke antwoorden zal ik denk ik niet van je krijgen, dat krijgen zelfs je beste vrienden niet. Waar laat je 't toch allemaal?

Ik zal mijn eigen antwoorden moeten vinden.

Wat een verwarring...