Nee, een eerlijk antwoord zal ik niet krijgen. Ik zal me daar bij neer moeten leggen. Wat er toch allemaal in hem om is gegaan... - en waarschijnlijk nog steeds in hem omgaat - ... ik zal me er bij neer moeten leggen dat ik 't nooit te weten zal komen.

Hij heeft geen ander, dat weet ik honderd procent zeker. Angst en jaloezie is het enige wat ik een beetje uit zijn verhalen en de verhalen van anderen op kan maken. Maar toegeven zal hij nooit. Dat gaat hem zijn trots te boven, denk ik...

Het rare is dat ik het haast ook zielig voor hem vind allemaal: hij was ervan overtuigd dat hij 100 met mij zou worden...Wéér een nieuwe emotie, naast verdriet, boosheid en verslagenheid, erbij.

Herkenbaar?