Ben ik weer, na drie jaar toch weer een verliefdheidje te verwerken.

In een kwetsbare periode om de vinger van een foute man gewonden. Hoewel spannende nachten beleefd, toch meteen laten weten niet open te staan voor een relatie met meneer fout. Dat meende ik ook ... toen... fout en bovendien bezet ... kan nooit goed gaan ... en het dan TOCH voor elkaar krijgen om verliefd te worden ... ik begrijp niet veel van mezelf.

De woordelijke signalen die ik hem gegeven heb zijn veelal 'afwijzend', maar ohhhh wat wil ik graag iets van 'm horen! Mijn hoofd heeft hem afgewezen en me beschermt tegen hem, maar mijn gevoelens zijn zo sterk! En dat na vijf weken af en toe contact met meneer Fout!
Mooie praatjes in een moeilijke periode hebben me te pakken gekregen. Kleven aan me. Blijven me achtervolgen. Wat kan fout toch goed voelen, maar wat voelt het goede doen toch fout!

Verliefd zijn op iemand waarvan ik weet dat het toch niks wordt is niet veel aan! Sterk blijven is echt het enige wat ik kan doen. Heb zijn berichtjes en zijn nummer gewist en meneer van fb verwijderd. Maar wat heftig kan verliefdheid voelen! Liefst zoek ik m op, breng ik de nacht weer met 'm door ... maar ik weet dat ik me de volgende dag nog rotter zal voelen. Ben de laatste weken een slaaf van m'n telefoon geworden...telkens weer die hoop dat hij iets laat horen en telkens weer de teleurstelling van het niks horen...maar ja, waar strandt het schip als hij iets laat horen? Ga ik dan weer voor de bijl of kan ik me dan sterk houden?

Wat ongelooflijk verwarrend!