Tja, na vier jaar weer liefdesverdriet. Gelukkig minder hevig, maar toch...pijnlijk is het altijd.

Een tijd lang heb ik me af kunnen sluiten. Het ging prima allemaal zo samen af en toe. Alles open en eerlijk. Geen verplichtingen. Vrijheid blijheid. We pasten tenslotte ook niet bij elkaar. Tot die ene avond die toch te gezellig bleek te zijn achteraf. Toen had ik moeten stoppen, aangezien ik wist dat het niks zou kunnen worden. Maar het avontuur steeg me toch boven het hoofd, het nam me over en ik kan niet meer ontkennen dat ik sinds die leuke avond toch verliefd geworden ben. Dat was absoluut niet de bedoeling!

Tja, en toen zouden we elkaar weer zien. Ik verheugde me erop. Keek ernaar uit. En toen kwam het. "Ik kom toch maar niet, m'n ex vroeg of ik zin had om langs te komen namelijk..."
Normaal gesproken geen probleem, maar als dan eenmaal die stomme verliefdheid in je gekropen is voelt het als een messteek! Een schok ging door me heen na het lezen ervan. Het bloed leek uit mn hele lichaam te trekken!

Had ik nou maar naar mn gevoel geluisterd! Ik voelde gewoon dat ik gekwetst zou gaan worden. Dit kon gewoon geen goede afloop meer hebben als er eenmaal emoties bij komen kijken! Had ik maar...

Ik ben boos, maar heb er geen reden toe! In feite heeft hij niks verkeerd gedaan! Maar soms is het makkelijker om even lekker boos te zijn.

Verwarrend hoor, weten dat je niet bij elkaar past en dan toch verliefd worden.

Domme, domme ik...