Het is nu twee jaar geleden dat we uit elkaar zijn gegaan. De veteranen hier kennen mijn verhaal en weten dat ik erg diep in de put heb gezeten, net als iedereen hier. Stilletjes ben ik er toch uitgekropen maar heb toch ondervonden dat ik nog heel lang aan de rand van die put zal leven.
Ik kan inmiddels zeggen dat ik me er tamelijk goed overheen heb kunnen zetten, het heeft natuurlijk wel zijn tijd nodig gehad.

Het is inmiddels al heel lang geleden dat ik hier nog iets gepost heb, en de meesten hier zullen mijn verhaal wel niet kennen. Toch kom ik zo nu en dan nog eens kijken op deze site omdat ik er in de tijd heel veel aan gehad heb.
Onlangs heb ik nog gereageerd op een blog van iemand die mij hier toen ook heel veel steun heeft gegeven, maar nu zit ik zelf weer met een enorme dip. Als je het al een dip kan noemen want voel me werkelijk rot!

7 Maanden zijn er ondertussen gepasseerd, het gaat goed met me en heb me er, voor zo ver dat mogelijk is in mijn geval, bij neergelegd dat ik alleen verder moet. Ook het contact heb ik tot een minimum herleid, enkel nog zaken aangaande ons zoontje, voor de rest interesseert het mij echt niet meer veel. Niet na wat ze me allemaal aangedaan heeft!

Naar aanleiding van iets dat er weer gebeurt was en haar regelmatige “hoe gaat het” vraag, vroeg ik haar om een laatste gesprek, gewoon ergens rustig met een tas koffie, om haar eens uit te leggen hoe ik me voel in heel deze situatie, om iets te regelen om mijn laatste spulletjes op te halen en om haar eventueel ook haar ding te laten vertellen als ze dat wou.

Vier maanden zijn er al verstreken en toch, in mijn hoofd blijf ik dagelijks bezig met mijn ex. Er gaat geen dag voorbij zonder aan alles te denken wat er allemaal geweest is en wat er nooit meer zal zijn.
De pijn en het verdriet zijn echter al grotendeels verdwenen, een heel tijdje nu al, ik heb er mij bij neergelegd omdat ik ondertussen zelf heel goed weet dat het over is, dat ik haar voor goed kwijt ben.

Mijn lieve oma heeft mij ook verlaten. Zij was één van de weinige die mij volledig begreep en ook kon luisteren naar mijn verdriet.
Terwijl ik haar hand vast hield vroeg ze om hulp, maar weer stond ik machteloos, ik kon weer niets doen en voelde haar zachtjes wegglippen.
Meer dan ooit heb ik en schouder nodig om bij uit te huilen, maar die is er niet meer.
Ik voel mijn hart langzaam veranderen in steen, het is goed, want alleen zo kan ik door deze tijd verder komen.
Ik zal je missen lieve oma

Ik heb het gevoel dat ik nu zelfs mijn vriendengroep ga kwijt raken. Ik zit in een motorclub, waar zij ook nog 2 vriendinnen heeft, maar had haar gevraagd nog een beetje respect voor mij te tonen en niet meer daar te komen met haar nieuwe vriend. Haar alleen zou ik geen probleem mee hebben, maar asjeblieft niet samen met hem, dat kan ik niet aan.