Ik heb nu al verschillende brieven gemaakt voor haar, alleen heb ik ze nooit verzonden. Ik twijfel teveel om ze te versturen, wetende dat ze toch niet veel zullen uithalen. Deze zet ik dan maar gewoon op mijn blog zodat ik er toch nog iets mee doe.

Ik ben nu bijna vijf weken weg bij mijn vrouw en ik moet zeggen dat het met momenten al een pak beter gaat. Het is precies alsof de tranen op zijn. Ik mis haar nog wel en ook het thuisgevoel knaagt enorm en als ik er met iemand over moet praten vloeit er nog wel een traan, maar het verdriet is precies al geminderd. De enige momenten dat ik het nog heel zwaar heb is als mijn zoontje hier bij me is, dat ventje heeft het er heel moeilijk mee om dan zijn papa te moeten missen en dan weer zijn mama. Dan voel ik mijn hart telkens weer een beetje verder scheuren.

Net als kerstmis heb ik het nieuwe jaar ingezet met tranen van verdriet, eenzaam en alleen.
Steeds maak ik me wijs dat ik haar haat, dat ik haar nooit meer wil zien, maar waarom blijven die tranen dan komen, waarom doet het zoveel pijn? Ik ben het zo beu!!

Ik lees haar berichten steeds weer na en na, maar ik word er gewoon niet wijzer van.

Eindelijk heeft ze eens gereageerd, zelfs uit haar eigen al een berichtje gestuurd. Ze heeft het er dan toch blijkbaar ook (een beetje) moeilijk mee. Dat is al heel iets voor mij, ik zit al vier weken op mijn eentje te wenen, ik heb nog geen mens gezien of gehoord (behalve mijn ouders en zoontje dan), en dan plots die berichtjes.

Niet dat ze allemaal erg positief waren maar ik weet nu toch tenminste dat ze al een beetje begint na te denken vanop haar roze wolkje.

Bedankt allemaal,

Zelfs bij het lezen van jullie reacties en jullie eigen blog rollen de tranen over mijn gezicht. Wat is het leven toch gemeen.

Een huwelijk, of een belofte die je aangaat bij een relatie stelt vandaag de dag precies niets meer voor.
Het ideaalbeeld dat ons word ingeprent door de media zet veel mensen toe tot denken, “hey, dit komt helemaal niet overeen met wat wij hier samen hebben?”, nee natuurlijk niet, zo gaat het niet in het echte leven!

Ik zal , door de tranen heen, ook mijn verhaal hier proberen te vertellen, misschien dat het helpt door het met lotgenoten te delen. Het kan wel wat lang worden, sorry.