Ik zal , door de tranen heen, ook mijn verhaal hier proberen te vertellen, misschien dat het helpt door het met lotgenoten te delen. Het kan wel wat lang worden, sorry.

De vrouw, waar ik tot mijn 31ste op heb gewacht, zij die bij mij eindelijk een vonk liet overslaan, het meisje dat de wilde biker kon temmen en waar ik de rest van mijn leven mee wou delen, heeft mij een maand geleden verteld dat ze niet meer van me houd. We waren bijna 10 jaar getrouwd, hebben samen een zoontje van 7 waar ik heel veel van hou. Ze had het nog geprobeerd maar het lukte niet meer beweerde ze, ze had geen gevoelens meer voor me en wou alleen verder met haar kids. Ze heeft nog twee kinderen, ondertussen tieners, uit haar eerste huwelijk.
Het kwam aan als een donderslag bij heldere hemel en begreep er niets van. Een klein jaar geleden wou ze ook al weg, de scheiding was toen al bijna rond toen ze terug contact met me zocht. Ze miste me en ik was de enige die zoveel van haar hield, dat besefte ze toen, ik mocht haar nooit meer laten gaan.
Ik weet dat ik toen de gebruikelijke kleine foutjes had gemaakt die iedereen maakt in een langdurige relatie en heb na onze verzoening dan ook mijn uiterste best gedaan om die fouten niet meer te maken, want ik wou haar ook nooit meer kwijt. Helaas mocht het niet baten, vlak voor sinterklaas heeft ze dan toch besloten alleen verder te gaan.

Ik ben toen nog een tijdje thuis gebleven omdat ik mijn zoontje nog een normale sinterklaas wou laten vieren en ben dan op 7 december terug bij mijn ouders ingetrokken. Terug op mijn kamertje waar ik tot mijn 31ste op haar had zitten wachten.

Ze had me gevraagd of zij in het huurhuisje mocht blijven omdat ze nergens anders heen kon gezien haar financiële toestand. Ik heb daar dan ook, met een goed hart, op ingestemd omdat ik haar niet op straat kon zetten met mijn zoontje daarbij. Zo ben ik niet, ik hou nog steeds van haar en kon haar zoiets niet aandoen.

Nu komt het!
Het eerste weekend dat mijn zoontje bij me kwam logeren, heb ik van hem moeten vernemen dat er een vriend van mama al twee keer op bezoek is geweest. Een vriend??!! Ik heb haar daar mee geconfronteerd en ze heeft mij toen openlijk en in mijn gezicht verteld dat ze met die eikel wou proberen een relatie op te bouwen. Ze beweerde dat ze nog niets met hem had maar dat het nu toeval is dat het zo snel is gekomen. Bull shit!!! Hoe moet ik dat nu geloven!!? Ik weet dat ze hem al langer kent van facebook en ik ben ervan overtuigd dat die eikel (ook gescheiden met twee kinderen en 6 jaar jonger dan haar) haar mooie woordjes heeft zitten influisteren, wetende dat een vrouw van 39, in de sleur van haar huwelijk, voor zo’n avances gevoelig is en gewillig toehapt.

Ik ben nu drie weken van huis en hij blijkt nu al dagelijks daar te zijn. Ze heeft hem zelfs al meegenomen naar haar ouders om daar kerstmis te vieren. Waar is ze toch mee bezig?? Denkt ze nu echt dat dat sprookje gaat blijven duren?!

Ik heb haar met een goed hart in het huis laten blijven en alles achter gelaten, en waarom? Zodat zij daar een nieuw leventje kan opbouwen met die eikel terwijl ik op mijn kamertje zit te huilen als een klein kind!
De gedachte alleen al dat ze met die eikel in ons bed ligt maakt me gek!!

Ik hou nog steeds zielsveel van haar en mis haar enorm, maar tegelijkertijd haat ik haar zoals ik nog nooit iemand heb gehaat. Ik hoop iedere dag dat die eikel haar dumpt zoals zij dat bij mij heeft gedaan, en ze dan zou voelen wat ik nu voel. Dan zal ze wel weer aan me denken en beseffen wat ze me heeft aangedaan.