Bedankt allemaal,

Zelfs bij het lezen van jullie reacties en jullie eigen blog rollen de tranen over mijn gezicht. Wat is het leven toch gemeen.

Een huwelijk, of een belofte die je aangaat bij een relatie stelt vandaag de dag precies niets meer voor.
Het ideaalbeeld dat ons word ingeprent door de media zet veel mensen toe tot denken, “hey, dit komt helemaal niet overeen met wat wij hier samen hebben?”, nee natuurlijk niet, zo gaat het niet in het echte leven!

In de echte wereld moet je knokken voor je huwelijk of relatie, moet je samen door dik en dun, moet je er voor elkaar zijn als er zich een probleem voordoet, en niet bij het minste beetje de handdoek in de ring gooien, en de persoon die al die jaren van je gehouden heeft aan de kant schuiven om zo’n sprookje na te jagen met iemand die je nog helemaal niet kent.

Dat sprookje zal vroeg of laat verdacht veel gaan lijken op iets wat je ooit al hebt gehad.
Bij alle sprookjes is er echter ook een einde, en niet altijd een happy end.

Pas dan zul je beseffen wat je hebt aangericht! Een huwelijk kapot, een gezin uit elkaar gescheurd, iemand achter gelaten die zelfs nu nog altijd lijd aan een gebroken hart omdat jij, waar die persoon zo veel van hield, hen had verlaten om een droom na te jagen.
Dan komt de spijt en zul je evenveel aan die ene persoon gaan denken die jou nooit heeft kunnen vergeten, en sta jij even machteloos, met je beide voetjes, in het echte leven.
Een gemeen leven.