Vier maanden zijn er al verstreken en toch, in mijn hoofd blijf ik dagelijks bezig met mijn ex. Er gaat geen dag voorbij zonder aan alles te denken wat er allemaal geweest is en wat er nooit meer zal zijn.
De pijn en het verdriet zijn echter al grotendeels verdwenen, een heel tijdje nu al, ik heb er mij bij neergelegd omdat ik ondertussen zelf heel goed weet dat het over is, dat ik haar voor goed kwijt ben.
Bijna dagelijks heb ik nog contact met haar, meestal omdat we samen een zoontje hebben, maar soms vraagt ze ook uit het niets hoe het met me gaat, of laat ze weten dat ze nog heel veel met me inzit. Het kan zijn dat ik verkeerd ben maar ik zie dat als een knagend geweten en vooral schuldgevoel. Voor mij hoeft het niet meer, ik wil haar zelf niet meer terug, niet na alles wat er gebeurt is. Het deed verschrikkelijk veel pijn te horen dat ze iemand anders had en dat knaagt nu nog heel veel aan mij.
Ik snap het gewoon nog steeds niet hoe iemand waar je zo lang van gehouden hebt van de ene op de andere dag kan zeggen, ik hou niet meer van je, en je vervolgens gewoon vervangt door iemand anders alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dat het gevoel wat minder kan worden na zoveel jaren, dat begrijp ik goed genoeg, dat gebeurt in iedere relatie. Voor mij was het ook niet meer zoals in het prille begin, maar ik zou haar hiervoor nooit laten vallen om ergens anders mijn geluk opnieuw te proberen. Ik heb toen voor haar gekozen en samen met haar een leven opgebouwd, met mooie en soms ook slechtere tijden, maar we waren er voor elkaar. Je voelt je zeker en geborgen en weet dat de andere er altijd voor je zal zijn en van je houd, eens wat er gebeurt. Dat gooi je toch niet zomaar weg om je ergens anders in een onzeker avontuur te storten.
Dat is wat zij nu gedaan heeft en dat wringt bij mij enorm veel, ze heeft mij diep teleurgesteld, pijn gedaan en vernederd. Dat kan ik nooit vergeten en haar al zeker niet vergeven.
Lange tijd heb ik gehoopt haar ooit terug te kunnen winnen, die hoop is er nu al even niet meer, die is samen met mijn tranen verdwenen. Nee ik wil haar niet meer terug, zelfs de liefde die ik nog voor haar voelde is stilletjes aan het verdwijnen. Toch blijft ze dagelijks in mijn hoofd spoken en de gedachte dat ze samen met iemand anders de dingen doet die wij vroeger deden, tja, ik mag het niet zeggen maar dat wekt zelfs een haatgevoel op en voel mezelf daardoor veranderen in iemand die ik eigenlijk niet wil zijn.
Liefde en haat liggen inderdaad kort op elkaar en komen beide uit het hart, ik denk dat zij daardoor waarschijnlijk ook nooit helemaal uit mijn hart zal verdwijnen.