7 Maanden zijn er ondertussen gepasseerd, het gaat goed met me en heb me er, voor zo ver dat mogelijk is in mijn geval, bij neergelegd dat ik alleen verder moet. Ook het contact heb ik tot een minimum herleid, enkel nog zaken aangaande ons zoontje, voor de rest interesseert het mij echt niet meer veel. Niet na wat ze me allemaal aangedaan heeft!
Nu, de dag voor dat we naar de rechtbank moeten om de scheiding eindelijk af te ronden, stuurt ze me plots een berichtje. Dat haar vriendje niet de reden was van onze breuk en dat ik het niet op hem moest schuiven. Mijn fouten werden ook weer opgesomd en ik moest maar niet vergeten wat zij al allemaal voor me gedaan had, dit zou mij ook misschien helpen bij een volgende relatie. Laat het achter u en move on.
Wat the fuck!!?? Ik heb haar terug gestuurd, met de vraag waar ze het lef vanaf haalt om zo’n dingen tegen mij te zeggen. "Kan u daar van alles op antwoorden maar heb daar geen zin in via sms, dat lijkt mij wat koud na 10 jaar huwelijk".
Ik vraag me echt af of ze nog wel in de realiteit leeft want alles wat ze nu verteld is 100% tegenstrijdig met wat ze me een tijd geleden allemaal vertelde. Ik heb haar bedankt voor de 10 jaar die we in een leugen hebben geleefd.
Ze stuurt dan weer terug dat ik altijd alles verkeerd opneem, dat ik altijd het slachtoffer speel, dat ik alleen maar haar fouten zie. ???? De enige fouten waar het tot de dag van vandaag over gegaan is zijn die van mij!!!??
Even na mijn boze antwoorden stuurt ze, “Maar goed, heb het fijn met je gehad, en de rest neem ik allemaal op mij, mijn schuld, alles. Had gehoopt haast normaal met elkaar verder te kunnen maar nee. Goed, ben een slecht mens, jij ook bedankt. Je bent er bijna vanaf als ik toch zo erg was.” (hiermee bedoeld ze de scheiding morgen)
Ik heb daar niet meer op gereageerd en een uur later stuurt ze dan weer, “Denk je echt dat mij dat geen pijn doet, sta hier weer mooi nu.” Ze was aan’t huilen op haar werk.
Ik begrijp best dat zij ook niet zonder problemen erdoor gaat, dat zij nu en dan ook wel terug denkt aan onze tijd, maar zij is verder gegaan met haar leven, ze heeft mij ingeruild voor iemand anders, ze kan van mij toch niet verwachten dat we vrienden kunnen zijn, dat ik haar vriendje de hand kom schudden als ik mijn zoontje kom halen of terug breng.
Ik heb haar nog een bericht terug gestuurd, “Ik heb altijd van je gehouden, altijd! Ik heb in angst geleefd toen je die eerste keer bij me terug bent gekomen, angst om je weer te verliezen. Daarom waarschijnlijk dat alles mis is gegaan. Mijn grootste angst is natuurlijk uitgekomen. Ik zou je nooit pijn hebben kunnen doen of je kwetsen, want je was alles voor mij. Zelfs nu doet het erg pijn als ik tranen in je ogen zie, maar ik zie niet meer veel door de tranen in mijn eigen ogen.
Op dit bericht kreeg ik terug “Dito, en sorry voor alles”
Heel de dag zit ik te piekkeren over de bedoeling van haar berichtje, ligt het nu echt aan mij? Zie ik de dingen nu niet juist of op een normale manier? Kom er echt niet meer aan uit maar ze heeft het wel weer klaar gespeeld om een traan op mijn wang te toveren, een traan waarvan ik dacht dat ze op waren.
Sorry, het is weer eens een lang verhaal maar het moest even van me af. Het is dan ook weer een tijdje geleden hier voor mij. Word helemaal dizzy van haar!!!