Wat een rustige week beloofde te worden, draaide weer op 3 dagen verwarring.
Maandag de ene sms na de andere van hem, zijn toon wisselde constant terwijl ik rustig bleef. Hij gaf meermaals aan dat hij absoluut nog dingen met mijn zoon wilde doen, terwijl ik toch al lang duidelijk had gemaakt dat hij niet zowel vrijgezel als stiefpapa kan zijn. Maar daar dan weer geen antwoord op als ik aangaf dat hij daar rekening mee moest houden en in overweging nemen. Zijn laatste sms: zie je niet dat mijn emoties ook tijdelijk zijn?

Ik ben de spellekes zo beu, zo kotsbeu!!! 3 maanden verder en het is nog steeds trekken en duwen van zijn kant. De ene keer is hij lief en bezorgd en gaat een serieus gesprek aan, de andere keer kan hij het niet opbrengen zelfs maar 'hallo' te zeggen.

Hallo,

Ik heb een dipje, een serieus dipje en ik moet even mijn gedachten kwijt.
Vriend en ik gaan weldra therapie, dus daar is al enige verbetering, al wil dat nog niet veel zeggen. Maar de vraag kwam van hem, ik moest alleen bellen voor een afspraak. Daarin ligt dus de reden van mijn dipje.

Ik voel me waardeloos deze week, alsof ik niks ben, ik denk dat als ik 7jaar geleden niet zou hebben bestaan dat het hem dan niks zou hebben uitgemaakt. Hij heeft mij en mijn zoon ingeruild om op stap te kunnen gaan. Van hoeveel waarde kunnen mensen dan zijn?

Het heeft even geduurd, maar ik heb een nieuwe relatie. Het is zonder twijfel de beste relatie die ik al gehad heb en die ik ooit zal hebben. Het is de relatie met mezelf.
Ik weet wie ik ben en daar ben ik heel gelukkig mee. Ik twijfel niet langer aan mezelf en zal ook niemand meer toelaten mij te laten twijfelen aan mezelf. Die macht heb ik afgenomen, van eender wie.

Het is exact 2 maanden geleden dat mijn vriend (nee, ik noem hem geen ex, dat gaat gewoon niet, het idee is te absurd) na 7 jaar opeens vertrok. De eerste week kwam hij hier dagelijks over de vloer, we lagen knus tegen elkaar aan in de zetel, we praatten uren en gingen samen nog iets drinken. Toen ik hem om duidelijkheid vroeg, werd hij misselijk en is toen vertrokken. Sindsdien is het een spel van trekken en duwen. De ene dag kent hij me, de andere dag besta ik niet.

Het is nu al 7 weken geleden dat mijn vriend uit het niets vertrok. Ik ben nog steeds erg verward. De ene dag zoekt hij toenadering, een dag later ben ik een vreemde.
Afgelopen weekend hadden we een afspraak bij de bank om onze gemeenschappelijke rekening stop te zetten, achteraf hebben we nog een uur gepraat. Hij vroeg me op 't einde een mail te schrijven naar hem, met al mijn gevoelens/ideeën enz...In de mail heb ik er heel erg op gelet dat er niks 'aanvallend' instond en ik beperkte me tot mijn eigen inzichten en gevoelens. Geen vingerwijzen naar hem.

Zes weken geleden vertrok mijn vriend uit het niets, na een relatie van bijna 7 jaar. Ik kwam volledig uit de lucht vallen, aangezien we pas nog samen op vakantie waren geweest als gezin, en omdat we praatten over een huis kopen en nog kinderen krijgen. De dag dat hij vertrok kreeg ik nog heel lieve sms'en en pakte hij me nog vast en kuste me.