Hallo,

Ik heb een dipje, een serieus dipje en ik moet even mijn gedachten kwijt.
Vriend en ik gaan weldra therapie, dus daar is al enige verbetering, al wil dat nog niet veel zeggen. Maar de vraag kwam van hem, ik moest alleen bellen voor een afspraak. Daarin ligt dus de reden van mijn dipje.

Ik voel me waardeloos deze week, alsof ik niks ben, ik denk dat als ik 7jaar geleden niet zou hebben bestaan dat het hem dan niks zou hebben uitgemaakt. Hij heeft mij en mijn zoon ingeruild om op stap te kunnen gaan. Van hoeveel waarde kunnen mensen dan zijn?
Hij zegt tegen mensen die hij nu leert kennen of tegen kennissen dat ik hem afremde in zijn ontwikkeling, terwijl heel zijn familie en al zijn vrienden hebben gezien welke grote sprongen vooruit hij hier heeft gemaakt. Zoveel tijd en energie heb ik er ingestoken, zonder daarbij ooit mijn eigen te verliezen of t als een last te beschouwen btw, en nu zegt hij zulke dingen. Ik snap het niet, hij laat me via hun geloven dat ik gefaald heb, dat ik niks juist deed, dat het allemaal voor niks was.
Tegen diezelfde mensen zegt hij dat hij zich nu eindelijk goed voelt en dat er heel wat van zijn schouders is afgevallen. Maar nooit tegen vrienden of familie, want die weten beter en zijn niet bang hem dan op zijn plaats te zetten. Maar wederom geeft hij me viavia het gevoel dat wij een last waren, dat wij hem ongelukkig maakten. Dus voel ik me weer als niks, want heb hem elke dag opnieuw, 7jaar lang enkel gelukkig willen maken.
Hij zegt dat hij nu dingen kan waarvan hij nooit dacht die te zullen kunnen, maar weeral familie en vrienden weten beter. Zij waren erbij toen ik hem motiveerde te beginnen werken, om zijn sociale fobie te overwinnen, om voor zichzelf op te komen. Hij groeide elke dag, 7jaar lang en nu zegt hij zulke dingen. Ik snap het niet, ik begrijp het niet, ik kan er echt niet bij.

Zijn zus waar hij nu bij woont heeft hier 1000x gezegd dat ze mij dankbaar is voor alles wat ik deed, dat zij of familie hem nooit zo hebben kunnen laten groeien en een volwaardig persoon worden. En nu, zegt ze tegen mij net dezelfde dingen als wat hij zegt, ik ben verward.

Als hij en ik praten zegt hij dat ik alles ben, dat hij me niet uit zijn leven wil, mijn zoon ook niet, maar dat hij niet goed genoeg is voor ons, dat we beter af zijn zonder hem omdat hij denkt een last te zijn. Hij kan niet om met verantwoordelijkheden, dus gaat hij nu (voor onze bestwil) voor de "korte" pijn ipv een levenlang "miserie".
Maar hij zorgde niet voor miserie, hij was nooit een last, hij nam wel zijn verantwoordelijkheid en dat heb ik hem vaak genoeg bevestigd, maar hij neemt het niet aan. Als ge zulke dingen niet aanneemt van de persoon die onvoorwaardelijk van je houdt, wat betekent die persoon dan? Niks toch?

Door de week kan ik met niemand praten, ik ben gedwongen iedere avond tussen 4 muren te zitten, ik kan niet weg want mijn zoon ligt in bed. Een vriend van me heeft ook een verbroken relatie momenteel, zij heeft al een ander en dus zijn alle vrienden met hem bezig. Precies of het bij hem meer pijn doet omdat zij een nieuw lief heeft en ik word vergeten. Mensen denken dat ik er sneller bovenop geraak omdat ik de vreugde van een kind in huis heb. Maar ze vergeten wel dat het voor hem ook 7jaar waren, dat hij .... echt zag als zijn papa, hij ligt 3mdn later ook nog elke ochtend en avond te wenen. Ik ben alleen om 2 personen op te vangen, ik ben op, ik ben moe, ik ben alles wat ik nu vooral niet wil zijn.