Zes weken geleden vertrok mijn vriend uit het niets, na een relatie van bijna 7 jaar. Ik kwam volledig uit de lucht vallen, aangezien we pas nog samen op vakantie waren geweest als gezin, en omdat we praatten over een huis kopen en nog kinderen krijgen. De dag dat hij vertrok kreeg ik nog heel lieve sms'en en pakte hij me nog vast en kuste me.
Na het avondeten zei hij opeens dat hij de relatie niet meer aankon en dat hij wou vertrekken. Hij is toen nog 2 dagen op mijn zetel blijven liggen, hoofd onder deken en niet willen praten. Toen ik dan even naar een vriendin was is hij hier als een dief in de nacht vertrokken en liet niet weten waar hij was en of hij nog terugkwam.
De week die daarop volgde is hij bijna dagelijks hier geweest, we zaten samen in de zetel, we gingen samen iets drinken, we hebben zelfs nog met elkaar gevreeën. Daags nadien veranderde hij in een gemeen persoon, die me negeerde en slecht praatte bij nieuwe mensen die hij had leren kennen.
Mijn zoon, waar hij 6.5 jaar stiefvader van was heeft hij sindsdien nog maar 2 maal gezien. Hij zegt dat hij het daar te moeilijk mee heeft en wil er ook niet over praten. Hij wil ook niet over hem of ons praten, wel heeft hij mij gevraagd om een afspraak te maken bij een therapeute om daar samen naar toe te gaan. Dat hebben we ook gedaan. De therapeute stelde toen voor dat we enkele keren apart kwamen en dan nog eens samen om te kijken wat we gingen doen en dat vond hij goed. Maar 2 dagen later negeert hij me volkomen als ik hem tegenkom op café.
Vorige week is hij samen met mijn zoon gaan zwemmen en heeft gevraagd om dit nog vaker te mogen doen. Ook staan hier nog een hoop spullen van hem klaar in dozen, die hij maar gewoon hoeft mee te nemen. Ze staan hier al 2 weken en hij verzint telkens een excuus om deze niet mee te nemen.
Hij vertelt ook aan zijn vrienden dat het definitief gedaan is en dat hij niet meer kon blijven, maar hij stuurt toch nog regelmatig berichten of komt me opzoeken als we toevallig samen ergens zijn. Onlangs hadden we nog eens een leuk gesprek op een avond, over gewone dingen zoals werk, mijn zoon, enz... 's Anderendaags had hij me gedefriend op zijn facebook omdat hij mijn statussen niet meer wou lezen. Statussen over gewone dingen, zoals wat mijn zoon had gekregen voor Sinterklaas, niets bijzonders.
Al 6 weken is het precies een spel van trekken, duwen en psychologische machtsspelletjes. Ik heb geen flauw idee wat hij nu van plan is, hij zegt dat hij tijd nodig heeft en even op zijn eentje wil zijn. Maar ik weet niet wat ik daaronder moet verstaan. Is het definitief over of heeft hij een of andere vroege midlife crisis? Heeft iemand tips of enig idee?