Gister was ik de hele dag bij mijn (ex)schoonouders, waar ik een super goede relatie mee heb. Dit was absoluut niet om dingen uit te vinden over mijn ex, gewoon ik kom daar al jaren over de vloer, en die relatie met hen hoef ik niet op te geven. We hebben het ook nauwelijks over mijn ex gehad, een aantal woorden misschien. Verder zijn we gewoon gaan winkelen, lekker veel kleding gekocht en gepraat over van alles en nog wat.

Gisterochtend vroeg mijn ex lief of we 's avonds konden afspreken.. Ik vond dit natuurlijk heel fijn en wilde dit heel graag. In het begin deed hij alsof hij het ook heel graag wilde.

Rond een uur of zes zei hij ineens dat ik naar hem toe moest komen want hij had geen zin om naar mij toe te komen (terwijl we dit wel hadden afgesproken). Uiteindelijk ben ik toen rond half 10 naar hem toe gegaan.

3 dagen, 3 dagen heb ik al geen contact gezocht. Een hele overwinning. Al doet het ergens heel veel pijn, ik had verwacht dat hij inmiddels wel aan de telefoon zou hangen.

De afgelopen 3 dagen heb ik mijn planning van 7 uur 's morgens tot 11 uur 's avonds vol geramd, werk, vriendinnen, van alles. Geen minuut alleen, behalve die paar eenzame uren in bed.

4 November meldde ik mij hier, vervuld van een intens verdriet, aan. Het was (en is) uit met mijn grote liefde.

In de afgelopen 5 weken heb ik hem 2x gezien, 1x was het fantastisch, was het alsof we elkaar opnieuw leerde kennen, de tweede keer was k*t. We hadden ruzie, en ik zei iets heel stoms, die de situatie veel erger heeft gemaakt dan hij al was.

Vorige week zondag had ik een complete mental breakdown, ik zag het allemaal helemaal niet meer zitten, zag niets moois meer in het leven en kon alleen aan hem denken.

Zoals ik al had geschreven kreeg ik Zaterdag avond dus een sms, in eerste instantie kon ik hier redelijk koel op reageren.. De volgende dag nam toch mijn frustratie de overhand.

Ik stuurde hem een berichtje of hij een leuk weekend heeft gehad. Hij stuurde terug: Gaat wel. Jij? Nog uitgeweest? Ik stuurde terug: "Wel prima, niets bijzonders. Ben even de stad in geweest. Wil je mij nog zien voor mijn vakantie?"

Ik kreeg net een sms

Ik weet dat jij denkt dat ik niet maar aan jou/ons denk... Dat doe ik dus wel. Tuurlijk doe ik dat wel. Ik weet niet of ik er nu anders over denk, maar ik denk er wel aan. Ga je vanavond uit?

Duss... Ik wil aan de ene kant op en neer springen, juichen, jumpen, drie rondjes draaien en weer neer komen.. Aan de andere kant staat er: Ik weet niet of ik er nu anders over denk...er staat niet: Ik mis je... er staat eigenlijk niets positiefs, behalve dat hij er wel over nadenkt... Misschien is dit gewoon een actie om te checken of ik nog beschikbaar ben?

Pfoeh hee, wat is de drang om hem te smsen ineens groot.

Ik wil hem zo graag smsen met de vraag: En ben je blij met je beslissing? Is het de goede?

Maar ik weet dat ik terug krijg: Weet niet.... Dus geen steek verder kom ik ermee.

Dus ik moet niet smsen, maar ik wil het zooo ontzettend graag. Feit is, ik kan hem niet eens smsen, ben bij mijn zus en blijf hier ook slapen, heb zijn nummer dus niet eens bij me. Maar god wat wil ik het graag. Tuurlijk kan ik zijn nummer wel achterhalen, het staat namelijk in haar telefoon.. Maar zover wil ik niet gaan...