4 November meldde ik mij hier, vervuld van een intens verdriet, aan. Het was (en is) uit met mijn grote liefde.

In de afgelopen 5 weken heb ik hem 2x gezien, 1x was het fantastisch, was het alsof we elkaar opnieuw leerde kennen, de tweede keer was k*t. We hadden ruzie, en ik zei iets heel stoms, die de situatie veel erger heeft gemaakt dan hij al was.

Vorige week zondag had ik een complete mental breakdown, ik zag het allemaal helemaal niet meer zitten, zag niets moois meer in het leven en kon alleen aan hem denken.

No contact? Ik ben het stereotype van hoe het niet moet. Ik kan het nog steeds niet. Ik zit nu op 1 dag en ben zelfs daar al trots op. Mijn ex kan het ook niet... Dus ja dat schiet op. We houden van elkaar, maar reageren verkeerd op elkaar. Hij wil niet meer met mij zijn, ondanks dat hij van me houdt, en dat moet ik accepteren. Ik moet hem met rust laten. Dat moet ik kunnen. Dus iedere dag ga ik 10 minuten minder aan je denken, dat betekend dat ik over een week al ruim een uur per dag niet aan je denk. Dat lijkt me fijn...

Voor het eerst sinds het uit is heb ik vandaag weer echt een positief gevoel gehad. Heb zojuist (als in 40 minuten geleden) gehoord dat ik kans maak op een promotie bij mij in het bedrijf. Werk is (na mijn grote liefde) mijn grote passie. Ik ben blij en gelukkig met dit nieuws. Het duurde niet erg lang, daarna nam het verdriet weer de overhand....Maar heel even dat enthousiasme voelen... Heel fijn....