Proberen iemand te vergeten waar je zoveel van houdt, is net zo moeilijk om iemand proberen te herinneren die je nog nooit hebt ontmoet.

Gister kreeg ik volledig onverwacht een e-mailtje van hem. En niet een aardig e-mailtje, nee, een keihard mailtje. Het was echt een soort van laatste moker slag, hetgene wat ik moest horen om te weten dat er niets meer is om op te hopen. Het e-mailtje was koud en kil. Ik weet niet waarom hij zo tegen me doet. Ik weet dat No-Contact het enige is wat ik kan en moet doen.

Kan iemand, wat dan ook, iets positiefs halen, uit het onderstaande e-mailtje?

[i]Hoi,

Waarom zit je altijd in mijn hoofd… echt altijd.

Het was zo enorm fijn om een avondje met mijn ex-schoonouders te zijn. Het was fijn om objectief van hen te horen wat er met onze relatie is gebeurd, en dat ook zij denken dat hij er ooit spijt van krijgt - maar dat dat mogelijk al is als ik er klaar mee ben. Ze denken dat het de grootste fout is die hij ooit kan maken, en ondanks dat ik daar geen steek mee opschiet, voelt het wel fijn. Is dat gemeen? om van zijn ouders te horen dat ik het beste ben dat hem ooit is overkomen. Soms denk ik van wel, dat zelfs zijn eigen ouders achter mij staan en niet achter hem. Dat is niet eerlijk.

Al weer mijn 2e blog voor vandaag.

Zoals het nu is hebben mijn ex en ik gewoon echt keihard knallende ruzie. Of eigenlijk hij is super boos op mij, heeft vandaag ook ineens zijn ouders ingelicht dat het definitief over is tussen ons, waar hij dat eerst niet deed.

Hij wil me NOOIT meer spreken zoals hij zegt, eerst dacht ik dat ruzie het makkelijker zou maken om uit elkaar te gaan omdat er dan geen reden meer is tot hoop.

Gisteravond stuurde mij ex mij een smsje of ik misschien langs wilde komen gisteravond.

Natuurlijk wilde ik dat, dus ik ging erheen. Toen ik daar aan kwam deed hij heel erg onverschillig. We zaten op de bank, ik kreeg geen kus, geen aanraking, niets eigenlijk. Dus ik vroeg me af waarom ik eigenlijk langs was gekomen.