Soms ben ik wel eens een beetje bang om hier alles neer te zetten wat in mn hoofd zit, omdat ik bang ben dat mijn ex het misschien leest. Aan de andere kant denk ik; fuck it, wat dan nog? De kans dat hij deze website kent is natuurlijk klein, maar anders zal hij waarschijnlijk wel weten dat ik het ben.

Op het moment zijn mn zenuwen sky high. Echt ik zit helemaal te shaken. Het is namelijk zo; na ons gesprek Dinsdag, heb ik nog een keer al mijn gevoelens op tafel gelegd, in de vorm van een brief.

Natuurlijk moet ik hiervan wel van huilen, maar zo voelt het wel

Gister avond is er officieel een einde gekomen aan ons mooie liefdes verhaal van 4 jaar.

Hij kan op dit moment niet voor mij gaan, en denkt ook niet dat daar in de nabije toekomst een verandering in komt. Hij vind het heel moeilijk omdat hij me nu al mist en ontzettend veel van me houdt, maar hij zegt er niets aan te kunnen doen.

Ook zegt hij dat hij de afgelopen paar maanden niets gemerkt heeft van de liefde die ik voor hem voel. Er is geen proberen meer aan, het is gewoon helemaal over klaar en sluiten.

Ik heb nu een aantal dagen geen contact gehad, gewoon uberhaupt eigenlijk niets met mn telefoon gedaan. Ik laat hem nu altijd thuis liggen en zet hem snachts uit.

Nu ineens bekruipt mij het gevoel dat hij me aan het vergeten is.... Ik weet via een vriendin dat hij het dit weekend met zijn vrienden besproken heeft, dat hij echt niet weet of hij met me verder wil. Dat hij ontzettend veel van me houdt maar niet weet ik of ik zijn ware ben.. Of wij het perfecte stel zijn...

Ik heb het gevoel dat hij mij aan het vergeten is...

Altijd ben ik gek geweest op de weekenden, vrijdag na werk lekker wijntje op de bank met mijn mannetje, zaterdag iets leuks doen en zondag lekker op tijd naar bed. Ik hield van de weekenden.

Nou dat daar verandering in is gekomen is wel zeker, ik haat de weekenden. Ik heb hem verwijderd uit mijn leven; van facebook; uit mijn telefoon alles. Zodat ik alleen nog contact met hem kan hebben als hij mij opzoekt. Dat doet hij ook wel af en toe, en het volgende moment wil hij ineens weer rust.

Ik voel me toch zo rot, wil hem voortdurend smsen: ik mis je zo

Het missen is in de afgelopen drie weken nog niet zo verschrikkelijk erg geweest, het voelt alsof hij op een andere planeet zit. Alsof er geen enkele manier is om bij hem te zijn. God wat hou ik toch verschrikkelijk veel van die jongen. Een leven zonder hem kan ik me echt even niet voorstellen.

Ik weet best dat het tussen ons niet altijd prachtig is geweest, maar wat mis ik je toch enorm. Ik zou er zoveel voor over hebben om je gewoon even te horen, even bij je te zijn, even naar je rustige ademhaling te luisteren.

G*dver wat ben ik een ongelofelijke sukkel. het is echt niet te geloven.

Vandaag zat ik niet zo lekker in mn vel, moet op dinsdag altijd met iemand praten en dat trek ik nooit zo goed. Na dit gesprek was ik helemaal panisch en heb ik mijn lief gebeld over hoe ik me voelde etc. en dat die twijfel zo aan me vreet, en dat hij me dit toch niet aan kan blijven doen bla bla bla. Gewoon allemaal shit, ik weet niet waarom ik dit heb gedaan. En toen zei die, nou prima Car, ik zal je niet meer laten twijfelen, ik maak het gewoon uit. Punt.