Vandaag wakker geworden met rust in mijn hoofd...voel me heel kalm. Ontbeten met dochter, hij lag nog in bed, dochter naar zwemles gebracht..'s middags werken dus hem geroepen omdat hij op dochter moest letten...Na het werk naar huis, en hij was anders...niet meer boos, rustig...FF boodschappen met dochter gedaan, eten gehaald en gegeten...dochter naar bed gebracht...Toen ff achter computer, ff kijken of odie, panic of lucha ergens te bekennen waren...dus niet (snik)En al die tijd was ik gewoon rustig...en voelde me goed...Aangezien er niemand was om tegen aan te kletsen dacht ik...heb geen zin om hele avond met hem te zitten, want merkte de hele dag al dat hij eigenlijk wilde praten met mij...maar ik dacht....pff gisteravond had me veel energie gekost dus bekijk het maar...heb dr nu ff geen zin in ...hahahaa wat een stoer wijf hé...mijn ouders zijn er niet...die hebben een bubbelbad....HAHA...lekker ff badderen..dus 1945 ik die kant op..en om 2100 smsje...hij?: is het lekker? ik: ja...dit is wel weer eens heel fijn....heerlijk lang gebadderd...2200 smsje....blij dat we weer praten...en toen: knapte er iets in me...ik dacht blij dat we weer praten?blij dat we weer praten? als jij je nu eens niet als een godvergeten debiel gedraagt maar als een volwassen vent dan kon het allemaal een stuk makkelijker...en moest huilen...vanuit mijn tenen.....heeeeerlijk haha...heb uiteindelijk een smsje teruggestuurd met: ja ik ook....half uur later: leef je nog...was dr net uit dus naar huis...hij was druk aan het werk boven dus ff hoi gezegd, ff gekeken,en weer naar beneden...merkte dat ie wilde praten maar wachte tot ik ergens over begon...en ik dacht: je kunt wachten tot je een ons weegt maar ik begin nergens over...en ff later was ook ie ook beneden..haha...en ik ging achter comp zitten...hij zegt: kletsen of een spelletje aan het doen? ik zeg : spelletje (niemand online aangezien de rest wel een sociaal leven heeft haha)En toen kwam hij bij me zitten...en zei:

hoezo een emotionele achtbaan???pffff....kost me wel 10 jaar van mijn leven...
Gisteravond kwam hij na zijn werk thuis....blikje bier in zijn hand en ik keek naar hem en dacht: sjongejonge, wat zit jij in de knoop en wat ben jij eigenlijk sneu...een vat vol frustraties en boosheid..En ik voelde me sterker worden en hij voelde dat ook...
Ik heb nogmaals mijn zegje gedaan en toen kwam er uit: ik weet niet hoe het met mijn gevoel zit, en heb de hele nacht en dag niet geslapen en ben heel erg boos en wil geen verwijt krijgen dat ik respectloos ben, wil me niets aan laten praten....Heb hem gezegd dat het zijn probleem is dat hij niet met kritiek om kan gaan, en dat hij maar eens moet leren om daar anders in te worden, want ik hou mijn mond niet (meer). Hem verteld daty hij geen sex oid meer hoeft te verwachten van mij en dat ik doorga met mijn leven en niet van slag meer wil raken door alle ongein die hij uithaald..en hij zat erbij, knikte en was helemaal in de war. Maar hij wilde geen verantwoording mee af hoeven leggen...Heb hem gezegd dat dat maar is hoe hij het opvat en als ik weer iets hoor ik hem daar weer mee zal confronteren en hij zelf in de hand heeft hoe hij er mee omgaat, maar dat dat mij niet meer boeit.

Zo sterk als ik was...zo'n wrak voel ik mij op dit moment...heb het gevoel of ik alles verkeerd gedaan heb...we paten nu niet meer en vanmorgen haalde hij (toen ik nog sliep) een flink bedrag van mijn rekening....en dat is op zich niet erg, maar wel zonder er iets over te zeggen...En ik probeerde hem dus te bellen, maar hij neemt gewoon niet op en reageert ook niet op de sms die ik gestuurd heb. Denk dat ik nu echt oorlog heb en weet niet of ik wel sterk genoeg ben om dat te overleven.....
Hij geeft echt geen haarbreed toe...geen milimeter....en hij kan dat wel...zich afzetten tegen mij...misschien zijn manier wel om los te komen...

Nou..het is nu echt helemaal einde verhaal....Gisteren kwam hij in zijn pauze thuis en heb ik het volgende gezegd: Je exvriendin (voor mij, 15! jaar geleden)verteld dat jij haar met een zatte kop gebeld hebt om te vertellen dat jij weer vrijgezel was...hij verschoot van kleur en ik vroeg: klopt dat? hij zei; waarom wil jij altijd alles weten van mij en daar ben ik flauw van en ik geef daar geen geen antwoord op...dus ik zeg: je ontkend het dus niet? Boos liep hij naar de keuken...ik zeg: ik mag na al die jaren toch wel een beetje meer respect verwachten???Hij zegt: daar gaan we weer...respect...en raakte helemaal geirriteerd..Ik zeg: dat mag ik toch verwachten?? Nou ik mocht helemaal niets verwachten. Ik zeg: jij zegt zelf de hele tijd dat jij geen relatie wil, maar ik ben geen goed genoeg voor je tot je iemand anders hebt om je ... in te steken...En draai het eens om????Op zijn minst een beetje lullig of niet?....stilte.....ik zeg: het ergste vind ik dat jij mij nergens duidelijkheid over wilt geven...mijn leven is compleet overhoop gegooid en nu lijkt het erop dat mijn verleden ook niet is wat ik dacht dat het was...en jij wil nergens zekerheid of duidelijkheid over geven..zegt dat je nog van mij houd, maar flikt zulke dingen. Kun je iig niet wachten tot we niet meer onder een dak samenleven?Begin me zo langzamerhand af te vragen hoe lang jij mij al beduveld met van alles en nog wat en jij doet geen enkele moeite om dingen in de juiste proporties te houden..

Ik merk dat het redelijk redelijk gaat op dit moment met mij...het verdriet is er nog wel, maar ik kan mezelf sneller weer oppeppen, blijf minder hangen in mijn verdriet (mede door mijn maatjes van hier!)Het accepteren is denk ik begonnen, wat ik ook doe of niet doe...het maakt niet meer uit. Afgelopen zaterdag een feest gehad waar hij ook naar toe ging en waar zij ook was...(ik denk niet dat hij daadwerkelijkvreemd gegaan is, net op tijd gestopt voor het uit de hand liep zeg maar)...en ik was heel gespannen, wilde er eigenlijk niet naar toe omdat ik bang was dat ik haar een klap vooor haar smoel zou geven...ik heb daar met hem nog over proberen te praten maar de enige reactie was: kan me voorstellen dat je gespannen bent maar je bent toch niet meer van plan om haar te slaan? pfffff...stel je voor dat ik heibel maak...nou ja, toch gegaan en voorgenomen om gewoon plezier te hebben...toen ik haar zag heb ik haar recht aangekeken met een minzame glimlach om mijn mondhoeken en haar verder compleet genegeerd...zo dat voelde sterk...en ik heb toch een leuke avond gehad...hij liep een beetje eenzaam rond en maakte dan hier en dan daar een praatje, vond het nog wel zielig ook..En hij was 's morgens pas om 0745 uur thuis en voor het eerst dacht ik: het interesseerd me eigenlijk niet meer waar hij was en wat hij gedaan heeft, dus ook nergens naar gevraagd...en ik ben redelijk afstandelijk nu, niet onaardig en hij raakt er helemaal van in de war....ik doe mijn best niet meer, heb het opgegeven en hij snapt er niets van...is mij constant aan het peilen...legt in geuren en kleuren uit wie hij die zaterdag heeft gesproken, met wie hij allemaal was tot 0745 uur...nu nu ik het niet meer belangrijk begin te vinden.....

Ik vind het zwaar om afscheid te moeten nemen van de liefde van mijn leven.....ik weet wel dat ik me ga redden en dat het uiteindelijk allemaal goed komt....maar ik had het zo graag samen gedaan, tot het eind... en ik besef ook wel dat ik me daar niet mee bezig moet houden maar soms neemt mijn geest een loopje met me en kom ik haast niet uit het verdriet... Ik vecht er wel tegen maar op dagen dat ik moe ben dan lukt dat gewoon niet zo goed.
Op dit moment doen we "gewoon"tegen elkaar. Praten over ditjes en datjes maar vooral niet te moeilijk want dan gaat het mis.....Ik blijf nu eenmaal behoef

Ik begin me af en toe zowaar beter te voelen...zweef soms een beetje tussen woede en sterk zijn in. Merk dat ik emotioneel toch wat afstand aan het nemen ben. En nu zoekt hij steeds contact, van zijn werk heel vaak bellen voor onzindingen, maar ik wil gewoon niet meer dat ie me raakt..

ik wil geen verdriet meer hebben...wil rust in mijn hoofd en leven.

Mijn tijd is aangebroken hoe moeilijk en eng ik dat ook vind...