Ik vind het zwaar om afscheid te moeten nemen van de liefde van mijn leven.....ik weet wel dat ik me ga redden en dat het uiteindelijk allemaal goed komt....maar ik had het zo graag samen gedaan, tot het eind... en ik besef ook wel dat ik me daar niet mee bezig moet houden maar soms neemt mijn geest een loopje met me en kom ik haast niet uit het verdriet... Ik vecht er wel tegen maar op dagen dat ik moe ben dan lukt dat gewoon niet zo goed.
Op dit moment doen we "gewoon"tegen elkaar. Praten over ditjes en datjes maar vooral niet te moeilijk want dan gaat het mis.....Ik blijf nu eenmaal behoefte houden aan een knuffel of een aai....ik blijf mezelf gek maken.....en ook al weet ik dat ik geen andere keus heb dan doorgaan...pff wat vind ik het zwaar...