Er zijn momenteel 0 gebruikers en 4 gasten online.
Ik begin me af en toe zowaar beter te voelen...zweef soms een beetje tussen woede en sterk zijn in. Merk dat ik emotioneel toch wat afstand aan het nemen ben. En nu zoekt hij steeds contact, van zijn werk heel vaak bellen voor onzindingen, maar ik wil gewoon niet meer dat ie me raakt..
ik wil geen verdriet meer hebben...wil rust in mijn hoofd en leven.
Mijn tijd is aangebroken hoe moeilijk en eng ik dat ook vind...
Goed zo Anzil
Goed hoor meid. We moeten voor onszelf kiezen. Willen zij nog een kans maken dan zullen ze door het slijk moeten gaan en een belletje is daarvoor zeker niet genoeg meer. Daarvoor hebben ze ons veels te veel aangedaan. Wees sterk meid, je komt er echt wel! Ook ik vind het eng, maar soms, heel soms denk ik zelfs met een beetje zin in de toekomst.....wie weet wat er nu op mijn pad zal komen, veel ongelukkiger dan ik was kan ik bijna niet worden....
Gisteren na de therapeut had ik weer die rust. Berusting ook, want ik voel me nu ook niet boos. Wel verdrietig, maar dat zal nog wel even duren. Het gaat met ups en downs, maar er beginnen beetje bij beetje wat meer ups te komen. Ik weet dat ik het alleen kan, en ik sta van mezelf versteld....heb zelfs besloten het in eerste instantie hier in Spanje te willen proberen, en daar echt mijn best voor te gaan doen....Ik denk dat ik dat aan mijn zoontje verschuldigd ben, en lukt het niet dan kan ik altijd nog gaan..
Dikke knuffel uit nat-spanje (bah wat een rotweer hier)