Ik merk dat het redelijk redelijk gaat op dit moment met mij...het verdriet is er nog wel, maar ik kan mezelf sneller weer oppeppen, blijf minder hangen in mijn verdriet (mede door mijn maatjes van hier!)Het accepteren is denk ik begonnen, wat ik ook doe of niet doe...het maakt niet meer uit. Afgelopen zaterdag een feest gehad waar hij ook naar toe ging en waar zij ook was...(ik denk niet dat hij daadwerkelijkvreemd gegaan is, net op tijd gestopt voor het uit de hand liep zeg maar)...en ik was heel gespannen, wilde er eigenlijk niet naar toe omdat ik bang was dat ik haar een klap vooor haar smoel zou geven...ik heb daar met hem nog over proberen te praten maar de enige reactie was: kan me voorstellen dat je gespannen bent maar je bent toch niet meer van plan om haar te slaan? pfffff...stel je voor dat ik heibel maak...nou ja, toch gegaan en voorgenomen om gewoon plezier te hebben...toen ik haar zag heb ik haar recht aangekeken met een minzame glimlach om mijn mondhoeken en haar verder compleet genegeerd...zo dat voelde sterk...en ik heb toch een leuke avond gehad...hij liep een beetje eenzaam rond en maakte dan hier en dan daar een praatje, vond het nog wel zielig ook..En hij was 's morgens pas om 0745 uur thuis en voor het eerst dacht ik: het interesseerd me eigenlijk niet meer waar hij was en wat hij gedaan heeft, dus ook nergens naar gevraagd...en ik ben redelijk afstandelijk nu, niet onaardig en hij raakt er helemaal van in de war....ik doe mijn best niet meer, heb het opgegeven en hij snapt er niets van...is mij constant aan het peilen...legt in geuren en kleuren uit wie hij die zaterdag heeft gesproken, met wie hij allemaal was tot 0745 uur...nu nu ik het niet meer belangrijk begin te vinden.....
Ik hoop dat dit voor mij de ommekeer is...de stijgende lijn...