daar sta ik dan...na zoveel jaar.....alleen...En heb van alles al gevoeld..maar hb het idee dat ik wat rust in mijn hoofd begin te krijgen. Ik besef dat het niet helpt om me er tegen te verzetten..het word er niet meer anders van. En dat kan ook niet, zo leuk was het de afgelopen jaren eigenlijk niet. Af en toe was het heeel leuk en daar kon ik dan weer weken op teren...nam met steeds minder voor mezelf genoegen..voelde me vaak eenzaam en onbegrepen of een zeikwijf als ik om aandacht vroeg...Iedere keer als ik aangaf dat ik het niet lekker vond lopen dan kwam het allemaal wel goed...als eerst...en er was altijd wel wat. Die eeuwige onzekerheid..daar is iig een einde aan gekomen..

Weet niet hoe ik me voel...heb vandaag een vette dip gehad en er zijn van die dagen dat het lijkt of mijn gevoel helemaal weg is...voor alles....had vandaag gewoon geen zin om met iemand te praten..geen zin om iemand te zien..heb de hele dag met een dekentje op de bank gelegen...tot ik dacht: nu is het genoeg..doorgaan..heb een vriendin gebeld en die komt zo..ga me er tegen blijven verzetten hoe moeilijk ik dat soms ook vind...
Wil gewoon weer ontspannen en blij kunnen zijn en besef dat ik de enige ben die daar ook daadwerkelijk wat aan kan doen....ophouden met piekeren en malen..ophouden om

Het gaat beter met mij, voel me zelfstandiger worden, ben niet meer bang voor ruzie of irritaties. Nadat hij zo door het lint ging hebben we heel lang gesproken 's avonds en ik heb hem een heleboel dingen een beetje duidelijk kunnen maken. Hij snapt iig nu dat mijn vertrouwen in hem niet meer is. En ik besef ook dat zonder vertrouwen niets mogelijk is. En ik begrijp hem tot op zekere hoogte ook wel, maar het is mij heel duidelijk dat wij over veel essentiele dingen heel anders denken, en dat werkt niet. We belemmeren elkaar in plaats van te stimuleren...en waarom dat zo is of waardoor is eigenljk helemaal niet meer zo belangrijk. Het is zo.Dikke vette punt. Het einde van ons en het doet nog steeds pijn maar ik wil de pijn niet meer laten overheersen..ben diep gegaan de afgelopen tijd maar nu is het genoeg. Ik ga leren me met mezelf bezig te houden en mezelf weer te ontdekken...niet opzien tegen de toekomst maar er vertrouwen in hebben...vertrouwen in mezelf. En wat hem betreft....ik hou heel veel van hem maar ik wil dit niet meer..als hij anders zou zijn...what you see is wat you get zei hij wel eens...precies..niet meer en niet minder...bevalt het niet? jammer dan....Ik wil niet samenleven met zo'n iemand, iemand die je telkens weer laat merken jou niet nodig te hebben op geen enkele manier...

Het gedonder is nu echt begonnen. Ik heb hem woensdag het volgende gezegd: Dat je niet meer van me houd daar zal ik mij bij neer kunnen en moeten leggen. Maar ik vind het vreselijk moeilijk. En ik wil niet geconfronteerd worden met je geheime contacten dat trek ik niet dus het ik wil graag dat je vertrekt als je geen rekening kunt houden met mijn gevoelens. Zo wat was hij boos. Dat sms-je was van een oud-klasgenootje en hij had 2 nummers van oud-klasgenootjes in zijn telefoon staan en hij had daar niets mee gehad en wilde dat ook niet maar ik zocht overal wat achter en daarom had hij dat gewist en hij was mij daarom ook zat. Toen ik zei: je hebt maandenlang stiekem contact gehad met G. en elke keer als ik daarnaar vroeg zei jij: ik heb geen contact met haar, ik hoef niets met haar en vind haar niet interessant. Nadat ik een telefoonspecificatie heb opgevraagd kon hij het niet meer ontkennen en maakte het uit. Dus het is volgens mij niet zo gek dat ik het gevoel heb dat jij weer stiekem aan het doen was. En daarom lijkt het mij beter.

heb amper geslapen vannacht.....huil alleen maar...ben niet eens in staat om mijn dochter van school te halen.....voel me zo fucked up.....ben zo verschrikkelijk kwaad en verdrietig en in de war. Waarom confronteerd hij me met zijn geheime contacten???Waarom blijft hij mij kwetsen en nog blangrijker waarom laat k dat steeds gebeuren???waarom doet het mij nog zoveel terwijl het hemn ook geen ene moer intereseerd....hoe kom ik hier uit????

Ik heb vandaag niets anders gedaan dan huilen, huilen en nog eens huilen..Wanneer stopt het verdriet, wanneer gaat het over. Ik voel me zo alleen en ellendig..en hij ..hij kijkt me meewarend aan, klopt mij op mijn knie en zegt: het komt wel goed...Nou dan heb ik nieuws...het komt helemaal niet goed. Ik ben op hem gevallen om zijn eerlijkheid en echtheid...maar zolangzamerhand kom ik erachter dat het allemaal fake is..hij zegt alles om maar geen gezeik te hoeven hebben, en na 15 jaar heb ik wel iets meer respect verdiend. Ik weet nu al dat hij binnen de kortste keren een nieuwe vriendin hebt...en dat voelt zo rot....

Ik voel me weer zo ellendig. Hij heeft van het weekend een reunie gehad en nu loopt ie weer sms-jes te wissen waar ik bij ben. Het lijkt wel of hij het er om doet. Ik vind dit gewoon zo totaal respectloos en ben er zo verdrietig om. Nog geen eerlijkheid. Als ik er naar vraag dan ligt het allemaal aan mij en ik zoek overla wat achter. Maar het is toch niet gek dat ik daar iets van ga denken? Ben er zo flauw van en heb er zoveel verdriet van, ik weet het gewoon alleemaal even niet meer, wanneer houdt het houden van nu eens op?? Ik heb er al het geld van de wereld wel voor over. Ik vind het zo moeilijk. Verstandelijk weet ik het allemaal heus wel en ik wil ook geen relatie meer. Maar mijn gevoel schreeuwt soms gewoon om hem. Ik word er bij tijd en wijle knettergek van. En dan die dubbele agenda van hem...waarom doet hij mij dit aan? Waarom is hij gewoon niet eerlijk? Dit heb ik toch niet verdiend na zoveel jaren samen? Ik denk dat hij echt geen donder meer om mij geeft maar laat hem dat dan gewoon zeggen...die dubbele signalen trek ik soms niet meer. En ik wil alsmaar de lieve vrede bewaren, maar ik merk dat dat tem koste van mezelf gaat. Het voelt soms alsof ik met mijn rug tegen de muur sta en geen kant op kan.