daar sta ik dan...na zoveel jaar.....alleen...En heb van alles al gevoeld..maar hb het idee dat ik wat rust in mijn hoofd begin te krijgen. Ik besef dat het niet helpt om me er tegen te verzetten..het word er niet meer anders van. En dat kan ook niet, zo leuk was het de afgelopen jaren eigenlijk niet. Af en toe was het heeel leuk en daar kon ik dan weer weken op teren...nam met steeds minder voor mezelf genoegen..voelde me vaak eenzaam en onbegrepen of een zeikwijf als ik om aandacht vroeg...Iedere keer als ik aangaf dat ik het niet lekker vond lopen dan kwam het allemaal wel goed...als eerst...en er was altijd wel wat. Die eeuwige onzekerheid..daar is iig een einde aan gekomen..

Ik kies voor mezelf en vind het zwaar...maar het gaat me lukken....ik ga mezelf terug vinden en dingen proberen te zien zoals ze zijn en niet zoals ik het soms in mijn hoofd heb. Stoppen met mezelf voor d gek houden...Hij wil me niet meer? Nou mooie sukkel...ik hem ook niet meer.

Klaar!