Anzil, je schrijft dat je geen relatie meer wil. Beslis jij dan voor hem, je eigen leven gaan leiden. Oh, ik weet dat het heeeel moeilijk is, gevoel en verstand zeggen iets anders. Maar je gaat er anders idd aan onderdoor. Die twijfel is niet mee te leven. Nu bij ons het duidelijk is geworden, brengt het mij, ondanks het diepe verdriet, wel rust. Ik ben af van die twijfel, de toekomst zie ik nog zwart, ik denk ook vaak: hoe kun je dit zo doen na zovele jaren. Die onzekerheid is weg en dat voelt ondanks alle ellende wel goed. En dat stiekeme gedoe met zijn sms'jes, daar wordt je ook niet vrolijker van. Heel veel sterkte!

Wat vreselijk herkenbaar is dat wat je juist schrijft. Blijkbaar zitten al die mannen in hetzelfde schuitje, weinig vrienden, oppervlakkige contacten, moeilijke jeugd (traumatische scheiding). En nu maar aan zichzelf denken terwijl wij ons totaal voor ze hebben weggecijferd de afgelopen jaren.
Ik deel je verdriet. Ook ik hoor dat ze me sterk vinden, dapper etc, maar ik voel me vaak een wrak. Kan geen andere weg nemen dan doorgaan, maar ook ik zie niet goed in hoe...maar we moeten door, en we kunnen het. Nog onder 1 dak zitten moet echt slopend zijn, want ook al weet je dan wat beter is toch is er dan nog die soort van twijfel...Ik merk dat ik het moeilijker heb als ik mijn vriend zie dan wanneer ik hem niet zie en dat het ondanks de pijn ook rust geeft als hij er niet is. Blijkbaar kunnen ze niet meer geven, die mannen. Ik snap ze echt niet. Hoe kan het mannelijk brein zo makkelijk zich van alles ontdoen....gaat het niet lekker nou hup...relatie de deur uit, dat zou toch niet moeten kunnen....
Sterkte lieverd, en kop op.....het komt echt een keer goed!!!

Lieve Anzil, probeer je daar aub geen zorgen over te maken. Ik snap je zo goed, ik heb dat ook, dan denk ik...hoe kan ik nu met zoontje naar Nederland gaan, maar aan de andere kant....waarom moet ik hier blijven als ik uiteindelijk me hier niet gelukkig zou voelen (ik woon in het buitenland). Ik schijf dat nu nog voor me uit, want daaraan denken doet teveel pijn. Mijn vriend is daar heel erg bang voor, maar het is dan wel een consequentie van zijn eigen gedrag. De enige hoop die ik nog koester is dat onze relatie voor de problemen die 2 jaar geleden begonnen zijn altijd heel goed was, en daar is hij het ook over eens. We hadden en hebben een hele sterke band, maar alles is door de situatie scheef getrokken. Ook dat beslissingen nemen, dat deden we echt samen. Eigenlijk was hij tot 2 jaar geleden de sterke in de relatie. Nu ben ik sterke dan hij, en heb meer een eigen leven dan hij. Ik merk dat ik meer mensen heb om op terug te vallen en die van me houden dan hij....ziet hij dat zelf dan niet....dat het bij hem van kwaad tot erger wordt!!! Maar goed, dat is nu zijn probleem, hij moet er eerst uit komen.
Ook ik maak me zorgen om mijn zoontje....maar mijn moeder zei laatst iets heel erg raaks, ze zei.....na al dat wegcijferen voor je vriend probeer e nu te zijn voor je zoon, maar probeer je nu niet helemaal voor hem weg te cijferen, je moet aan jezelf denken!!! En daar zit wat in. En wat je zegt Anzil...4 dagen in de week...waarschijnlijk brengt hij het dan echt wel op leuke dingen te doen. Maar oh...ook mijn hart huilt voor mijn zoontje...