Ik voel me zo alleen en leeg...ook al heb ik zoveel mensen om me heen die om me geven...maar ik wil er maar 1...en dat is dus geen optie. Ik word daar soms zo vreselijk verdrietig van,,ik weet dan niet waar ik het moet zoeken. Ik kan mijn draai gewoon niet vinden en ht ergste vind ik nog wel (tenminste zo lijkt het) alsof het hem niets doet dat wij uit elkaar zijn..
De avonden duren eeuwen, overdag gaat het wel..maar dan..pffff...en aangezien wij een dochter hebben kan ik ook niet zomaar even weg 's avonds. En dan begint het malen..waarom,waarom,waarom? Kan het gewoon niet begrijpen en ook haast niet geloven. HET IS OVER!!!

Ik verlang naar rust, ik wou dat ik hem nooit meer hoefde te zien,maar ja, we hebben wel een dochter samen. Het liefst zou ik hem helemaal verrot willen schelden en hem net zo kwetsen als hij mij heeft gedaan...de egoist....Maar omwille van mijn meissie zal ik het niet laten exploderen, het brengt mij niets. Ik zal de rest van mijn leven contact met hem hebben.....pfffff......wat een klotezooi. Ik ben zo boos en teleurgesteld in hem maar ook in mezelf....en ik weet dat het beter word maar vind het moeilijk om te geloven...hoe kan iemand nog wel van je houden maar niet meer genoeg om door te gaan?

Wat is het fijn om begrepen te worden door anderen. Dat verzacht het leed wel een beetje. Maar wat is het ongelooflijk moeilijk om iemand los te laten van wie je houd. Dat doet pijn. Maar ik besef ook wel ik hem niet kan dwingen om van mij te houden en mij te geven wat ik nodig heb. Als dat al 10 jaar niet gebeurd, zal het de eerste 10 jaar ook niet gaan gebeuren. Mij ogen zijn nu iig geopend. Maar dat maakt het verdriet niet minder.

Ik wilde dat ik in mijn vingers kon knippen en dat ik dan een jaar verder was...ik vind het zo verrotte moeilijk allemaal.

Waarom????

Na 14 jaar is het over, klaar, uit. Het lukt niet meer. Het doet zoveel pijn, ik hou nog zoveel van hem, ook al is hij het niet waard. Mijn vrienden roepen allemaal dat het beter is, en dat hij mij niet verdiend. Verstandelijk weet ik dit ook wel, maar het houden van wil niet overgaan. Het moeilijkste is dat we nog wel een poosje onder een dak zullen wonen en op mijn zwaktemomenten wil ik hem zo graag aanraken.....het maakt mij soms gek....en ik probeer wel vooruit te kijken en ik geloof wel dat alles beter zal worden, maar zo voelt het gewoon niet....ik begrijp er niets van, ik dacht (en denk) dat wij bij elkaar hoorden, maar eigenlijk ben ik al heel lang alleen in onze relatie.