hoezo een emotionele achtbaan???pffff....kost me wel 10 jaar van mijn leven...
Gisteravond kwam hij na zijn werk thuis....blikje bier in zijn hand en ik keek naar hem en dacht: sjongejonge, wat zit jij in de knoop en wat ben jij eigenlijk sneu...een vat vol frustraties en boosheid..En ik voelde me sterker worden en hij voelde dat ook...
Ik heb nogmaals mijn zegje gedaan en toen kwam er uit: ik weet niet hoe het met mijn gevoel zit, en heb de hele nacht en dag niet geslapen en ben heel erg boos en wil geen verwijt krijgen dat ik respectloos ben, wil me niets aan laten praten....Heb hem gezegd dat het zijn probleem is dat hij niet met kritiek om kan gaan, en dat hij maar eens moet leren om daar anders in te worden, want ik hou mijn mond niet (meer). Hem verteld daty hij geen sex oid meer hoeft te verwachten van mij en dat ik doorga met mijn leven en niet van slag meer wil raken door alle ongein die hij uithaald..en hij zat erbij, knikte en was helemaal in de war. Maar hij wilde geen verantwoording mee af hoeven leggen...Heb hem gezegd dat dat maar is hoe hij het opvat en als ik weer iets hoor ik hem daar weer mee zal confronteren en hij zelf in de hand heeft hoe hij er mee omgaat, maar dat dat mij niet meer boeit.
Zo wat een girlpower hé? Schouderklopje voor mezelf...