Dag allemaal,

Daar ben ik dan toch weer. Ik heb het moeilijk. Er is veel gebeurd de laatste tijd. Misschien kunnen sommigen zich nog herinneren dat ik hiervoor een blog had geschreven waarin ik vertelde dat ik een auto- ongeluk heb gehad en dat mijn ex zich zeer betrokken opstelde. Ik heb deze verwijderd, omdat ik dat blog geschreven had met een flinke dosis morfine in mijn lichaam en daardoor nogal onduidelijk was.

Dit moet echt de laatste keer zijn dat ik hierom zo heb gehuild, dit kan niet goed zijn voor iemands gezondheid. Ik schrijf het meteen van me af voor ik weer begin.
Ik heb gevraagd aan hem of ik langs kon komen om erover te praten. Hij wilde perse weten waar het over ging, want als het over ons ging dat konden we maar beter appen, want dan kon hij er over nadenken. Ik ging daartegen in want ik zie hem al zo weinig moet ik er dan nog een week mee lopen?

Tien minuten heb ik na zitten denken hoe ik in hemelsnaam dit nu weer op moest schrijven.. Jullie zien me aankomen.. maar moet het kwijt.
Eind oktober was ik jarig. Hij appte me om me te feliciteren, vervolgens belde hij me twee keer om te vragen of we niet iets leuks konden doen. Ik wees het af, want de laatste keer dat ik hem sprak heb ik hem verteld dat ik dit niet meer kan. S' avonds belde hij weer met het verhaal dat hij me toch wel even persoonlijk wilde feliciteren.
De volgende dag appte hij weer, dit resulteerde in een behoorlijk serieus gesprek in een restaurantje.. wij samen..

Dag allemaal,

Terwijl jullie aan het discussiëren waren op mijn vorige blog , heb ik knopen doorgehakt. Aan veel adviezen van jullie heb ik ontzettend veel gehad. Sommige opmerkingen hebben me ontzettend aan het denken gezet. Ik heb gekeken naar wat ik wil en naar mijn rol in deze situatie.

Hey,

Ik zit er doorheen, ik weet niet meer hoe nu verder. Mijn ex en ik zijn nu al een paar maanden weer aan het afspreken. Het is goed. Alles wat er gebeurd is ligt achter ons. Alles is besproken, we gaan op een heel ander level met elkaar om. Misschien toch volwassen geworden . Hij is 28, ik 27. We hebben het leuk, onze afspraakjes zijn romantisch, op niveau en het voelt voor beiden als nooit te voren. Er is een maar.

Hoe kan het toch dat iemand alles voor je deed maar dan ook echt alles, maar nu niet eens meer moeite doet om te vragen hoe je dag bijvoorbeeld was. Het blijft me verbazen hoe het gedrag van mijn ex naar mij toe zo heeft kunnen veranderen. Het kwetst me ook ontzettend wanneer ik mij dit realiseer. Ik zou zo graag willen dat ik oprecht kon zeggen dat hij echt om me geeft, maar door zijn gebrek aan betrokkenheid is het voor het eerst dat ik dat nu niet meer kan. Ik wil het terug. M'n maatje.

Hoe kan dat toch zo gaan? Hoe kom je daar over heen?

Ik moet echt weg bij hem. Echt. Ik geloof mezelf niet meer. Al duizend keer ben ik gestopt en vervolgens na verloop van tijd maak ik mezelf wijs dat ik het aankan en dat ik hem niet meer wil. Een ander moment heb ik 'schijt' en bel ik gewoon. Ik geloof dan ook echt heilig dat het geen kwaad kan. Hoe kan ik mijzelf in hemelsnaam tegenhouden als ik echt oprecht geloof ( mezelf wijs maak) dat ik hem niet als partner wil?

We zien elkaar weer vaak. Belde hem, hij nam niet op. App komt niet aan, geen bericht terug. Ik in tranen, geeft hij nog wel om me?