Tien minuten heb ik na zitten denken hoe ik in hemelsnaam dit nu weer op moest schrijven.. Jullie zien me aankomen.. maar moet het kwijt.
Eind oktober was ik jarig. Hij appte me om me te feliciteren, vervolgens belde hij me twee keer om te vragen of we niet iets leuks konden doen. Ik wees het af, want de laatste keer dat ik hem sprak heb ik hem verteld dat ik dit niet meer kan. S' avonds belde hij weer met het verhaal dat hij me toch wel even persoonlijk wilde feliciteren.
De volgende dag appte hij weer, dit resulteerde in een behoorlijk serieus gesprek in een restaurantje.. wij samen..

Ik heb alles eruit gegooid, alles verteld hoe ik ermee zit. Ik heb hem alles gevraagd. Ik vroeg hem waarom hij denkt dat wij jaren om elkaar heen blijven draaien, of ik het allemaal zo mooi maak in mijn hoofd, hoe hij mij ziet etc. Er volgde een liefdesverklaring die ik niet eerder had gehoord nog uit zijn mond. Hij zei dat ik nog steeds nummer 1 ben en dat waarschijnlijk ook zal blijven. Hij wil niet dat er later een andere vrouw op mijn plek komt en hij kan oprecht zeggen dat hij van me houdt. Hij ziet me als potentieel anders zaten we daar niet volgens hem.
Hij zei tegen me dat het verleden volledig een plek moet krijgen en dat wanneer hij een relatie met iemand aangaat de intentie dan is voor altijd, wat een te grote stap voor hem is aangezien wat er allemaal is gebeurd. Het heeft heel veel tijd nodig. Ik moet volgens hem niet zo bang zijn, want de tijd heeft uitgewezen dat we nu ondanks alles nu ook hier zitten.
Dit was een goed gesprek, mijn hart is toen helemaal gesmolten. Nog meer dan het eerst al was. Er is nu echt helemaal niks meer van over.

We deelden de nacht, nog nooit was het zo hartstochtelijk, hij bleef zeggen dat hij van me hield. Tijdens ons gesprek in het restaurant heb ik hem uitgebreid uitgelegd wat het met me deed dat hij niet wilde dat iemand van ons wist. Hij begreep het en zei dat ik dat ook niet verdiende. Maar toch wilde hij wel dat ik hem afzette bij het station ( hij woont tijdelijk bij z;n ouders omdat hij nog niet in het huis kan dat hij gekocht heeft), ik dacht naja geef het even, hij weet het nu.
De week erna vertrekt hij naar het buitenland naar zijn familie. Hij belde, deelde, liet me alles weten. De dag dat hij terug kwam belde hij meteen dat hij me moest zien. Hij wilde alles vertellen.

Toen hij m'n auto instapte kreeg hij tranen in z'n ogen, hij zei dat hij zo blij was me te zien. We gingen weer naar hetzelfde restaurantje. We deelden de nacht weer, my god, weer zoveel gepraat over alles, op zo'n diep niveau. Alsof we elkaar echt aanvoelden. Hoe hartstochtelijk wil je het hebben.
Totdat ik hem wéér afzette bij het station. Ik was het zat, ik zei tegen hem dat dit echt moest stoppen. Ik zei dat dit geen kwestie van even tijd geven was maar van jááren. Ik ben heel duidelijk geweest, dit kan gewoon niet meer we zijn volwassen. Hij zei eerst dat hij vond dat ik overdreef, later zei hij dat hij het wel begreep. Hij zei dat hij geen zin had in discussies met mensen. Ik vroeg of het dan wel oke was mij hiermee te kwetsen? Of het het dan niet waard was wat wij hebben die discussie aan te gaan? En dat niemand hier oke mee zou zijn je helemaal wegbrengen, maar wel weg van huis.. voordat iemand je ziet. ( nu snap ik zijn punt wel hoor, elke keer tegen iedereen zeggen, wel met haar niet met haar)
We hadden die nacht maar een uurtje geslapen en hij die nacht daarvoor amper omdat hij terugvloog naar Nederland. Hij lachte en zei dat hij het snapte, maar niet meer helder na kon denken en echt moest gaan nu. We gaven elkaar een kus..
En dat was het! Het is nu een week later en hij is er niet meer op terug gekomen en ik heb ook niets meer gehoord.

Het voelt alsof mijn hart uit elkaar gerukt is, verscheurd gewoon. Wat nou als hij het gewoon zo laat. Ik vecht er tegen om contact met hem te zoeken, omdat ik vind dat hij ook moet weten dat ik hierover serieus ben. Maar ik heb het zo moeilijk. Ik huil, heb stress, spierpijn alles.
Ik ben zo bang dat dit het is. Ik ben veel banger dan voorheen omdat het zo intens is geweest de afgelopen keren. Die hele liefdesverklaring en nu dit??!! Hoe moet ik dit in hemelsnaam ooit verwerken?
Ik kan niet geloven dat hij het gewoon laat gaan omdat hij niet wil dat mensen van me weten.. wat ben ik dan voor hem? En al die dingen die hij tegen me zei?En wat we voelen, want ik weet dat hij het ook zo intens ervaart als ik. Ik weet het zeker. Wat nou als hij het gewoon zo laat?
Ik ben in de war. In paniek.

Dit keer lijkt het zo veel lastiger omdat ik weet dat als hij me zo achterlaat, hij niet bereid is om iets te veranderen en hij wellicht toch niet genoeg van me houdt ( wat ik bijna niet kan geloven door alles) Want anders laat je die gene toch niet gewoon gaan, of zie ik dat nu verkeerd?
In een vlaag van verstandsverbijstering heb ik een last minute geboekt tijdens kerst, een weekje spanje. Ik wilde gewoon weg, weg van alles. Maar het voelt niet eens goed om naar het buitenland te gaan zonder hem dat te laten weten, maar hij zoekt geen contact. Ik ben echt zo in de war.
Ik ben zo bang dat dit het is.. ik geloof niet dat ik ooit met een ander zoiets hartstochtelijks, magie, kan hebben.