Ik denk dat je een ontzettend wijze les aan het leren bent. Een ontzettend harde les, maar ook eentje die je zult moeten onthouden. Bij je dragen. De rest van je leven. Zodat 8ball niet weer zoooooo erg in de problemen komt! Zodat 8ball voor zichzelf blijft zorgen. Altijd.

Heel veel sterkte
Waterman

Echt waar? Huh wat lees ik nou, zat in mijn eigen blog en lees jou!
Wat goed zeg!!!
Blijf dicht bij je eigen mening en ik snap dat je denkt, ik krijg dit nooit meer.
Maar je voelde je er ook ongelukkig onder en dat hoort niet in een mooie relatie. Er kunnen ook nog andere relaties zijn met liefde en maatjesgevoel.

Dat je alleen achter bleef in het ziekenhuis, wat een eenzaam gevoel.
Hoop dat dat goed is.

Ja je moet verder, snap ik hoor, om je 'klacht' aan te pakken.

Heel veel sterkte!

Hoi,

Bedankt. Het moest. Ik ben wel paniekerig. Hoe kan het voor mij dan nu voelen alsof ik een fout heb gemaakt. Alsof ik hem nooit had moeten laten gaan. Ik ben echt moe van het nadenken.

Er zijn een aantal elementen in jouw verhaal die ik herken. Vanuit eigen ervaring, waar het bij mij lang geleden ook een relatie betrof die (vanuit ‘de andere partij’) ook geen duidelijke en begrensde definitie ‘mocht’ of ‘hoefde’ te krijgen. Om te voorkomen dat er een overlap van mijn eigen verhaal op jouw verhaal zou komen (=projectie), heb ik dit niet eerder willen benoemen.

Maar ik begrijp de emotionele complexiteit van ‘het samen zijn met iemand’, maar waarbij er sprake is van ‘een gebied’ in dat samenzijn waar je als het ware dus nooit ‘welkom’ wordt geheten. Ik heb het gevoelsmatig ervaren als een land dat wordt afgegrensd door een watersloot, waardoor het je dus onmogelijk wordt gemaakt om over te steken. Je kunt de rest van het omliggende land wel zien, maar ‘mag’ jezelf er niet op of in bevinden. Niet de bedoeling dat je ‘daar hoort te zijn’, zoiets. En dat staat constant, zij het besproken of in periodes van onbesprokenheid, tussen twee mensen in. Het toe-eigenen van ‘ons’ volledige relatie-‘land’ werd mij niet toegestaan. Althans, voor mij (in tegenstelling tot die ander) voelde dat zo.

In mijn geval was het een ‘samen zijn’ met het type hippie/alto/vrijheid-blijheid/muzikant, die het concept ‘relatie’ voor zichzelf had gedefinieerd als ‘burgerlijk’, ‘niet cool’ en ‘gevangenis’. Het was voor hem teveel beladen met het beeld van ketens. Het erkennen van ons samenzijn, in de zin van ‘een relatie’, stond voor hem gelijk aan ellende, drama en zichzelf vastzetten op een punt in zijn leven, waar hij helemaal niet ‘stil’ wenste te staan. Maar tegelijkertijd verklaarde hij ook dat ‘met iemand anders willen zijn’ voor hem niet aan de orde was. Hè? Wel met mij en niet met een ander, maar niet volledig met mij? Vond ik heel verwarrend.

Hoe hij erin stond, daar zit natuurlijk ook een tegenstelling in. En daar vond ik natuurlijk ook van alles van. Het werd een getrouwtrek. Mijn beleving was namelijk, iedere keer wanneer we toch weer een langere periode gezellig en zorgeloos ‘samen waren’, dat zijn aanwezigheid een teken was van ‘voor mij kiezen’. Toch? En ‘die keuze’ verwachhte ik dan toch weer verzegeld te zien. Alleen, ondanks dat hij mij op veel gebieden heel veel ‘gaf’, waaronder zijn gezelschap en aandacht en interesse, ja - zelfs toekomst(-plannen) waarin ik voorkwam, wilde hij ons samenzijn niet officieel verzegelen.

Je slaapt met iemand, bent met iemand, ervaart een ‘samen zijn’ die toch alle ruimte lijkt te krijgen, je deelt een geschiedenis, maakt steeds weer nieuwe herinneringen, maar wordt niet volledig erkend. Je bestaansrecht lijkt iedere keer weggeschoven te worden. In jouw geval door bijvoorbeeld uitspraken zoals: “Ik ben er niet mee bezig’. Pijnlijk. Want je zou mogen verwachten dat iemand, in het samenzijn mét jou, bezig is met jouw bestaan als onderdeel van zijn leven. Het voelt dubbel. Door jezelf toch steeds weer opnieuw in deze vorm van een samenzijn te positioneren zoals ‘die ander’ dit graag ziet, dat spiegelt zich tóch af op jezelf. Je zelfbeeld. Je eigenwaarde. Vormgeving van je leven. Voortzetting van je leven. Je raakt in conflict met jezelf. Want ook al geef je, door erin te blijven, het signaal af hiermee akkoord te gaan, je weet diep van binnen ‘dat dit niet is wie je bent’. Of wie je wenst te zijn.

Vandaar, dit meegenomen vanuit jouw vorige blog, mijn vraag hoe realistisch het is om na zoveel getouwtrek en inmiddels de jarenlange bewijsvoering maar geen bestaansrecht of erkenning te krijgen, nog steeds het recht aan te hangen om van hem ‘een relatie te vragen’. Ja, dat recht heb jij zeker, alleen is het iets waar je dus de medewerking van die ander voor nodig hebt. Een ‘relatie hebben’ doe je namelijk samen.

In een situatie zoals deze, in jouw geval en ook zoals ik deze lang geleden zelf heb ervaren, lijken er eigenlijk maar twee opties te zijn: de acceptatie toelaten en erkennen dat het samenzijn alleen op deze gronden wordt vormgegeven (en ben je in staat hierin emotioneel te functioneren?) OF de acceptatie toelaten en voorrang geven aan het erkennen van je eigen gevoel hierin dat je voor jezelf toch echt een andere vorm wenst.

En dan maak je dus eindelijk de beslissing.

De Exit.

Ik kreeg vanuit mijn omgeving allereerst de lof- en respect betuigingen. “Goed van je!’. Ja, voor jezelf kiezen, eindelijk! Je zal merken dat het beter is, voor jou! Jij kunt dit, je bent niet de enige die hier doorheen moet. Het wordt beter, echt!
Zeker voelde mijn keuze, allereerst, ook als ‘sterk’. Want ik besloot mijzelf te erkennen door mijn eigen gevoel hoorbaar te laten spreken. Alleen, mijn omgeving benaderde het rationeel. Dat het ‘beter zou worden’, ik dat punt aan de horizon zou gaan bereiken, daar was ik nog lang niet. En heel veel van deze goedbedoelde ‘troost’, dat wist ik nog niet te integreren in mijn gevoel. Mijn ‘reis’, terug naar mijzelf, zonder dat er die ander was waar ik nog steeds op terug kon vallen, was namelijk net begonnen. En ik vond dat heel eng en akelig en verwarrend en eenzaam en verdrietig en, en, en….

Heel herkenbaar, wat je hier bijvoorbeeld beschrijft:

Mijn ervaring is dat, het moment dat je voor jezelf kiest en een besluit maakt waar je lang over hebt gedaan om daar te komen, er binnenin jezelf van alles in je gevoelswereld begint te gebeuren. Begint er een innerlijke beweging op gang te komen, waarmee allerlei emoties zich aan je gaan aandienen, voortkomend uit de keuzes die jij nu ten behoeve van je eigen geluk en zelfbehoud hebt gemaakt. Zoveel jaren met deze man, los van het feit of het nu wel of niet als officiele relatie werd benoemd, is mogelijk een diepgewortelde gewenning geworden. Een gewoonte. Vaak de valkuil waar je toch nog in kan tuimelen – en ook dat geeft niet. De comfort van dat wat je gewend bent, blijft lange tijd een verleiding. Het kost tijd, om deze gebieden emotioneel opnieuw te gaan inrichten.

Heel goed mogelijk dat er op de achtergrond nog een tijdlang dat sluimerende verlangen zal bestaan naar ‘hoe het ook tussen jullie kon zijn’. Waar je nu dus automatisch en inclusief ook ‘nee’ tegen hebt gezegd. ‘Nee’ tegen de veilige, ergens altijd in jouw leven aanwezigheid van hem. ‘Nee’ tegen alle momenten die wel fijn en zalig en heerlijk met hem waren. Maar ook ‘nee’ tegen de mogelijke kans dat hij misschien ooit toch wél voor een officiële relatie met jou zou hebben kunnen kiezen.

Het is realistisch om te beseffen dat de keuze die jij nu voor jullie beiden hebt gemaakt, zich de komende tijd mogelijk met gevoelens van twijfel aan je gaat aandienen. Heel aannemelijk en logisch, eigenlijk. De liefde is niet weg. Je verlangens zijn er nog. Het sentiment bestaat. Hij is jaren een onderdeel van je leven en gevoel geweest. Daar mag je de tijd voor nemen om hem een nieuwe plaats in te gaan geven.

Het kan je houvast bieden om, in plaats van je vast te houden aan de reden ‘ik moest’, steeds opnieuw te re-evalueren wat jou ertoe heeft gebracht om deze keuze te maken. Wat zijn ‘al die mooie momenten’ tenslotte waard, als jij je niet erkend voelt? Of als jouw bestaan erin nauwelijks wordt erkend? Om steeds opnieuw te moeten vechten en schreeuwen om je bestaan in een relatie erkend te zien?

Mijn ervaring, schade en schande ‘wijs’ geworden, is dat dat een eenzaamheid van een heel ander kaliber is.

Wens je heel veel sterkte, 8ball. Schrijf, huil, rouw en voel…