Het spijt me 8ball... maar het doet me denken aan een verhaal van een vriend (R) én vriendin (B) van me.
Die vriend is een Noord-Afrikaanse medemens (waarvan wij -medestudenten- wisten dat hij volgens zijn geloof NIET met zijn toenmalig vriendinnetje mocht/kon omgaan, al woonden ze samen in een zelfde studio -zonder medeweten van zijn ouders) en dat meisje is een leuke meid uit het Limburgse... Helaas voor haar -zij heeft echt alles gedaan voor hem... tot het schrijven van zijn eindwerk...- is de relatie geëindigd zoals ik haar tijdens een dansfeestje voorspeld had. Ze was me op dat moment niet dankbaar. integendeel. Ze zei dat ik R niet kende zoals zij hem kent. En dat iedereen haar en hem met rust moest laten. Feestje geëindigd in mineur, dan kan je je wel voorstellen.
Dat hebben we dan ook gedaan. Maar met lede ogen hebben we moeten zien hoe zij aftakelde.
Tot op het moment van afstuderen. De relatie werd beëindigd en R ging plots vaak om met H (een meisje uit een zelfde cultuur/geloof). Kort daarna zijn zij getrouwd en hebben inmiddels 2 kindjes.
Ik heb gezien wat dit beide partijen aangedaan heeft. R heeft zich nooit 'slecht' gevoeld.
B daarentegen zag haar wereld ineenstorten. Ze heeft R tot het eind verdedigd. Ze maakte schoon, kookte, waste en plaste, zorgde voor zijn cursussen,... klinkt cliché en overdreven, maar zo was het. En op het moment dat hij haar 'niet meer nodig had' (lees afstuderen) was de relatie ten einde.
En ja: zij zette hem ook af op een plaats waar zijn familie/vrienden hen niet konden zien. Klassiek patroon als je het mij vraagt. Wij stelden ons altijd vragen bij deze manier van relatie.
Deze charade heeft een 3-4 tal jaar geduurd...
Is R mijn vriend gebleven? Mja, ik apprecieer hem om zijn kwaliteiten maar zal hem nooit enkele privé situaties vergeven. Maar we zien/horen elkaar nog enkele keren per jaar.
Zie ik B nog? Nee. zij is van onder mijn radar verdwenen. Ik weet wel dat zij iemand anders ontmoet heeft en ondertussen ook mama is geworden. Maar ik weet wel dat zij hier enorm van afgezien heeft. En dat vind ik jammer. Nog steeds vraag ik mij af of wij (hun vrienden) hier iets konden aan veranderen.
Hetzelfde gevoel heb ik bij jou. Ook al ken ik jou helemaal niet. Maar de werkwijze lijkt zo verbluffend gelijk dat ik bang ben voor het behoud van jouw integriteit.
Je bent duidelijk compleet stapel op deze kerel. En daar heb je zo heel erg veel voor over.
Dat siert je. Ik benijd je bereidheid om je relatie te 'redden' of te 'bestendigen'. Het zou hem een meesterlijk gevoel moeten geven. (En dat doet het hem ook. Hij weet dat jij tot alles in staat bent om de relatie volgens zijn 'eisen' te ondergaan...He's in a comfort zone)
Maar je gaat er aan ten onder. Dat is duidelijk! En dàt is niet zoals het hoort.
Je kàn geen geheimen onderhouden als je een 'echte' relatie hebt. Als je verliefd bent en je vindt de man/vrouw van je leven (nr 1 zoals hij je zegt), dan schreeuw je dat toch van de daken? No matter what cultural/religion/colour/sexe/...?
Jullie lijken mij volwassen mensen die duidelijk weten wat wel en wat niet.
Als ik jouw blogs lees dan meen ik toch te 'voelen' dat hij jou niet al te 'au sérieux' neemt.
En ja... het kan zo een beetje moeilijk of delicaat liggen... Maar geef nu even toe... Hoelang moet jij dit nog 'slikken'? Hoeveel van jou zelfrespect ga jij nog moeten opgeven om in zijn verhaal mee te gaan?
Wat heeft hij -voor zijn normen/waarden- extra gedaan om tegemoet te komen (kennis maken met zijn vrienden/vriendinnen/zussen/broers/ouders, kennis maken met jouw vrienden/vriendinnen/familie,...)?
Ben je al meegevraagd naar familiefeestjes, vrienden, etentjes,... OF WAS ALLES NOGAL INTIEM EN GEWOON JULLIE TWEETJES?
Ik weet wel -uit mijn relaties- dat àls ik een vriendinnetje had, ik niet lang kon wachten om haar mee te vragen naar familie/feestjes... Omdat ik gek van haar was. En ik wilde de wereld laten weten hoeveel ik van dat meisje hield. Ook al wist ik dat mijn ouders hier konden protesteren of wat dan ook. I did't care (en ik ben blij/dankbaar dat mijn ouders mij dit toegestaan hebben)!
Ik denk dat jij eens HEEL GOED zal moeten nadenken over wat hier allemaal geschreven is. Door JOU, door 'fellow-LDVD'ers', wat jouw vrienden/familie denkt of zegt. Maar ik heb het vermoeden dat iedereen ongeveer het zelfde zal zeggen. Correct me if I'm wrong.
Je zit -en ik zeg het nogmaals- in de fleur van jouw leven. Maak er iets van. Laat niet met je sollen, ook al geniet je van het 'samenzijn' en de fysieke contacten. Dit hou je niet vol (anders zou je niet op deze site komen met je verhaal).
Je weet dat je ooit voor een keuze zal komen te staan. Alleen stel je dit misschien nog even uit omdat je er niet klaar voor bent. En de keuze wordt bepaald door wat? Dat beslis jij.
Denk er eens even heel goed over na. Over jezelf, jouw doel, jouw leven, jouw verwachtingen...
Ik kan me voorstellen dat je in een enorme tweestrijd zit. Een patstelling zelfs. Een emotioneel kluwen waar jij en jij alleen de uitkomst kan van bepalen. En dat zal energie/tijd en emotionele pijn kosten...
Dus begrijpelijk dat je het nog even wilt uitstellen. Maar het komt er aan.
Wanneer wil jij het ondergaan? Nu?
Binnen 1 jaar?
Binnen 2 jaar?
Hoe langer je wacht, hoe later je de 'klop' krijgt.
8ball, laat ons eerlijk zijn, je hebt ruim een jaar lang je best gedaan. Jezelf geplooid naar de wensen/eisen van je vriend... én je hebt al aangehaald dat je met bepaalde situaties niet om kan.
Ik hoop dat je binnenkort tot inzicht komt en dat je vrede kan nemen met wat je ook beslist te doen.
Hou ons op de hoogte, blijf schrijven, hou rekening met jezelf!

na jaren nog steeds onderweg naar een relatie? Potentieel voor een relatie?
Meisje, echt, kappen, nu! Stop met hopen. Dit is niet normaal, zoals hij jou behandelt. Maar jij neemt er genoegen mee.
Je stort nu in, maar je kan weer overeind krabbelen, dat is moeilijk maar het lukt je. En dan kan je onderweg naar helen. Maar als je bij hem blijft, gaat het nog jaren zijn van steeds weer instorten en overeind krabbelen. En de manier waarop hij met jou omgaat, belooft helemaal niets goeds voor de toekomst, dit zijn alleen woorden en uiteindelijk zou best nog wel eens kunnen gebeuren wat Micarus beschrijft, dat hij uiteindelijk nog weggaat ook. Heeft hij een mooie exit meteen: ik had je toch niks beloofd, je wist dit toch? Of erger nog, hij roept op een gegeven moment dat hij het niet meer kan handelen, al dat 'gezeur' van jou. Hij wil nu al niet eens met jou praten! Je moet verdorie al vragen om normaal met hem te kunnen praten!