Dag allemaal,

Daar ben ik dan toch weer. Ik heb het moeilijk. Er is veel gebeurd de laatste tijd. Misschien kunnen sommigen zich nog herinneren dat ik hiervoor een blog had geschreven waarin ik vertelde dat ik een auto- ongeluk heb gehad en dat mijn ex zich zeer betrokken opstelde. Ik heb deze verwijderd, omdat ik dat blog geschreven had met een flinke dosis morfine in mijn lichaam en daardoor nogal onduidelijk was.

In december heb ik een ongeluk gehad waarbij ik behoorlijk letsel heb opgelopen, zoals dat al mijn ribben gebroken waren. Inmiddels ben ik nu drie maanden verder en ben ik nog steeds aan het herstellen van de whiplash die ik eraan heb overgehouden. In de periode dat ik het ongeluk kreeg was het contact met m'n ex min of meer verbroken omdat hij zich niet op ons wilde focussen en mij liet weten dat hij niet zo bezig was met mij als dat ik met hem was.
Toen ik in het ziekenhuis lag heb ik hem laten weten van mijn ongeluk, de volgende dag kwam hij meteen langs. Het was voor mij nu even niet belangrijk wat er zich allemaal had afgespeeld en wilde heb gewoon bij me hebben. En hij was er. De twee maanden erna is hij er echt voor me geweest. Hij kwam langs en het was goed. Als het hem was overkomen, was ik er ook voor hem geweest. Maar toen ik me weer wat beter begon te voelen, kreeg ik het toch moeilijk.
Ik ging weer het gesprek aan hoe we nu verder moesten en dat ik niet meer wilde dat hij niet aan de buitenwereld wilde laten weten dat hij weer met me omging. Nu ligt dat echt niet zo makkelijk allemaal en dat weet ik. Maar het was zo goed tussen ons..
Nou dezelfde gesprekken ontstonden weer en ik heb hem alles uitgelegd en dat het niet meer kan als hij niet meer met mij een relatie wil uiteindelijk. Hij moest het gesprek laten bezinken en zou erop terugkomen. Toen was het drie weken later en ik gaf hem de ruimte. Vroeg af en toe hoe het ging, maar meer ook niet. Hij deed hetzelfde bij mij.
Op een avond was ik er zo verdrietig om en vond ik dat ik niet langer in zo'n afwachtende positie gezet kon worden en belde hem op. Ik vroeg hem of hij me meer duidelijkheid kon geven. Hij gaf me geen antwoord. Hij zei gewoon niets, Letterlijk niets. Op een gegeven moment zei ik zelfs Hallo ben je er nog?
Hij zei ja ja maar hij begon gewoon over iets anders. Ik zei dat ik nu even heel serieus was en dat dit voor mij echt belangrijk was en wat het met me deed. Geen antwoord.. stilte.. Ik was boos, bleef rustig en zei dat ik het egoïstisch vond van hem gewoon niets te zeggen.
Er volgde twee weken stilte, in die twee weken kreeg hij de sleutel van zijn nieuwe huis. Ik hoorde niets, geen telefoontje, wist niet eens waar hij woonde. Tot ik twee weken later ( vorige week) een sms kreeg met kom je naar me huis kijken?
Ik antwoordde met iets van Nee, ik kan niet doen alsof er niets is gebeurd. Het heeft geen nut meer als het nergens meer heen kan gaan.
Toen kwam het.. Hij zei dat hij gedacht had dat na al die jaren het vertrouwen wel terug zou zijn, maar dat was niet zo en dat hij dacht dat het niets meer zou worden tussen ons. Ik vroeg hem waarom hij me dan toch uitnodigt om naar z'n nieuwe huis te kijken. Hij zei dat hij me gewoon wilde zien.
Ik zei dat het nogal logisch is dat het vertrouwen niet terug is, omdat het geen eerlijke kans heeft gekregen. Dit halve gedoe en zo nu en dan wat laten horen en vervolgens een periode elkaar elke dag zien en dan weer niet. Zo krijg je dat toch niet terug. Hij zei dat hij voor z'n gevoel alles geprobeerd heeft. Hij zei dat hij hoopte dat ik nu meer rust had en dat het geen kwestie is van willen, want hij wil mij maar het kan niet meer. Ik heb hem bedankt voor de duidelijkheid. En that's it. Het einde.

Ik ben verdrietig. Ik houd me ontzettend sterk, maar vandaag trek ik het niet meer. Door mijn ongeluk ben ik veel thuis en kan ik niet de dingen doen zoals ik altijd deed. Normaal werken, sporten en weg gaan met vriendinnen. Netflix heb ik nu wel zo'n beetje uitgekeken..Mijn gedachten gaan met me op de loop. Ik mis hem zo verschrikkelijk.

Ik probeer oude schriften terug te lezen, waarin ik sommige dingen heb opgeschreven over wat er allemaal gebeurde. Ik lees dingen terug, waarvan ik nu denk: Moest hij nu flikken, was ik meteen weg. Onaardige dingen die hij tegen me zei of situaties waarin zijn vrienden voor gingen.
Ik lees ook dingen die ik deed. Constant bellen, aanhankelijk zijn, claimen. Als ik dat teruglees kan ik alleen maar denken: Geen wonder dat die jongen gek van me werd. Met dat constant bellen en zeiken en vragen.
Ik praat mezelf een ontzettend schuldgevoel aan. Als ik dit niet had gedaan, was hij er nu nog. Als ik dat niet had gedaan.. enzovoort.
Ik heb het op dit moment zo moeilijk hiermee. Ik kan niet boos zijn, ondanks alles wat ik lees. Het lijkt of ik forever op die roze wolk blijf zitten. Ik kan niet boos zijn, omdat het mijn eigen schuld is.
Ik wil zo graag verder en denken aan de zaken waarom deze relatie niet goed voor me was. Maar dat is het nu juist, dat is allemaal in het verleden. De laatste jaren was die onzin er helemaal niet en gingen we echt goed met elkaar om. Dat was allemaal in het verleden.

Ik heb het zo moeilijk met het feit dat hij nu in z'n nieuwe huis zit, zonder mij. Dit is toch een grote stap in iemands leven en ik ben daar niet bij. Als ik eraan denk wie er wel daar over de vloer zal komen in de toekomst word ik gek.