Dit doet het dus met me. Zijn telefoon zat gewoon in de oplader, maar doordat ik gebrek aan betrokkenheid zie en voel, raak ik in paniek. Ik weet dat het ook mijn eigen issues zijn, maar ik weet waar dit vandaan komt. Ik wil dit niet meer en toch weet ik dat ik dat nu kan zeggen, maar het me niets zal verbazen als we op een of andere manier toch weer in contact komen of bij elkaar op de bank zitten. Of in bed liggen.
Ik word gek hiervan.

Net wat waterman zegt, pak jezelf op.
Neem de regie in handen.
Je moet bij hem weg zeg je, doe het dan ook.
Die klik denk jij niet meer te krijgen, las ik in jouw andere blog, deze klik maakt je ook ongelukkig zo.

Dicht bij jezelf blijven, jij bent belangrijk en jij hebt de keuze, hij heeft zijn eigen keuze al gemaakt, toch?
Ja, hij wel en jij niet?
Oké, liefdesverdriet doet pijn maar dit toch ook waar jij nu al zolang inzit?

Wie weet welke klikken je al bent misgelopen?

Maar die klik is nu niet zo belangrijk, het is belangrijk dat jij eerst voor jezelf een keuze kunt maken. Je voelt je zo ongelukkig, dat zou toch zo niet horen te zijn.
Ik voel echt met je mee.

Afstand houden kun je wel net als het half jaar in het buitenland. Al deed het zeer, een mens kan best wel veel.

Het is toch een keuze die jij zelf moet gaan maken. Ga je die pijn aan voor jezelf omdat jij belangrijk bent? Of ga je zo door modderen?
Omdat je zo verliefd bent weet je dat je er door heen moet, die pijn ondergaan, het gaan ontwennen.
Wanneer zal die tijd aanbreken voor jou? Dat je een keuze maakt. Niet in het grijze gebied blijft zitten.
Ook jij hebt recht op GELUK. Ik gun het jou van harte!

Sterkte en wijsheid!