Hoi mensen,

Sorry voor diegene waarvoor alle hoop verloren is, maar misschien dat sommige mensen ook iets hebben aan hoop die misschien wel niet voor niets is geweest.

Vandaag is het 14 weken geleden dat ze me verliet, zoals in eerdere blogs is te lezen. Niet voor een ander, niet door ruzie, maar een persoonlijk conflict met zichzelf en twijfels. Al die tijd heb ik gevochten als een leeuw, gepraat, SMS'jes gestuurd, brieven, enz enz. Ze heeft zich door niemand willen laten beinvloeden en zei telkens dat ze er met ZICHZELF uit moest komen. Al die tijd is ze compleet eerlijk geweest over alles waar ze mee zat. Ze zei ook ik wil om geen enkele andere reden terugkomen dan enkel en alleen omdat ik je toch zal missen en dat is waar ik zelf uit zal moeten komen. En dat is naar mijn menig ook de enige reden waarom ze dat zou moeten doen.

Zoals jullie hebben gelezen ben ik ingeruild voor een ander (zie verhaal "moeilijk" van 1 juli). Iets wat me ontzettend steekt. Overigens nogmaals bedankt voor reacties. Ik waardeer het feit dat jullie meeleven. Dit is een fantastische site vind ik.

Na het gesprek van ongeveer twee weken geleden hebben we nog ge smst (zij als eerste): Zij "Hoi Niels. Weet dat dit moeilijke dagen voor je zijn en wilde toch even laten weten dat ik hoop dat alles goed met je gaat en ik je alle geluk gun". Hierop heb ik gereageerd: "Hoi L. Bedankt voor lieve berichtje. Mis je nog wel. Maak geen zorgen. Heb veel goede mensen om me heen en doe veel leuke dingen. Vanuit mijn hart hoop ik dat jij het goed maakt en gun jou, zoals jij als persoonlijkheid bent en ontwikkelt, veel geluk. Liefs Niels". Dit vind ik best een taaie situatie. Haar geluk wensen terwijl ze me zo veel verdriet aandoet. Toch gun ik het haar wel, in de weet dat we toch een mooie tijd hebben gehad en zij wel altijd heel lief is geweest (excl haar nadelen). Ik heb toch ergens het idee dat het nog goed kan komen. Ik probeer nu rekening te houden met het feit dat die kans aanwezig is en probeer er niet op te hopen. Tenslotte deelt zij nu met een ander het bed; iets wat ik zeker niet moet vergeten!!! Dit roept af en toe ook nog woede op.

Oudere blogs vanop een andere site die ik heb weggedaan omdat m'n ex ze daar zou gevonden hebben.
Ik denk wel dat ik het haar ooit allemaal zal laten lezen, maar nu nog niet.

Ik weet dat ze me mist, dat ze me nog steeds graag ziet. Ze zegt het zelfs! Nu niet meer, maar niet zo lang geleden wel nog.

Gisteren had ze haar praktisch rij-examen voor de wagen. Ze werd gebuisd. (Mijn proficiat! kaartje zal hier dus nog wat langer blijven liggen)
Ik had mij speciaal al helemaal klaargemaakt om te vertrekken van zodra ik wist dat ze thuis was. Toen ze belde om me het slechte nieuws te melden ben ik dan ook direkt naar daar gereden. Haar 2 zussen en moeder waren ook thuis. Snel nog een kom soep en boterham meegegeten.

Ik heb haar wat trachten te troosten maar ze deed ook heel bot tegen me. Wat ik wel kan begrijpen, en ik ben al 6 jaar gewoon dat ze zo reageert. Enkel is het nu wel erger dan vroeger. Op een bepaald moment kon ik niet meer aan hoe ze tegen me deed. (Ik deed nog maar m'n mond open en ze vloog al uit) Ik wou, ietwat op m'n tenen getrapt, weg gaan.

Poeh.......misschien hard voor mezelf maar ik weet nu dat er geen sprankje hoop meer voor me zal zijn.....hoe ik dat weet? 2 sms-jes.
De eerste (die van mij naar haar toe).
"laatste sms, lieve ex. Ik wil jou en je nieuwe lover de kans geven iets moois op te bouwen dat verdien je, alleen mijn gevoelens voor jou worden niet minder, maar zelfs sterker. Ik ga eraan onderdoor. Ik heb met div. mensen gepraat, ook met ....(goede kennis). Ik ben er al mee bezig om een andere woning te zoeken (ik woon 2 straten verderop), zodat het voor ons makkelijker wordt een nieuw leven te beginnen. Ik eet niet meer, slaap niet goed en mijn gedachten gaan alleen maar over jou. Groetjes lieve ex en veel geluk, John."

Vandaag (notabene van haar "ex" zelf) te weten gekomen dat het tussen die twee nooit echt uit is gegaan.

Dat betekend dus dat ze me vanaf het begin af aan belogen en bedrogen heeft.
Overdag als ik er niet was, was hij er, en die ene nacht heeft ze inderdaad bij hem doorgebracht.

Vanaf het begin. Het houden van, het niet kwijt willen, het vooraltijd bij elkaar blijven etc.. allemaal leugens geweest.

Mijn god... wat haat ik haar momenteel. Alles wat ik voor haar voelde, is in haat omgeslagen. Misschien wel goed ook. Misschien zullen de dromen verminderen of helemaal weggaan, misschien kan ik hierdoor rust krijgen.

Vandaag gaat het weer ietsjes beter met me. Gisteren was een heftige terugval. Duizenden gedachtes spookten door mijn hoofd. Voor het eerst in die 4,5 maand, ben ik zo moe.
Alsof het nu echt voorbij is.

Ik zag op mijn telefoon dat hij gebeld had, kennelijk niet gehoord. Maar ik durf niet terug te bellen. Gewoon omdat je dan weer dingen hoort die me raken en pijn doen. Dat doet ie niet bewust hoor, maar alleen een paar woorden of 1 zin over haar of over hun, doet me al verdriet. Ik ben niet langer alleen met hem aan de telefoon dan, maar ook indirect met haar. En dat wil ik niet meer! De herinnering aan vroeger wordt ook steeds meer overschaduwd door zijn verhalen die hij nu vertelt over hem en haar. Of ze nou iets leuks hebben meegemaakt of ruzie hebben. Ik wil daar geen deelgenoot meer van zijn. Lukt niet meer..kan niet meer.