Ik heb hem 1 jaar en 4 maanden geleden leren kennen. Hij vond mij vandaag 1 jaar geleden helemaal te gek. Volgens eigen zeggen was ik zijn droom prinssesje. Op het moment dat hij mij dat vertelde had ik hem nog nooit op zo'n manier bekeken...Ik vond hem niet aantrekkelijk, vooral niet lichamelijk en daarom denk ik dat ik toen ook nooit verder heb gekeken dan alleen een 'normale' vriendschap. En ik heb toen ook nooit verder willen kijken omdat hij iets minder dan 20 jaar met mij scheelt. Voor mij was hij toen Shrek op het ezeltje.

Maar vanaf dat moment werden mijn hart en hoofd mee genomen in een soort centrifuge. Het voelde zo tegennatuurlijk. Hoe het ook kwam, vandaag dus 1 jaar geleden waren mijn gevoelens door de war."Hij is gek op mij, wat moet ik hier mee" en "Wat vind ik van hem?" Ik had geen antwoorden op die vragen. Het werd een vriendschap van wegduwen aan aantrekken, nooit was er tot vandaag een half jaar geleden enig intiem kontakt tussen ons behalve geestelijk dan, als vrienden waren we heel close geworden. Na dik een half jaar was ik er uit: Ik wilde hem.

ik heb vandaag gezegd dat hij zijn huwelijk moet gaan redden Geen geheimen meer! en nu?

Het moeilijkste vind ik het overkomen van de teleurstelling nu. Ik ben geschrokken, angstig en verdrietig, maar het meest teleurgesteld in mezelf. Ik weet dat ik hard en kritisch, soms zoals nu te kritisch, voor mezelf ben. Als je dan er achter komt dat je je hele leven een beetje voor de gek hebt lopen houden, dat je nooit over je emoties en gevoel echt heb nagedacht, nooit naar geluisterd, dan ben ik nu heel teleurgesteld in mezelf. Voor mij is het helder: ik heb gefaald, ongeacht of dit nou wel of niet zo is in de relatie, of het wel of niet had gescheeld, maar ik voel dat ik gefaald heb. Daar baal ik van als een stekker. Dat kan ik niet accepteren. Ik kan wel accepteren dat de relatie uit is, dat ik alleen verder moet, maar niet dat ik niet steken heb laten vallen. Dat lukt totaal niet. Het erge is ook omdat dat me het meest dwars zit, ik verder niks meer kan, geblokkeerd ben, er niks van kan maken. Ik wil eigenlijk het liefst vluchten voor dit gevoel, naar een ander stad of land gaan, mezelf opsluiten. Ik snap nu ook dat ik vroeger zo veel ging blowen, ik snap nu ook waarom mensen weer gaan roken, maar dat zijn dingen die ik echt niet zou kunnen doen. Vluchten lukt me alleen in slapen, dan is alle zorg een beetje van me af en in de auto van en naar werk, dan kan ik even de zorgen en teleurstelling in mezelf accepteren. In het dagelijks leven heb ik daar nog teveel moeite mee. Ik kan wel mezelf nog overeind houden, maar het gaat maar net, ik kan maar net alle dingen doen die ik leuk vond en af en toe nog vind.

Dit kreeg ik vandaag van een goede vriend per e-mail toegestuurd, ik heb het een paar keer moeten lezen. Misschien dat jullie er ook wat aan hebben.

Zand en steen

Een verhaal,
Zand en steen

Een verhaal vertelt over een vriend en een vriendin
Die door de woestijn liepen.
Op een moment tijdens de reis kregen ze ruzie,
En de vriendin sloeg de vriend in het gezicht.

Degene die geslagen werd was gekwetst.
Maar zonder iets te zeggen schreef hij in het zand:
"Vandaag sloeg mijn vriendin mij in het gezicht"

Ze liepen verder totdat ze een oase tegenkwamen,
Waar ze besloten een bad te nemen.

Gistermiddag is hij bij mij langs geweest. Hij zou om twee uur komen en belde even voor die tijd dat het ietsje later zou worden, omdat hij opgehouden was in de stad door onweer. Attent telefoontje. Ik heb hem deze week dus twee keer aan de telefoon gehad, terwijl ik bijna die naam uit het geheugen van de telefoon gewist had. Hij belde ook alsof het doodgewoon was, dat hij en ik bellen, maar dat is al twee maanden totaal niet meer gebeurd..

Hij vroeg of ik nog meer afgevallen was, of ik nieuwe schoenen had, toen hij binnenkwam.
Ik begon over onze vriendschap, dat ik het heel erg gevonden had zo weinig van hem te horen terwijl hij wel steeds gezegd had vriendschap te willen houden.

Ben weer opgestaan met zo een klotegevoel. Ik weet niet of dit ooit voorbij gaat gaan. Ik mis haar zo en ik hoop dat zij mij ook gaat missen en naar me gaat bellen. Maar dat zal niet meer gebeuren. We hebben zoveel gedeeld en ze weet hoeveel ik van haar hou. En toch blijft ze weg. Ik ben zo bang dat dit nooit meer voorbij gaat gaan. Ik wil van niemand anders houden dan van haar. Ik wil zo graag bij haar zijn. Ik snap het gewoon niet meer. Voel me zo alleen

Ik ben helemaal naar de kloten. Ik zit te huilen. En waarom? Voor iemand die onze relatie niet waardeerde en er bij de eerste problemen vandoor gaat met een ander.

Bijna een jaar kijk ik regelmatig op deze site. Ik heb er veel aan gehad om hier mijn verhaal kwijt te kunnen. Het is nu bijna een jaar geleden dat mijn ex mij verliet voor een ander en sinds een tijdje is alles verdeeld en is alles geregeld. Een maand of 2 geleden belde hij me op en heeft me uitgescholden voor de ergste dingen je je maar kunt bedenken, omdat zijn vriendin zei dat ik haar regelmatig belde op haar werk. Dit is niet waar en ik was dan ook zeer verbaasd. Lekker makkelijk van haar om te zeggen dat ik haar op haar werk bel, want daar is hij toch nooit bij. Maar goed vanaf toen dacht ik wel je kent mij al jaren en toch geloof je haar. Je bent niet degene die ik dacht en ik heb het proberen los te laten.