Er zijn momenteel 0 gebruikers en 5 gasten online.
The Kroegtijger Border Security Project
Resulterend uit mijn blog The Kroegtijger rebuild & renovation project kwam ik tot de conclusie dat een van de grootste oorzaken van de problemen tussen mij en m’n ex van zowel tijdens de relatie, als nu we een goede manier van omgang met elkaar proberen te vinden ligt in het hanteren van grenzen. Zowel in het stellen ervan, het kenbaar maken, maar met name het handhaven van grenzen schiet ik in ieder geval nog te kort dus wordt het voor mij hoog tijd om daar eens aan te werken. Gezien m’n ex en ik maar weer eens hebben afgesproken om de komende 5 weken geen contact met elkaar te hebben, heb ik dus weer een mooi streven kunnen maken hiervan door in die periode mezelf dit wel goed aan te gaan leren, en daarmee op een goede manier om te kunnen gaan.
Goed, genoeg daarover voor nu. Tijd voor actie en dus meteen maar de handen uit de mouwen gestoken en op zoek gegaan naar meer informatie hierover. Want het is natuurlijk geweldig mooi om je voor te nemen grenzen te stellen en te handhaven, maar hoe doe je dat nu op een goede manier? Ik ken mezelf wat dat betreft maar al te goed. Ik laat alles maar toe, en als ik het zat ben, ram ik er met een botte bijl doorheen. Een methode die eigenlijk voor niemand prettig functioneert. Dus meteen maar weer eens de zoekmachine van stal gehaald, en op zoek gegaan. Gelukkig is het een veel besproken probleem, en er is dan ook bergen met informatie te vinden. Samenvattend komt het allemaal neer op hetzelfde. Grenzen bestaan uit 3 onderdelen, namelijk het voor jezelf definiëren, het kenbaar maken naar anderen, en het bewaken van grenzen.
Een grens kan je pas bewaken nadat je deze hebt gedefinieerd, en nadat de ander ook weet waar die grens ligt. Vergelijk het met een fysieke grens tussen 2 landen. Die kan je ook pas bewaken nadat je weet waar dat precies is en nadat je dat kenbaar maakt via bijvoorbeeld een slagboom of een hek. In het wilde weg zomaar ergens een hek plaatsen is niet handig, want dat is niet waar de grens ligt. Net zo goed als een grens vaststellen maar het niemand zeggen en dan boos worden als ze toch over die grens heen gaan. Met onderlinge relaties tussen mensen is dat niet anders. Of dat nu met vrienden/vriendinnen, je partner of wie dan ook is, als je de grens zelf niet hebt vast gesteld van wat je toelaat, niet de ander laat weten wat je toelaat, en niet optreed als iemand toch over die grens heen gaat, dan kan je er op wachten dat mensen over je heen gaan lopen en je totaal niet meer respecteren.
Stellen van grenzen:
Het vaststellen van je eigen grenzen is een continue proces. Grenzen zijn in dat opzicht niet heel statisch, maar kunnen in relatie tot personen anders liggen. Zo accepteer ik een heel stuk meer van m’n familie dan van iemand die ik niet ken. Toch zijn er wel een aantal grenzen die universeel zijn hierin. Denk bijvoorbeeld aan eerlijkheid. Iemand die je voorliegt, gaat eigenlijk altijd wel over je grenzen heen. Hetzelfde geldt voor fysiek en verbaal geweld, maar er zijn nog talloze andere voorbeelden te vinden waarbij dit universele en redelijk statische grenzen betreft. De komende tijd ga ik dus eens voor mezelf vast stellen van wat ik wel en niet accepteer.
Kenbaar maken van grenzen:
Grenzen hangen nauw samen met verwachtingen. Grenzen zijn namelijk (vaak impliciete) verwachtingen die je van de ander hebt. Zo is het een impliciete verwachting dat er geen verbaal of fysiek geweld tegen je wordt gebruikt. Dat hoef je over het algemeen niet te zeggen; dat is impliciet wel duidelijk. Een aantal andere grenzen / verwachtingen zijn vaak wat minder duidelijk, en dan kan het dus nuttig zijn deze expliciet te maken.
Het kenbaar maken van grenzen is vaak een kwestie van het bewaken van grenzen. Natuurlijk kan je zeggen wat je grens is, maar in de praktijk blijkt dat die grenzen dan toch vaak op de proef worden gesteld. Het kenbaar maken en het bewaken van grenzen gaan daarmee dan ook vaak samen. Ook hier gaat de vergelijking met kinderen dan alweer snel op. Je kan 100x tegen een kind zeggen dat die niet de afstandsbediening van de TV mag pakken, maar als dat kind dan toch keer op keer de afstandsbediening pakt en er volgt daarna niets, dan maak je de grens kenbaar, maar bewaakt deze niet. Door dan ook handelend op te treden maak je de grens dus pas écht kenbaar. Met huisdieren is het niet anders. Tegen een hond zeggen dat die niet in huis mag poepen, maar er volgt niets, verandert ook niets. Pas als er gevolgen van ongewenst gedrag bij komen zal de hond dan ook leren wat wel mag en wat niet mag. Kenbaar maken en bewaken hangt dus erg nauw met elkaar samen. Toch zit er natuurlijk wel een significant verschil tussen kinderen, huisdieren en volwassenen. Daar waar huisdieren simpelweg je niet verstaan en kinderen je simpelweg niet snappen, ligt dat bij volwassenen toch wel anders en kan je heel vaak via een gesprek / mededeling je grens kenbaar maken. Vaak gebeurt dit niet, bijvoorbeeld uit angst om niet aardig gevonden te worden, angst voor conflicten, onzekerheid of de grens wel gesteld mag worden of zelfs een schuldgevoel. Daar volgt dan automatisch ook uit dat je grenzen en daarmee jij als persoon ook niet gerespecteerd worden, met vaak alle gevolgen van dien.
Bewaken van grenzen:
Nadat je zelf je eigen grenzen kent en de ander je eigen grenzen hebt aangegeven wordt het tijd om deze te bewaken. Hier zit een groot verschil in tussen verwachtingen en grenzen. Bij verwachtingen kan je deze namelijk los laten, terwijl het bij grenzen juist heel goed is om deze vast te houden. Grenzen zijn daarmee dus harde verwachtingen geworden; verwachtingen die je niet los laat. Van mezelf weet ik dat met name het bewaken van deze grenzen erg lastig voor me is. Heel lang bewaak ik de grens niet of uiterst matig, om vervolgens keihard op te treden als de grens te grof wordt overschreden, terwijl die grens lang niet zo grof zou zijn overschreden als ik op gepaste manier had gehandeld bij kleine overschrijdingen. Maar hoe doe je dat op een nette manier? Daar hoop ik de komende weken dus verder achter te gaan komen.
Voor de rest van de dag ga ik dus maar aan de slag met het duidelijk krijgen van mijn grenzen. De vragen wat wil ik en wat wil ik niet staan daarbij centraal. Daarna wordt het tijd om deze te leren kenbaar maken, en te handhaven.
- kroegtijger's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
- No. 22 San Diego Place rallies very last Boise Country 27-16
- #Woof: Huskies Decide on Up Michigan LB Go
- How considerably does it selling price towards seize a rookie out of the portal?
- Activity THREAD: Miami Hurricanes at Temple Owls
- K-Nation Slate: 7. 3. 12
- Even more and further more, Dabo seems
- Spring Freshman Emphasize: ASU Soccer QB Jaden Rashada
- Nooit gedacht dat dit nu mijn leven zou zijn
- 2023 NFL Mock Draft: What would certainly a brewing Lamar Jackson move indicate for Round 1?
- Afgewezen door vrouw na maandenlang versierd te zijn geweest
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (25)
- Juli 2003 (12)
- Augustus 2003 (24)
Dag 1 - Het vasstellen van mijn eigen grenzen
Het tellen is weer begonnen, puur om mezelf een target te geven zodat ik ook productief hierin blijf. 35 dagen is deze keer mijn target om grenzen te leren vaststellen, duidelijk maken en te bewaken, en vandaag dus dag 1 hiervan.
Vanmiddag heb ik me zoals voorgenomen dus even druk gemaakt over het vaststellen van mijn eigen grenzen. Wat wil ik wel en niet hebben van mensen. In dit verband heeft het met name betrekking op m’n ex, maar de principes gelden voor iedereen eigenlijk. Maar begonnen met zoeken naar hoe je nu je eigen grenzen leert kennen. Natuurlijk bestaat dit uit hetgeen je (fysiek) aankan (dus je eigen grenzen kennen), maar in dit geval richt ik me op hetgeen ik accepteer of niet accepteer. Aangezien ik al tot de conclusie was gekomen dat grenzen min of meer gelijk zijn aan wat ik van anderen en dus ook van haar verwacht kwam ik daarbij eigenlijk tot een heel bescheiden aantal dingetjes, die volgens mij niet heel opmerkelijk zijn. Zo verwacht ik dat mensen eerlijk tegen me zijn, en me dus niet voorliegen, smoesjes bedenken etc. Ik verwacht dat als iemand een afspraak met me maakt, dat die ook de afspraak nakomt. Ik verwacht dat als iemand een probleem heeft met me, dat die dat probleem ook uitspreekt. Er zijn nog wel wat meer grenzen / verwachtingen uiteraard, maar om deze nu allemaal hier te benoemen gaat wellicht wat ver. Het gaat immers om het principe van het stellen, kenbaar maken en handhaven van grenzen, en nog niet eens zozeer over de grenzen zelf.
Zoals ik al eerder aangaf zijn grenzen en verwachtingen dynamisch. De grens voor een onbekend persoon wordt vele malen eerder bereikt dan voor iemand die me nabij staat, maar áls de grens door iemand die me nabij staat wordt overschreden, is het gevolg dan ook direct vele malen groter. Ik heb vrij sterk de neiging om hoe dichter bij het komt, hoe makkelijker de grenzen vervagen. Bij mijn ex merk ik min of meer hetzelfde. Hoe dichterbij ik sta bij d’r, hoe minder strak ze de grenzen handhaaft, maar hoe zwaarder de gevolgen zijn als die handhaving dan toch gebeurt. Daar heb ik vanmiddag ook nog even over na zitten denken, en eigenlijk is het niet heel onlogisch dat het zo werkt. Gezien een grens een verwachting is, en het overschrijden van een grens dus een teleurstelling betreft in de verwachting raakt die teleurstelling je als persoon vele malen harder als dat iemand is waar je heel veel om geeft. In dit geval is dat dus m’n ex, maar hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor je ouders. Ook daar is de teleurstelling veel groter dan bij een wildvreemde. Dat maakt het ook logisch dat die grens daarmee steeds minder strak wordt bewaard. Het is een soort van zelfbescherming; je wilt niet teleurgesteld worden door iemand waar je heel veel om geeft, en door dan even de andere kant op te kijken als die grens per ongeluk toch een keer wordt overschreden bespaar je jezelf die teleurstelling. Maar juist daar schuilt het gevaar, want daarmee laat je dus juist die grens onbestraft overschrijden waardoor herhaling kans krijgt. Wanneer je dus écht om iemand geeft, en dat ook goed wilt houden, dan is het van belang dat je die grens (de verwachting) dus ook bewaakt en ervoor zorgt dat die persoon je dus niet teleurstelt. Je geeft immers de kans er niet voor.
Pfff, het is allemaal stevige kost vind ik die toch wel even de nodige stof tot nadenken geeft. Voorlopig zal ik hier nog wel even mee blijven worstelen vermoedt ik zomaar. Wel ben ik al in gaan zien dat het voor mijzelf heel belangrijk is om hier meer inzicht over te verkrijgen, zodat ik voor mezelf het makkelijker maak, maar ook mijn omgeving en daarmee ook mijn ex beter begrijp en ook beter haar / hun grenzen ga zien en daarmee ook respecteren. Wat me vooral zwaar valt is de wisselwerking tussen personen hierin, en hoe dat zich dan weer verhoud tot elkaar. Ik snap wel redelijk hoe het principe functioneert, maar nog niet hoe je daar dan sturing in kan geven. Ach, alles op z’n tijd… nog 34 dagen te gaan
Simpel maken
M'n bevindingen van vanmiddag beginnen een beetje in te zakken op me, en ik maak het eigenlijk hier gewoon weer eens te moeilijk. Niet dat ik plots totaal anders erover denk want volgens mij klopt hetgeen wat ik gevonden heb wel degelijk en is het ook van toepassing hier, maar dat ik het te "steriel" aanpak. Het zijn onderlinge verhoudingen tussen mensen, en geen computer waar je dergelijke aanpak op los kan laten.
Oftewel, ik hoef niet heel hard m'n eigen grenzen te formuleren. Het is immers dynamisch, en eigenlijk een simpele kwestie van of normen en waarden die al dan niet overeen komen. Als haar of wie dan ook z'n manier van handelen richting mij toe mij niet aanstaat is het tijd om in te grijpen. Een simpele vorm van waarnemen dus wat er gebeurt. En eigenlijk heb ik nooit een probleem gehad met constateren dát m'n grens wordt overschreden. Ik voel dat altijd prima aan. Mijn probleem zit daar dan ook niet in, en dan is het ook nutteloos om me daar druk over te maken en me daaraan vast te klampen. Mijn probleem zit veel meer in wat ik met die waarneming doe. Over het algemeen doe ik niets, en daar moet dus iets veranderen. Ik hou me dan continue maar in, maar het stapelt ondertussen wel op van binnen, tot het kleinste dingetje dan voldoende is om de bom te laten barsten, en daar is eigenlijk altijd dan wel m'n ex de dupe van. Zelfs van dingen waar ze helemaal niets mee van doen heeft is de irritatie wel gaan meetellen in wat ik vervolgens naar haar toe dan weer uitdraag. Helemaal niet goed natuurlijk, en iets wat hoog nodig dus moet veranderen. Ze zeggen wel eens dat degene die je het meest kwetst ook degene is waar je het meest van houdt... Nou, dan houden m'n ex en ik wel hééél erg veel van elkaar!
Het is zonde om m'n tijd te verspillen aan iets wat ik eigenlijk al wel beheers, dus wordt het hoog tijd om stil te gaan staan bij hoe ik dat dan kenbaar maak. Tja, eigenlijk is dat ook niet zo'n probleem volgens mij, omdat ik niet echt moeite heb om het aan te geven. Op het moment zelf wel, en houdt ik m'n mond omdat ik weet dat ik anders een enorme kl**tzak kan zijn en echt heel duidelijk kan maken hoe ik erover denk. Omdat ik dat weet, zeg ik dan niets. Maar achteraf kan ik er prima over praten, en wordt ik daar ook niet boos over meer. Meestal lopen die gesprekken dan uit de hand in een ja/nee-strijd die geen winnaar zal kennen overigens, omdat er dan een discussie ontstaat. Die discussie, die wil ik eruit halen, dus het lijkt me nuttig om te leren hoe ik dat dan op zo'n manier kan brengen dat het duidelijk is, maar dat het ook geen ruimte voor een discussie oplevert.
Daar ben ik dus naar op zoek gegaan, en kom zat van dergelijke voorbeelden tegen. Het is met name een kwestie van je zin zo formuleren dat het duidelijk is, maar ook geen ruimte voor discussie laat. Bijvoorbeeld “Ik vind het niet prettig als je dit doet” Of: “Ik merk dat ik het vervelend vind als je…”. Daarmee geeft je aan wat jij ervan vindt. Dat is jouw goed recht. De ander kan nu bepalen of hij of zij dat wil respecteren. Daarmee geef je dus de ander de keuze in gedrag, maar geen ruimte voor discussie. De ander kan het er mee eens zijn of niet, maar dat maakt niet dat je het dan wel prettig of leuk gaat vinden. Als de ander zijn/haar gedrag niet aanpast, dan volgt daar een consequentie op. Je grens wordt dan immers overschreden. Heel simpel en heel duidelijk dus.
De komende tijd ga ik daar eens mee aan de slag. Er zijn als je er op gaat letten zat situaties waarin grenzen worden overschreden van me. Heel vaak is het niet eens noemenswaardig, of kan de ander je zo weinig interesseren dat je het gewoon negeert. In plaats van het te negeren ga ik eens (op gepaste situaties uiteraard) gewoon aangeven als iets mijn grenzen overschrijdt. Het zo natuurlijk zomaar kunnen dat het compleet onbewust gebeurt, en dan is het jammer dat onderlinge verhoudingen worden verstoord doordat niemand iets zegt, maar je ondertussen je wel aan elkaar gaat irriteren. Eigenlijk is dat ook wat er tussen mij en m'n ex gebeurde, maar dan op een ander niveau en een heel stuk heftiger natuurlijk. Pure onhandigheid denk ik... maar ja, al doende leert men, en ik ben weer wat wijzer geworden
Hallo Kroegtijger,
Als een relatie overgaat, proberen "wij als gedumpten" nog aandacht te krijgen door de 'dumper' te proberen te bereiken met scheutpijnen en al en wat komt er...? Terwijl we zelf helemaal openstaan voor onze liefde komt er weinig interesse van de andere kant vaak. Zoveel Ldvders maken dat mee. Willen we dat? NEE...Soms wat (onbewuste of bewuste) kruimeltjes, waar hoop uit ontstaat zoals in mijn situatie was. Nee, ik wil geen kruimeltje in vergelijking met jaren van liefde van beide kanten, ga ik niet voor een kruimeltje. Ik wil daar niet afhankelijk van zijn, je kunt het dan wel voelen maar een btje mentaal sterk mens! gaat voor helemaal, niet die kruimel. Ook al probeer je het rustig op te bouwen weer, wel met de intentie van beiden dan. En ook echt! Als ik jou lees dan is het altijd net alsof het meer van jou afkomt. Kan het dan niet zo zijn dat ze het ook op een mooie manier wil afsluiten door elkaar soms te zien en eigenlijk met elkaar door 1 deur kunnen en meer niet?
Mijn ex en ik zouden het op een laag pitje zetten toen het net uit was en dat werd een fiasco, het werkte niet omdat er geen balans was.
Het kwam vaak van jou ook af om dit of dat te proberen met instemming van haar.
Ik heb op een gegeven moment mijzelf mijn grenzen aangegeven. Als de balans weg is, weet ik wat te doen (nu!). Ik wist het altijd al hoor maar door mijn te heftige verliefdheid werd ik raar in mijn brein. Hoe is dat mogelijk geweest! Al die verliefdheidsstofjes vraten mijn verstand weg. Verliefdheid zoals deze was echt een soort van 'ziekte'.....maar ook leuke tijden meegemaakt door de verliefdheid. Gelukkig ben ik nu weer 'normaal'.
Als het uit is dan krijg je situaties zoal verminderde interesses terug.
Het is niet voor niets uitgemaakt, de 'dumper' gaat verder en de 'gedumpte' staat veel meer stil, en krijgt gedachten en handelingen zoals: hoe krijg ik het nog goed!???!!!
Het is al vaak uit gegaan tussen jullie, hoe vaak zou je zo een pijn willen nog. Nu zit je weer met de brokken van een verbroken relatie. Geeft je gevoel of grens dan nooit eens aan, het is genoeg geweeeeest?
Zoals wat jij zei over Facebook, met smoesjes enzo dat komt ook misschien omdat de ander geen heftige interesse heeft om te reageren vaak maar dan niet hard wil overkomen en dan een smoes in de strijd gooit, ik zeg niet dat het zo is maar spiegel het eens. Nu praat ik even over het algemeen, ik kan niet invullen wat haar redenen zijn.
Dat ze daarmee over jouw grenzen gaat, snap ik niet zo erg (qua emotioneel gevoel wel hoor), ik vind juist dat je over je eigen grenzen naar jezelf toe gaat. Hoe ga ik niet over mijn grenzen die ik met mezelf afspreek. Dan kun jij denken, ik ga over mijn grenzen als ik hier energie in steek op Facebook even als voorbeeld.
Als je merkt dat het niet soepel verloopt dan is dat ook een antwoord.
Voor jouw eigenwaarde zou ik me er voor de rest niet 'druk' om maken juist (natuurlijk vreet dat aan je). Ik zeg niet dat ik het niet snap hoor, je kunt het een keer zeggen maar helpt dat? De emoties vliegen dan alle kanten op, waarom word ik genegeerd??? Ja, waarom zou dat zijn? Voel jij wel dat jij er meer mee bezig bent dan je ex? Jij wil meer contact dan je ex.
Het leek net of ik liep te trekken of te overtuigen, ik ben voor mezelf gestopt. Ik zie hem soms op het Leidseplein, dan praten we wat. Probeer ik dicht bij mezelf te blijven door die mixed signalen.
Ik voel je machteloosheid en je verdriet er doorheen.
Als er over jouw grenzen heen gegaan wordt zoals jij dat voelt dan snap ik dat je boos bent op de ander maaaar eigenlijk 'moet' je naar jezelf kijken en denken: ik ga over mijn eigen grenzen als ik hier nog op reageer, lief voor jezelf zijn en ook wat strenger want je krijgt geen antwoord zoals jij verwachtte. Ligt bij de ander, de ander bepaald zelf wat te doen, jij trekt dan je conclusies voor jezelf. Geen antwoord is ook een antwoord. Je hebt daar geen controle over. Ik gaf ook aan hoe ik er over dacht maar ik had geen zin meer in die deksels. Je gaat over je eigen grenzen dacht ik, ik laat dat nu bij hem. Snap je hoe ik het bedoel? Ik vraag niks meer op whatsApp enzo, ik ben geen jo-jo.
Als er interesse is, dan is het wat anders. Dan komt ze zelf wel.
) dus wat de ander denkt, of doet is van haar. Hou het bij jezelf, het is uit, het gaat nu om jou, de ander reageert niet meer zoals het eens was. Ik zou een hele andere ommezwaai gaan maken en ik snap dat je teleurgesteld wordt als de ander zo reageert, ik heb dat ook gehad. Het gebeurd wel.
Blijf dicht bij jezelf, hou het bij jezelf (goede tip van waterman
We zijn toch niet afhankelijk van een ex? Voor een antwoord? De ander heeft toch geen macht over ons?
Blijkbaar wel vaak want we eisen een antwoord! En toch...bepaald de ex zelf wat te doen. En wij gaan niet smeken om een antwoord! Dat is respect naar jezelf toe. Dat is zelfrespect.
Maar ik ging echt geen berichtjes meer sturen, nee dat zou grensoverschrijdend zijn voor mezelf. Als het over en weer in balans is dan wel. Ander verhaal dan.
Maak van jouw leven een feestje! Je heet kroegtijger!
Hoe uh kwam je daarop 
...hihi. Nu heb je zoveel dagen voor de boeg, ga nou eens lief voor jezelf zijn. Jij bent toch ook belangrijk?
Denk je dat over zoveel dagen die grenzen niet meer overschreden worden? Waarom alles zo hardnekkig vraag ik me af, laat het meer op zijn beloop, liefde is er of het is er niet. Kijk, werk je allebei even hard voor een relatievorm dan zou dat nog kunnen maar deze relatie is niet in balans en ook niet over zoveel dagen. Of ze komt andere gedachten, dan is het een ander verhaal.
Laat wat van haar is bij haar en van jou bij jou, het is uit.
Het is niet mijn bedoeling om jou te gaan overtuigen, alleen beetje (spiegelend?) inzicht omdat ik met je mee leef. Jij ziet het anders, ik zie het anders.
Kijk je nog wel vanaf een afstandje naar jezelf soms?
Als je tot hier gekomen bent dan vind ik dat knap, wat een lange reactie.
Pffff ik had al wat ingekort.
@hetlevenismooi
Hoi Hetlevenismooi,
Ik snap wat je bedoelt met je verhaal. Dat er meer “inspanning” van mijn kant afkomt dan van haar kant, dat idee heb ik zelf ook. Let wel, dat is een idee alleen wat ik heb hoor! Want je hoort hier natuurlijk uitsluitend mijn kant van het verhaal, maar als je uitsluitend haar kant van het verhaal zou horen, dan zou je ook denken dat ik er juist geen moeite voor wil doen vermoedelijk. Of dat dus klopt of niet klopt, daarvoor ben ik denk ik niet de juiste persoon om een oordeel over te geven. En eerlijk gezegd denk ik ook niet dat het echt een probleem is in die zin.
Het zit veel meer in zoals je aangeeft in de “smoesjes” die er komen. Daarmee respecteert ze niet mijn grenzen, en dus mij als persoon niet en dat doet me veel meer. Tuurlijk is het niet leuk als ze tegen me zegt dat ze bijvoorbeeld nu even niet wil praten, of dat ze nu even geen koffie met me wil drinken of weet ik veel wat. Maar dat is eerlijk. Dan zeg je wat er is. Maar dat doet ze niet; in plaats daarvan komt er een té doorzichtige smoes voorbij, en dan voel ik me in de zeik genomen en respecteer je mij dus niet. Doe je dat wel eens een keertje, dan kan ik ermee leven. Iedereen gebruikt wel eens een keer een smoesje om effe ergens onderuit te komen. Doe je dat structureel, kom je ook structureel geen afspraken na, dan toont het dat je gewoon schijt aan me hebt als persoon, en dan ga je mijn grens voorbij.
Zoals ik al aangaf naar Ptje toe weet ik haar motivatie ervoor niet; misschien is het gewoon gemakzucht, of angst of ziet ze het niet eens als een smoes maar is het vanuit haar standpunt bekeken de waarheid. Zoals ene George Costanza al eens wijs wist te spreken “It’s not a lie, if you believe it”. En wederom gaat dat dan op. Als ze zegt “ik sliep al”, en daarmee bedoelt ze te zeggen dat ze nog wel wakker was, maar al in bed lag, moe was, geen zin meer had om te praten of wat dan ook, dan is “ik sliep al” voor haar geen leugen of een smoesje. Ze gelooft het namelijk zelf dat ze al sliep. En dan is de definitie van “slapen” plots dus een heel andere dan die van mij. Dan beschuldig ik haar daarna van “liegen”, en wordt zij weer kwaad om, en het loopt voor je het weet weer enorm uit de hand. Het is wat dat betreft zo extreem op eieren lopen… En dat zijn we alle twee gewoonweg niet gewend. Dat er dan wel eens een ei sneuvelt, dat is niet heel gek lijkt me.
Op de vraag hoe vaak ik nog een keer zo’n pijn zou willen door een verbroken relatie met haar? Dat lijkt me voor de hand liggen: Nooit meer. Wie zou dat wel willen? Maar stel je de vraag of ik het waard vond om na de laatste keer het toch nog een keer te proberen, zelfs nu ik het resultaat weet? Dan is het antwoord volmondig ja daarop. De tijd die ik met haar heb gehad is op zoveel momenten zo enorm geweldig mooi geweest, dat ik diezelfde keuze zo nog een keer zou maken. En zelfs als ik weet dat het een paar jaar later weer dit resultaat geeft, dan nog zou ik het niet willen missen.
Laat ik duidelijk zijn in dat ik zeker niet afhankelijk ben van haar. In de verste verte niet. Ik weet dat ze een enorme leuke en fijne toevoeging aan m’n leven kan zijn, maar dat ze er ook enorm veel afbreuk aan kan doen. Als ze die toevoeging wil zijn, dan wil ik haar graag in m’n leven. Doet ze er afbreuk aan? Dan ben ik d’r liever kwijt dan rijk. De keuze is aan haar. Voor haar is dat niet anders, want hier hebben we het ook al wel eerder over gehad samen. Zij denkt er net zo over wat dat betreft. We gaan er alleen zo enorm onhandig mee om dat het ook haast wel fout moet gaan ook.
De reden waarom ik nu aan het handhaven van m’n grenzen wil werken is omdat ik merk dat ik dat nu niet goed doe, met dit als gevolg. Het is bij mij op het moment alles of niets… Dat heb ik altijd al wel redelijk in me gehad hoor, en dat zal ik nooit helemaal afleren… Als ik iets doe, dan is het ook meteen voor 100% of ik doe het niet. Zo ook met het handhaven van grenzen dus. Heeeeeel lang kan ik niets doen en die grenzen maar laten overschrijden… maar áls ik dan wat doe, dan is het ook meteen met gestrekt been erin kleunen en veel harder dan noodzakelijk. En dat heb ik niet alleen met haar, maar met alles en iedereen. Dan is het logisch en handig om daar iets aan te doen als je het weet toch? Ik weet wel zeker dat er over zoveel dagen gewoon weer grenzen worden overschreden, maar dan hoop ik wel ondertussen te hebben geleerd hoe ik die op een gepaste manier kan aanpakken in plaats van weken, maanden of zelfs jaren het te laten gebeuren om dan op een gegeven moment vol uit te halen als ik het zat ben. Daarvoor ben ik hier dan ook nu mee bezig.
Maar maak je geen zorgen hoor, ik ben lief zat naar mezelf toe
En ik weet dat je het zegt om me even een spiegel voor te houden. Ben ik ook erg blij mee 
Inzichten van een ander waardeer ik altijd, en zeker als dat andere inzichten zijn dan die van mezelf. Iemand die alleen mijn inzichten deelt voegt namelijk zo weinig toe, omdat ik die inzichten al had 
Ik probeer geregeld om van een afstandje naar mezelf te kijken ook hoor. Lukt lang niet altijd, en soms schaam ik me dan ook weer dood voor m’n eigen gedrag of stommiteiten. Van de week nog… weer een paar heerlijke blunders begaan waar ik me weer rot voor mag schamen… maar ja, gedane zaken nemen geen keer. Ik heb er dan ook geen spijt van, maar zou het niet nog een keer zo willen doen. Ervan leren en proberen te voorkomen dus, en daarna zie ik het wel
En ja, ik heb je hele reactie gelezen
De vraag is of jij dit hele verhaal ook helemaal tot het einde haalt 
Hoi kroegtijger,
Hahaha ja ik ben dr.
Ja lachen dan hè of schandelijk als je van een afstandje naar jezelf kijkt, uh...wie is die man of vrouw?
Je schrijft over als ik haar kant zou horen, dat jij geen moeite doet?
Dat zij dat vermoedelijk denkt?
Bedoel jij toen in de relatie, of nu?
@hetlevenismooi
Ja, soms is het lachen, soms is het beschamend, en soms is het alle twee
Ik bedoel niet zo zeer dat ik geen moeite doe, want zelfs Stevie Wonder zit nog dat ik moeite doe denk ik
Ik bedoel meer dat ik met regelmaat ook over haar grenzen heen ga, dat zij dat ervaart alsof ik haar niet respecteer. Met name in de relatie, maar ook nu gebeurt dat nog wel eens. Niet met opzet, maar het gebeurt wel. Dat weet ik zelf ook, en daar probeer ik ook heel erg rekening mee te houden om dat niet te doen.
Zojuist in de auto kwam ik dan ook wel tot de conclusie dat we af en toe ook wel eens conflicterende grenzen hebben. Zo heb ik als grens dat ik eerlijkheid verwacht. Ik verwacht van iemand dat die me eerlijk vertelt wat er is, en niet met een smoesje aankomt. Terwijl een van haar grenzen is dat ze het recht heeft om zelf te bepalen wat ze me wil vertellen. Dat kan conflicteren dan.
En dat bedoelde ik ook met arrogantie in mijn vorige stukje. Niet zozeer arrogant alszijnde "uit de hoogte doen", maar dat ze daarmee van mening meteen is dat haar grens daarmee dé bepalende factor is, en mijn grens er dus niet toe doet. Vanuit haar standpunt gezien is dat ook zo. Net zo goed als dat vanuit mijn standpunt gezien mijn grens de belangrijkste grens is. Maar kijk je daar dan objectief naar, dan denk ik dat geen van twee, of alle twee gelijk hebben. Dat is iets wat in een samenspel als het ware gaat groeien en tot stand komt. Zoals ik al in m'n eerste post aangaf zijn grenzen dynamisch, en naar mijn mening is dit zo'n dynamische grens. Ik zou niet zo heel erg zwaar eraan moeten tillen en soms een smoesje gewoon in zijn waarde moeten laten. Een goede smoes kan ik ergens ook wel waarderen hoor
Zij zou ook iets meer eerlijkheid en openheid kunnen geven, wat meer rekening met mij houdend daarin. Stukje empathie dus wat daarin speelt, maar ook communicatie, vertrouwen en verwachtingen spelen hierin mee. Het is noodzakelijk duidelijk met elkaar te communiceren, maar er ook op vertrouwen dat de ander je niet wil kwetsen, en je verwachtingen proberen op een realistisch niveau te houden.
Kort gezegd is het denk ik gewoon een opeenstapeling van spanningen, van emoties, van nooit hanteren van grenzen en van pure onhandigheid. Zolang we alle twee maar de intentie hebben om het wel goed samen te kunnen gaan vinden, dan komt dat vanzelf wel goed. Zal wel vaker nog gaan botsen, en het zal niet makkelijk zijn om zowel bij mij als bij haar weer wat vertrouwen te laten groeien, maar dat komt dan uiteindelijk vanzelf wel weer. Dan neemt vanzelf ook de spanning af, en wordt het steeds makkelijker.
Hoi Kroegtijger,
Ik moest echt zo lachen steeds om jouw reactie als ik er aan dacht (toelachen), een goede smoes kan ik ook waarderen.
Ik denk dat ik een smoes wel snel doorheb.
die kon ik niet waarderen.
Mijn ex had mij een keer een streek geleverd toen het uit was (vind hij van niet) en kwam met een smoes, of was het echt zo?
Smoes van de week, dacht ik
Gelijk heb ik toen No Contact toegepast, voor zelfbescherming tegen pijn, kreeg nog wel een sorry.
Het was toen wel welletjes, de balans was weg vond ik.
Greetings!
@hetlevenismooi
Goedemorgen Hetlevenismooi,
Ach, een goede smoes is ook wel wat waard natuurlijk
En laten we eerlijk zijn, iedereen gebruikt wel eens ergens een smoesje voor. Dat doe ik ook wel eens. En we weten allemaal dat het niet goed is, maar het gaat erom in welke situatie je dat doet, en hoe je dat precies doet.
Kom je ergens te laat aan op een afspraak, en zeg je dat de brug open stond en je een lekke band had, dan weet iedereen natuurlijk wel dat het een smoes is, maar is het erg dan? Of is het gewoon een verkapte vorm van sorry zeggen ervoor? Oftewel, de situatie en de manier van brengen van de smoes maken of het een probleem is of niet.
Voor mij maakt het gebruiken van smoesjes een probleem op het moment dat degene die de smoes brengt (in dit geval dus m'n ex) dat doet met de gedachte dat ik het niet door heb, en zodoende misbruik van me probeert te maken, alsof ik dermate dom ben dat ik het niet door heb. Dus echt het niet respecteren van mij als persoon. Dat gevoel kreeg ik heel erg bij m'n ex haar smoesjes. Nu ik het allemaal wat heb laten zakken, van een afstandje bekijk, zie ik ook wel dat ik wel erg heftig er allemaal op heb gereageerd. Veel heftiger dan dat eigenlijk gerechtvaardigd was. Want de intentie van haar smoesjes waren volgens mij helemaal niet slecht, maar juist beschermend. Beschermend voor mij omdat ze mij niet wil kwetsen, beschermend voor haar omdat ze op die manier voor zichzelf haar handelen kan rechtvaardigen. Dat maakt niet dat het plots allemaal goed was, maar was het nu echt zo nodig dat ik daar dan zo'n enorm punt van maak?
Andersom zie ik dat het niet anders is. Zij is enorm over d'r zeik heen omdat ze het gevoel heeft dat ik haar in de gaten zou houden. Dat klopt niet, maar dat gevoel krijgt ze er wel bij. En dan gaat ze, net als dat ik doe, handelen naar haar gevoel, en "bewijs" zoeken erbij om het te rechtvaardigen. Dat doe ik net zo. Ze kan 100 dingen perfect doen, en 1 dingetje nét niet helemaal zoals ik het had gewild, en die 100 dingen ben ik dan vrij snel "vergeten", maar dat ene dingetje wordt extreem uitvergroot.
Daarop ben ik gaan denken waardoor dat nu komt, want echt normaal is het natuurlijk niet als je zo met elkaar om gaat. Met andere vrienden heb ik dat helemaal niet, en maak je geen zorgen, die doen af en toe ook wel eens iets wat me niet 100% bevalt, en dat laat ik dan ook lekker voor wat het is. Ik denk dan ook dat het met name komt doordat we superhard ons best doen alle twee (want zij doet op haar manier ook enorm hard haar best; dat zie ik ook wel in) en daardoor extreem op elkaar reageren. Nu even wat afstand van elkaar nemen kan dan ook geen kwaad denk ik. Even de gemoederen weer wat laten bedaren, rustig voor onszelf dit gaan overdenken, en daarna zien we wel weer hoe we de boel weer oppakken. Ik kan alleen maar hopen dat zij dat ook gaat doen, want ze zal zelf denk ik toch ook wel inzien dat dit niet de manier is toch?
Goedemiddag Kroegtijger,
Ja, je hoort wel vaker dat het in een (gewezen) relatie dan gelijk hoog oploopt en met anderen heb je het niet zo , misschien omdat je daarmee geen relatie hebt? Of een ander soort relatieband.
Het gevoel van afwijzing, verminderde interesse lijkt het dan wel, dan kan het pijn doen zo een smoes. En de ander doet het misschien uit bescherming. Het is dan een uitvlucht, waarmee iemand zich uit een vervelende situatie probeert te redden.
Zonder de pijnlijke emoties zou het je niet eens raken misschien.
Waar gaat het nou eigenlijk over zeiden mijn ex en ik ook vaak.
Als er weer iets voorviel.
Misschien is jouw ex het ook alweer allang vergeten, het zijn van die momentopnames.
Ik denk dat jij niet me zo snel op Facebook een praatje begint nu, of heb ik het mis?
Ik had het ook heel leuk met mijn ex en toch zaten we op een ander level, dan dacht ik, huh...heeft hij ook gehad neem ik aan.
Ik merk wel, ook met daten dat ik er op let dat ik niet weer op een ander level zit en ik moet zeggen dat ik het dan niet heb.
Denken anders en betrekken niks op zichzelf, kon mijn ex erg hebben. Ik kon in zijn ogen uitdiepen, wat hij ook leuk vond maar niet te erg uitdiepen. Een date zei, je mag uitdiepen wat je wil. Die heeft er dan geen last van. Bij die date diepte ik niet uit, was een prater een open mens.
Soms ben je te verschillend, toch hielden we veel van elkaar.
Hij zei mij laatst nog, hoeveel hij van mij heeft gehouden. Toch gooide hij de handdoek in de ring en ik niet. Maar ja, blijkbaar toch niet genoeg geweest om er voor te blijven gaan. Ik wel. Ik ging 100% voor die liefde.
En toen kreeg hij ook liefdesverdriet maar hij had de keuze al gemaakt.
Met die wetenschap zie ik hem dan op het Leidseplein en we praten en lachen, ook over vroeger praten we, niet te diep (nog) drankje erbij.
Wat heeft het voor zin nog.
Poeh...wat moet ik er nog mee...kijk kroeggie, dit is dan een vergevorderd stadium van jouw verhaal zo een beetje.
We zijn geen geliefden, geen vrienden, kennissen?
We zijn beleefd tegen elkaar, geen onenigheid omdat we geen relatie meer hebben?
Ik vind dit zo vreemd.
@hetlevenismooi
Hoi Hetlevenismooi,
Ik denk dat ik wel snap wat je probeert te zeggen, en voor een heel groot deel zit daar ook een kern van waarheid in heb ik het idee. Ik kan ook prima ermee leven als het dit is, en niet meer dan dit. Ik kan er niet mee leven als ik op deze manier wordt behandeld. Dit is namelijk ronduit respectloos naar mij toe, en dat wil en hoef ik niet te accepteren. Ze hoeft echt niet van me de deur plat te lopen, elk weekend af te spreken of wat dan ook. Het enige dat ik vraag is dat ik op een respectvolle manier wordt behandeld, en dat is dus niet smoezen aandragen in de veronderstelling dat ik het toch allemaal wel slik en goed ga vinden. Smoezen met een foute intentie dus. Dat pik ik niet, en dan heeft ze dus een probleem met me, en kan ze kiezen... Normaal tegen me doen, of verdwijnen. En ja, ik wil heel graag dat ze kiest om normaal tegen me te doen natuurlijk. Ze is dan namelijk echt een toevoeging in mijn leven. Maar kan ze dat niet, blijft ze me structureel als een voetveeg gebruiken, dan kan ze beter maar vertrekken want dan houdt 't op.
Zoals ik al eerder zei, het is niet 1 smoesje maar het is een langdurige reeks met smoezen en het niet nakomen van beloften. Dan ga je uiteindelijk wel m'n grenzen over natuurlijk. En stuk voor stuk zijn het allemaal maar kleine, amper noemenswaardige dingen hoor. Het gaat ook niet om die incidentjes, het gaat om de totale manier waarop ze zich naar mij toe opstelt in die situaties. Zeker als je bedenkt dat als we samen ergens zijn het echt super-gezellig is (dat vind zij ook, dat heeft ze ook meer dan eens gezegd) dan is het onbegrijpelijk dat zodra ik niet zichtbaar in beeld ben, dat ze me dan weer als oud vuil gaat gebruiken.
Tja, zoals ik al eerder had vastgesteld ben ik dan een heel botte en onhandige eikel die dat op uiterst onsubtiele wijze even kenbaar maakt naar haar. In plaats van dat ik nu op die momenten zelf haar laat weten dat ik dit niet van haar accepteer spaar ik alles op en krijgt ze in 1x de rekening van me gepresenteerd. En dat stukje wil ik dan ook veranderen. Op tijd aan de rem trekken en mijn grens verdedigen. Niet eerst 50x die grens laten passeren en daarna met gestrekt been erin gaan. Dat is voor ons alle twee niet prettig, en ook oneerlijk naar haar toe. Als je eerst 50x iets toestaat en de 51e keer niet meer... dat klopt dan ook niet natuurlijk. Wat mij betreft is de "rekening" (als je het zo wilt noemen) nu dan ook weer op 0 gezet, en wordt het vanaf nu af aan dan ook de spreekwoordelijke boter bij de vis. Meteen de rekening presenteren bij grensoverschrijdend gedrag. Dat zou het voor iedereen beter maken.
Kroeggie
Nee, als voetveeg moet je je niet laten gebruiken.
Kan me jou ook niet voorstellen als voetveeg.
Eigenlijk zou je heeeeel rustig moeten zeggen waar het op staat.
Dat maakt pas echt indruk!
Niet over en weer jij dit! jij dat!
Hoe zou de sleutel tot een goede relatie 'moeten' zijn?
Goed communiceren. Kijken wat de ander belangrijk vindt. Luisteren naar de ander. Ontspannen zijn en de ander op haar of zijn gemak stellen. Tegelijkertijd komen ze wel op voor zichzelf en hebben hun eigen behoeften. Een liefdevolle, positieve relatie.
@hetlevenismooi
Ik kan dan (gelukkig) met gepaste trots ook wel zeggen dat ik haar de vorige keer heel rustig dat ook heb kunnen zeggen. Goed, ze luisterde totaal niet en ging compleet door het lint heen, maar eigenlijk heb ik op geen moment m'n beheersing daarin verloren en heb ook steeds heel kalm gesproken tegen d'r... Dat maakte haar zo mogelijk nog kwaaier overigens
En inderdaad, luisteren en kijken is super-belangrijk. Daar ben ik wel achter gekomen. Eer zit een enorm verschil tussen iemand horen, en ook echt luisteren. (wat overigens niet wil zeggen dat je het er dan ook mee eens hoeft te zijn natuurlijk, maar wel dat je de ander echt begrijpt)
Hai Kroegtijger,
Zeker met gepaste trots.
En als iemand door het lint gaat alsnog dan kun je het gesprek (netjes) afkappen anders werk je mee aan de instandhouding, al lijkt het niet.
Het is net als in een relatie die helemaal uit zijn balans is, "ja maar ik was niet fout" hoor je weleens, nou denk ik dan, je was ook 'fout' door in die relatie te blijven zodat het in stand bleef.
Hoi Kroegtijger
Soms vind ik het moeilijk om over "je eigen grenzen handhaven" te spreken als je juist uit elkaar lijkt te gaan. Zij lijkt weer eigen leefruimte te veroveren, ruimte waarin ze zonder dat jij je ermee bemoeit haar eigen ding kan doen. Zij is daarvoor ruimte aan het veroveren. Ze gebruikt daarvoor alle middelen (beschaafde middelen?) die ze heeft, en daar zitten 'leugens' en 'onwaarheden' tussen. En onaangename akties van haar kant. Ze sliep natuurlijk helemaal niet (of, weet ik veel, ik was er niet bij) maar ze had geen behoefte aan jou. En wilde niet met jou communiceren. Dat is haar goed recht, zij is daar ruimte aan het veroveren. Dat ze daarmee ver over jouw grenzen heen is, is duidelijk. Jij eist respect van haar, en je zou het fijn vinden als ze 'altijd de waarheid sprak'. De grootste grens waar ze overheen gaat is daar niet 'ik eis dat je altijd de waarheid spreekt', maar de grootste grens daar is 'dat ik respect van je eis'. En eigenlijk eis je meer van haar: 'waardering', 'respect', 'aandacht'. Het zijn die dingen die je niet krijgt, waardoor jij kwaad (lees: onzeker, angstig en verdrietig) wordt. In deze fase heeft dat volgens mij niet meer met grenzen te maken, waar zij overheen gaat, maar meer met wensen en behoeften, die zij niet (wenst te) vervullen. En dat is moeilijk. Grenzen kan je bewaken. Maar wensen en behoeften kan je niet afdwingen. En het ene conflict (de grenzen bewaken) is het nadere niet (behoeften vervullen).
Ik herken dit van mezelf heel goed hoor, dat ik verval in een idee dat ik beter mijn grenzen moet bewaken. Terwijl vaak die grenzen relatief makkelijk te bewaken zijn. Gewoon een of andere vorm van anderen loslaten, dan heb ik geen last meer van het feit dat ze over mijn grenzen heengaan
. De werkelijke pijn en onrust komt niet uit het bewaken van mijn grenzen, maar uit het gevoel dat mijn behoeften en wensen genegeerd worden. Bij mij dan, denk ik.
Waterman
Hoi waterman en kroegtijger,
Ja, is ook wel zo wat jij zegt waterman.
Als je net uit elkaar bent dan is de 1 ruimte aan het zoeken en de ander nog toenadering (de 'gedumpte').
Dan kunnen de grenzen anders afgesteld zijn dan het eerst was.
Op Facebook is dan ook de grens zoek, de 1 heeft meer interesse dan de ander.
Er is toch ook wel een grens die je samen probeert te zoeken voor een goede relatie. De juiste grenzen.
Als iemand door het lint gaat in een niet goede relatie, dan zijn de grenzen strakker gemaakt. Kan door irritatie komen of door minder gevoelens voor de ander, dan zit je niet meer lekker in een relatie. En gaat iemand in een goede relatie door het lint dan probeer je het later weer goed te maken omdat je een mooie relatie wil behouden.
Hoor je niks van de ander (de 'dumper') dan lijkt mij dan er iets niet goed zit qua interesse in de ander.
Mijn ex kon ook uit zijn dak gaan op het laatst als ik al iets zei wat hem niet beviel. Doe even normaal kerel. Dus hij had andere grenzen en ik dacht, ja daag ik ga afstand nemen. Ik laat niet over mijn grenzen dan gaan. Tekst en uitleg hoefde ik niet meer, ik zag de handelingen. En het was uit. Dat gaf de doorslag.
Ik wilde juist dat het leuk en gezellig zou gaan.
Maar zelfrespect geeft dan een alarmbel bij mij.
Ok ben ik te veel...dan geeft mijn grens aan No Contact!
@hetlevenismooi
Hoi Hetlevenismooi,
Precies zoals je aangeeft; zelfrespect. Als ik niet mijn grenzen aangeef, niet optreed op het moment dat het mij echt raakt, dan respecteer ik niet eens mezelf. En hoe kan ik verwachten dat een ander me respecteert, als ik niet eens mezelf respecteer? Als ik over mijn eigen grens heen ga, dan vraag ik er haast wel om dat die ander dat ook doet. En ja, no contact is dan een optie, maar zoals ik al zeg, dat vind ik wat ver gaan. Als het moet, dan moet het natuurlijk. Maar ik geloof niet dat er geen alternatieven zijn ervoor... Als een klein kind vervelend is, over je grens gaat, dan zet je m op de gang, of hij gaat vroeg naar bed of zo. Zat mogelijkheden om daarin je grens kenbaar te maken. Als het een relatie betreft, ongeacht of dat nu een liefdes-, zakelijke, vriendschappelijke of wat voor vorm van relatie dan ook is, dan heb je amper nog echte middelen in handen behalve "ik praat niet meer met je". Niet met elkaar praten is wel het slechtste wat je kan doen in dat opzicht natuurlijk, want je lost niets op ermee. Je zorgt alleen dat je er geen last meer van hebt, dus een work-around, maar geen fix. Met zo'n persoon heb ik ook ervaring. Ik zal er niet over uitweiden, maar ik hoef die jongen niet meer te zien, te spreken of wat dan ook. Dat is al jaren lang zo, en dat weet hij ook. Die is écht te ver gegaan, en die moet ik niet meer. Ik zou het heel erg vinden als zij nummer 2 is die op dat "lijstje" komt, maar dat is haar keuze of dat gebeurt of niet. En ik verwacht niet dat het zo ver zal komen hoor, maar het is wel een realistische mogelijkheid dus.
Zelfrespect
Zelfrespect is inderdaad heel belangrijk! Mijn story is natuurlijk al veel verder dan die van jou, al lijkt het een btje op elkaar.
Voor zelfbescherming en ik wilde verder. Deed me allemaal te veel pijn.Toen weer tijden later kwam hij aanlopen in een gelegenheid en moest ik me helemaal vermannen en resetten en toen weer Contact. En kwam daarna mij steeds opzoeken.
Net als jij nu aan het proberen bent om het wat leuk te hebben samen heb ik dat ook geprobeerd, er alles aan gedaan en toen ik No Contact ging toepassen was het echt de druppel doordat er geen balans was. Ik ging te veel over mijn eigen grenzen. Door maar te denken het komt misschien nog wel goed.
Mijn ex was in mijn ogen toen een andere persoon geworden.
En ik had geen zin meer in die negerende fratsen.
Ik blijf dan niet zeggen dat de ander over mijn grenzen gaat met negerende botheid. Ook al hadden we leuke momenten.
Daarom besloot ik voor zelfbescherming No Contact, niet om hem te pesten, nee voor mezelf. Ik kreeg van de andere kant geen meerwaarde.
Negeren is geen meerwaarde. Af en toe een kruimel ook niet. Als ik dat zou accepteren zou ik geen zelfrespect hebben. Nu is het zo dat toepassen van No Contact niet voor altijd hoeft te zijn toch? Ik kreeg weer contact na een tijd toen hij mij een 'per ongeluk' verkeerd mailtje stuurde. Gedate met elkaar en toen was daar die streek zeg waar ik het over had en weer No Contact.
In jouw situatie is er nu toch eigenlijk ook een soort van No Contact aan de gang door jullie afspraak?
Mijn ex en ik hebben nu 'normaal' contact met elkaar als we elkaar daar zien. Volgens mij val ik in herhaling.
De emoties zijn door de verwerking en tijd veel minder heftig. Vind het toch nog zo onrealistisch om naast hem te zitten. Zoals je weet. 
@hetlevenismooi
Ja, bij ons is dat nu min of meer ook even zo. Alhoewel dat niet als een soort van "straf" is, maar meer om gewoon onszelf eerst weer even rust te geven, toch komt het wel op hetzelfde neer. Ik vind dat zelf eigenlijk niet fijn, omdat het naar mijn mening niet nodig is, maar als zij dat graag wil dan heb ik daar geen probleem mee. Dat is haar grens en die respecteer ik daar dan dus ook in.
Het probleem wat wij hebben is dat we op de kleinste dingetjes bij elkaar letten. Het maakt niet uit wat het is, als het verkeerd uitgelegd kan worden, dan zal het ook verkeerd worden uitgelegd ook. Dat doet zij, maar dat doe ik net zo erg weet ik. En niet omdat we dat willen, want ik geloof niet dat ook maar 1 van ons 2 dit een fijne situatie vindt, maar meer omdat we niet zo goed weten hoe we er wel mee om moeten gaan. Daarom komt ze volgens mij ook met smoesjes aanzetten. Niet goed, maar pure onmacht en niet weten hoe het dan wel goed te kunnen doen. Maar dat maakt dan niet plots dat daarmee smoesjes geven plots wel goed is.
Wat ik bedoel is dat we het uiteindelijk best wel weer gaan oplossen hoor, en zodra we een beetje handiger erin worden het veel makkelijker allemaal gaat, maar dat we nu nog zo onhandig ermee zijn dat we af en toe wel eens elkaar pijn doen. Dan kan je weg rennen en die pijn niet meer willen, of je bijt even door de zure appel heen en accepteert die pijn om erdoor te kunnen groeien. En je hebt geen enkele garantie dát je uiteindelijk wel weer goed met elkaar overweg leert gaan, maar je weet zeker dat als je weg rent, niet die moeite erin steekt en contact verbreekt, dat je het nooit zal bereiken. Wil je iets, dan zal je er iets voor moeten doen. Zoals met alles is dus.
Goedenavond Kroeggie? ;-)
Ja, is inderdaad ook zo dat er dan rust komt.
Met mijn No Contact kreeg ik ook rust en dat had ik nodig op dat moment. Al was het verdriet niet minder. Rust, dicht bij mezelf zijn, mezelf terug vinden.
Ik ga niet aan iemand lopen trekken. Zou toch te gek zijn!
Je zou ook aan kunnen geven als er ooit weer contact is en zij wil het ook weer proberen om het op een nette manier te doen zonder elkaar aan te vallen. Dat jij dat over grenzen heen gaan vindt naar elkaar toe. Dat je daar samen over praat in een normaal gesprek.
Nu bleef je al rustig toen zij door het lint ging.
Als ik naar de situatie kijk hoe het ervoor staat nu bij mijn ex en bij mij is het een beleefdheidsvorm.
Komt ook omdat we elkaar alleen in die gelegenheid zien, er is voor de rest geen connectie meer. We hebben ook niks meer om te zaniken.
Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat dit het resultaat is van geen enkele relatievorm hebben.
Was nooit mijn bedoeling geweest.
Er zijn er 2 voor nodig om een relatie staande te houden.
Pijnlijke 'afkick' is dit geweest van mijn ex, wat mij is 'aangedaan', al deed ik het zelf met mijn lichaam die 'afkick', als je snapt wat ik bedoel.
@waterman
Hoi Waterman,
Dat ze haar eigen leefruimte wil maken, prima natuurlijk. Dat is zeker haar goed recht. En ik "eis" inderdaad respect van haar te krijgen, maar dat is bij iedereen het geval. Iedereen die mij respectloos behandeld hoef ik niets mee te maken te hebben. Dat lijkt me ook niet meer dan logisch. Smoezen aandragen vind ik zwaar onrespectvol gedrag. Het impliceert alsof ik dom ben en ze me wel even om de tuin kan leiden. Zo werkt het natuurlijk niet.
Wil zij dus mij wel in haar leven blijven houden (en ze zegt dat dit het geval is), dan zal ze zich daaraan moeten conformeren. Wil ze dat niet, dan stel ik voor dat ze dan maar ook niets met mij van doen gaat hebben. Simpeler dan dat kan ik het niet maken. Andersom werkt het net zo toch? Als ik niet mij aan haar grenzen hou, dan voelt zij dat ook als onrespectvol gedrag. Ik respecteer dan haar grenzen en daarmee haar niet. Dat wil ik niet, en dus probeer ik me ook aan haar grenzen te houden. Conflicteert dat met mijn grenzen, dan zullen we daar ofwel een tussenweg in moeten gaan leren vinden, of het houdt simpelweg op. Meer smaken zijn er niet naar mijn mening. Als ik dan die keuze zou mogen maken, dan zoek ik het liefst die tussenweg, maar dat kan alleen als die te vinden is én zij dat ook wil. Elke andere situatie lijdt tot dat het dan stopt.
Ik hoef dus ook geen aandacht van haar, geen waardering, dat interesseert me allemaal niet op het moment. Dat komt nog wel eens, maar is nu totaal niet boeiend. Het enige dat nu van haar vraag is dat ze me geen smoesjes gaat vertellen. Wil je ergens niet over praten, dan zeg je dat je er niet over wil praten. Wil je niet samen iets doen, dan zeg je dat je dat niet wil. Maar kom niet aanschijten met slappe veel te doorzichtige verhaaltjes, maak geen beloftes die je vervolgens weer breekt, want dan heb je een verkeerde aan me. Het meest treurige is nog wel dat dit exact de dingen zijn die ze mij verweet en waarom ze de relatie in de eerste plaats verbrak. Ze kon me niet vertrouwen was haar argument.... En dan ga je vervolgens liegen, smoezen verzinnen, beloftes niet nakomen en ga zo maar door? Dat is wel een klein beetje opmerkelijk natuurlijk, want het gevolg is dat ik nu haar dus ook niet meer vertrouw. En waar was dat nu voor nodig? Was het dan zo verschrikkelijk moeilijk om gewoon even eerlijk te zijn? Om gewoon te zeggen dat je je ergens niet prettig bij voelt? Ze probeert gewoon de makkelijke weg te kiezen om maar niet een moeilijke situatie te krijgen. Angst voor lastige momenten. En dat ze dan over mijn grenzen erbij gaat interesseert haar kennelijk niet. Ze kiest er heel bewust voor om dat te doen. Je komt niet "per ongeluk" met een smoes; dat is opzet. Tja, dan is het niet meer dan logisch dat daar gevolgen aan zitten.
Een manier om die grens te handhaven kan dan dus het verbreken van het contact zijn. Dan heb ik inderdaad daar geen last meer van. Ik vind het nogal een radicale methode die ik liever niet hanteer, tenzij het echt niet anders kan. Dus als het ofwel een dermate grote schade heeft opgeleverd dat het niet meer te herstellen is, ofwel dat andere maatregelen geen effect hebben. Het is naar mijn mening een beetje hetzelfde als je auto naar de sloperij brengen omdat je koplamp stuk is. Met een kanon op een mug schieten. En dat is dus ook waarom ik een andere manier zoek van handhaven. Want zo'n radicale methode rechtvaardigt niet hetgeen dat er nu helemaal aan de hand is naar mijn mening. Het moet dus wel proportioneel zijn. En ik denk ook wel dat het wel mogelijk is.
Ik geloof ook niet dat ze opzettelijk over mijn grenzen heen gaat, maar dat ze eerder totaal niet door heeft dat ze me daarmee behoorlijk raakt. En aangezien ik er nooit wat van heb gezegd, het altijd maar heb geslikt en heb laten gaan tot nu, is dat ook steeds een beetje verder gegaan, en steeds meer gaat het zich opstapelen. Dat is natuurlijk van mijn kant uit ook niet goed. Als ik direct bij het overschrijden van die grens aan de bel trek, en er wat aan doe, dan hoeft het helemaal niet zo ver op te lopen, wordt het allemaal een stuk makkelijker en prettiger voor iedereen. Ook dat is weer precies hetzelfde als wat zij met mij had in de relatie. Ik ging ook elke keer een klein beetje verder, een klein beetje meer testen tot hoe ver ik kon gaan. En ik had dat zelf niet eens door dat ik dat deed, totdat ik er een keer keihard op werd gewezen. En ook zij deed heel lang niets, stond het steeds maar toe, tot het op een gegeven moment klaar was en de relatie er ook op sneuvelde. Oftewel, ze weet dondersgoed hoe de vork in de steel zit in dat opzicht, net als ik heel goed weet dat je van jezelf niet eens merkt dat je dat doet, totdat daar een gevolg aan kleeft dat je niet leuk vindt; dat je echt raakt. Dan ga je wel eens nadenken erover of dat gevolg niet dermate een probleem is, dat je plots die grenzen wel gaat respecteren. Wederom, net als met kinderen. Een grens overschrijden zonder gevolg nodigt uit tot die grens laten verleggen. Over je heen laten lopen noemen ze dat. En wil je dat stoppen, dan moet je dus wel handelen.
#Wetmatigheden
“Smoezen aandragen vind ik zwaar onrespectvol gedrag. Het impliceert alsof ik dom ben en ze me wel even om de tuin kan leiden. Zo werkt het natuurlijk niet.”
Er zijn allerlei redenen te bedenken, waarom iemand ertoe zou besluiten om met ‘een smoesje’ op te proppen te komen. Lesje empathie. Soms heeft het niks met jou te maken, maar vooral met de innerlijke conflicten waar een ander op dat moment mee kampt en waarbij elke vorm van confrontatie bij voorkeur uit de weg wordt gegaan. Je kunt het opwerpen van smoesjes prima bij de ander laten, zonder dat het jouw intelligentie, integriteit of zelfs ruimte aantast.
Het zijn geen wetmatigheden, noch is het implicatie te noemen dat daarmee ‘de ontvanger’ (jij, in dit geval) als dom wordt gezien, door de ander als dom wordt bestempeld en/of bewust om een bloemperkje wordt geleid. Jij ervaart het als ‘zwaar onrespectvol gedrag’ waarbij jij je meteen onderschat voelt en zo te zien ook behoorlijk beledigd in je intelligentie. Waar dat vandaan komt, lijkt mij vooral een interessante voor jezelf.
Zou goed mogelijk zijn dat er wellicht in jouw reactievermogen ook iets aanwezig is, waardoor zij er liever voor kiest om op dat moment met een smoesje te komen dan jou tegemoet te treden met een eerlijke, oprechte uitleg over hoe het werkelijk zit. Iemand tegenover je hebben die overtuigd is van zijn ´zo werkt het natuurlijk niet´, kan behoorlijk verlammend werken.
Het heeft altijd iets met mij
Het heeft altijd iets met mij te maken, want het is kennelijk iets wat ze me dan niet wil vertellen. Als dat zo is, zeg dan dat je het niet wil vertellen. Dat vind ik ook niet erg, maar ga niet een smoes verzinnen om mij iets anders te doen laten geloven. Het is simpelweg niet waar. Dat ze het niet zo bedoeld zou heel goed kunnen, dat is een heel ander verhaal. Maar als ik haar daar nu een aantal keer op wijs dat het mij niet bevalt, dat het mijn grens over gaat, en ze gaat er toch mee door, dan is het op een gegeven moment klaar. Dan is het namelijk een bewuste keuze om mijn grens te overschrijden en dat is het onresepctvolle eraan. En welke motivatie je er ook voor probeert aan te dragen, het blijft een bewuste keuze. Mijn reactie erop doet daarin helemaal niet ter zaken dan natuurlijk. Want als je bijvoorbeeld kiest voor het ontlopen van mijn reactie en dus met een smoes aankomt, dan is het gevolg dat die overschrijding van de grens wordt bestraft. Kennelijk vindt ze dat dus minder een probleem en dat is dus geen respect tonen voor mijn grenzen. Daarbij weet ze ook prima hoe ik op dat soort dingen reageer, en daar is ze echt niet bang voor hoor.
Een smoes is en blijft altijd een smoes, en dus per definitie niet eerlijk. Daar hou ik nu eenmaal niet van, dat is mijn grens. Ze is niet verplicht om mij overal een reden voor te geven natuurlijk Ze kan ook zeggen dat ze het niet wil vertellen. Ook prima. Maar dan ben je wel eerlijk, hou je je aan je eigen grens door het niet te vertellen én aan mijn grens door eerlijk te zijn. Het kan dus prima, maar ze kiest voor niet eerlijk te zijn. Bewust dus die grens over.... Als ik dan niet mijn grens ga beschermen, dan respecteer ik zelf niet eens mijn eigen grens. Hoe kan ik dan verwachten dat zij mijn grens wel respecteert? Het is dus ook een stukje afdwingen van respect maar ook van toenemen van zelfrespect (maar dat zit natuurlijk impliciet al opgesloten in het aspect van beschermen van je eigen grenzen).
Hetgeen wat ik onrespectvol vindt en wat jij onrespectvol vindt is kennelijk niet hetzelfde. Geen enkel probleem natuurlijk, maar ik vind dat je wel heel erg jouw normen en waarden aan het opdringen bent. Dat jij er anders naar kijkt en het prima zou vinden om keer op keer smoezen en niet nagekomen afspraken accepteert wil niet zeggen dat ik dat daarom ook maar ok moet vinden.
#De Kroegtijger-Wet?
Als deze reactie de wijze is waarop jij haar tegemoet treedt, snap ik in ieder geval veel beter waarom er zich momenten voordoen waarbij zij zou besluiten om zich te gaan indekken waar het eerlijkheid ten opzichte van jou betreft. Je komt erg rechtlijnig over, waarbij er 1 wet lijkt te gelden en dat is de ‘Kroegtijger’-wet. Behoorlijk overheersend.
Wat jij als ‘smoesjes’ ervaart, ziet zij op dat moment mogelijk helemaal niet ‘als smoesjes’, kun je die bevatten? Wie ben jij om welke uitleg dan ook die zij aan jou besluit te geven, af te doen als ‘smoesjes’? En wie is zij om jou te onthouden van een duidelijke uitleg en het verschaffen van eerlijkheid? Daar zit je naar mijn mening al meteen in elkaars allergie en loop je in elkaars ruimte te infiltreren.
Dat jij het zo ervaart, die is wel interessant om bespreekbaar te maken, ook naar haar toe. Zo 'beleef jij haar' dus soms. Daar is voor jullie beiden iets om te gaan onderzoeken. Kom je wellicht verder mee, dan jezelf vast te bijten in de beeldvorming dat zij jouw 'smoesjes verkoopt' en jou daarmee dus kennelijk als dom ziet en om het tuintje probeert te leiden.
Verwijs ik wederom nogmaals naar deze uitspraak:
“Het impliceert alsof ik dom ben en ze me wel even om de tuin kan leiden. Zo werkt het natuurlijk niet”
Voor iemand die de Google-machine als een zakbijbeltje lijkt te gebruiken waar nooit en te nimmer een mottenbal aan te pas hoeft te komen, ga ik er vanuit dat je de definitie van ‘impliceren’ begrijpt.
Impliceren = inhouden, insluiten, behelzen, tot gevolg hebben, iets betekenen.
Bovenstaande klopt, wanneer wij het toepassen op ‘absolute besluiten’. In de interne mail van een bedrijf gaat er een mailtje rond dat de directie per 1-1-6 heeft besloten om de bestaande koffiemachines te gaan vervangen door exemplaren waarmee je met muntjes zult moeten gaan betalen = Dit besluit impliceert dat iedereen voortaan zult moeten gaan betalen voor de koffie die hij/zij in de kantine wenst te nuttigen.
Toegepast op de situatie die jij beschrijft, dus menselijke interactie, dynamische verhoudingen, wordt het Risky Business. Door het gebruik van ‘impliceren’, loop je je eigen betekenis over een situatie of gedrag heen te smeren.
‘Als zij met een smoesje aankomt, impliceert het alsof ik dom ben en wel even om de tuin kan worden geleid’.
Die betekenis geef jij eraan. Dat is jouw beleving, maar of dat vanuit haar ook de werkelijke betekenis is, daar kan je nog wel eens behoorlijk naast zitten, is mijn insteek. Kan heel goed zijn, dat de reden waarom zij dit doet, helemaal niet intentioneel gericht is om ervoor te zorgen ‘dat jij je dom voelt’, of 'om jou om een tuintje te leiden', ook al heeft dat dus kennelijk wél dat effect gezien je verontwaardiging. Maar dan ben ik eerder geneigd om vragen te stellen over een mogelijke onzekerheid/gevoeligheid in jezelf, die nu dus wordt getriggered. Daarom schreef ik ‘interessante voor jezelf’.
De motivaties kunnen voor haar mogelijk en ik denk zelfs heel aannemelijk, op een ander gebied liggen. Je hebt weleens geschreven over je koppigheid en het gegeven 'dat je zo in je eigen denkbeeld kunt blijven hangen, dat je daardoor de mening van een ander niet meer de ruimte laat’. Ik kan me zo voorstellen, dat de aanwezigheid van dat ‘karaktertrekje’, een ander kan doen laten besluiten om de confrontatie, in ieder geval op dat moment, uit de weg te gaan.
“Maar als ik haar daar nu een aantal keer op wijs dat het mij niet bevalt, dat het mijn grens over gaat, en ze gaat er toch mee door, dan is het op een gegeven moment klaar. Dan is het namelijk een bewuste keuze om mijn grens te overschrijden en dat is het onresepctvolle eraan.”
Hebben we het hier nog over ‘grenzen die worden overschreden’, of gaat het hier meer over ‘behoeften waar niet aan tegemoet wordt gekomen’? Ik denk eerlijk gezegd het laatste. Je kunt iemand niet zodanig conditioneren, dat je controle kunt krijgen over wat en hoe iemand jou ergens uitlegt omdat dát jou nu eenmaal een beter gevoel geeft over jezelf. ‘Als je hieraan voldoet, respecteer je pas mijn grens – doe je dat niet, dan ga je dus bewust zonder enig respect mijn grens over’.
Lees deze nog eens door, die waterman je schreef:
“En eigenlijk eis je meer van haar: 'waardering', 'respect', 'aandacht'. Het zijn die dingen die je niet krijgt, waardoor jij kwaad (lees: onzeker, angstig en verdrietig) wordt. In deze fase heeft dat volgens mij niet meer met grenzen te maken, waar zij overheen gaat, maar meer met wensen en behoeften, die zij niet (wenst te) vervullen. En dat is moeilijk. Grenzen kan je bewaken. Maar wensen en behoeften kan je niet afdwingen. En het ene conflict (de grenzen bewaken) is het nadere niet (behoeften vervullen).”
“Hetgeen wat ik onrespectvol vindt en wat jij onrespectvol vindt is kennelijk niet hetzelfde. Geen enkel probleem natuurlijk, maar ik vind dat je wel heel erg jouw normen en waarden aan het opdringen bent.”
Enlighten me: waar precies in mijn stukje ben ik ‘heel erg’ mijn waarden en normen aan jou aan het opdringen? En welke waarden & normen zijn dat dan volgens jou precies?
“Dat jij er anders naar kijkt en het prima zou vinden om keer op keer smoezen en niet nagekomen afspraken accepteert wil niet zeggen dat ik dat daarom ook maar ok moet vinden.”
Waar zie je geschreven of wek ik de indruk dat ik het volledig zou accepteren wanneer iemand de gemaakte afspraken niet nakomt en keer-op-keer met smoezen aankomt? En waar schrijf ik jou ‘om dat maar ‘ok’ te vinden’?
Was zeker een super-super snel-cursusje, die over 'affectieve empathie?'
@chelle
Hoi Chelle,
Het is een mooi betoog, maar je begint al met een stelling die niet klopt, waardoor de rest van je verhaal niet klopt.
Het is niet wat ik als smoesjes "ervaar", maar het is een smoesje. Buiten enige twijfel. 100% zeker. Onomstotelijk vastgesteld. Een leugentje. Hoe je het noemen wilt, het heeft niets met mijn ervaring te maken.
Ik snap wel wat je bedoelt hoor, maar je legt het niet heel erg lekker uit als ik eerlijk ben. Wat jij bedoelt (en correct me if i'm wrong) is dat zij mogelijk een eigen versie van de waarheid heeft. Dat heb ik al eerder aangegeven en ook dat ik dat inderdaad denk. Het voorbeeld "ik sliep al" wat ik gaf, waar je vele manieren van uitleg aan kan geven, maar er zijn zat andere momenten waarop dergelijke situaties zich voordoen. Ik vraag dus alleen een heel kleine aanpassing daarin en dan gewoon zeggen dat je niet wilde praten. Hoef je geen reden voor te geven, want dat gaat me niet aan. Dan ben je eerlijk. Maar "ik sliep al" leg ik (en ik verwachten velen met me) uit als iemand die slaapt. Oogjes dicht, en licht uit, en niet als iemand die geen zin had om te praten met me. Op dat moment ga je dan de grens over. En doe je dat vaak genoeg bij iemand, dan kan je er op wachten dat op een gegeven moment de maat vol is.
#The Righteous Right
De essentie van mijn reactie – en laat ik onderstrepen dat dit geen veroordeling naar jou is, maar zuiver alleen een waarneming van mijn kant als lezer - is dat ik bij jou denk waar te nemen dat jouw benadering waar het kwesties en menselijke interactie betreft, vanuit een bovengemiddelde en uitzonderlijk afgekaderd rationeel en analytisch vertrekpunt wordt ingezet. Er is weinig ‘feel’. En het vervolgens bij die ander gaat neerleggen en verwacht dat het aan de zijde van de ander ook ‘klikt’ zoals het voor jou kennelijk werkt. Eh, nee?
Je hebt een tsunami aan blogs en reacties op dit forum staan, waarin je theoretisch, rationeel en analytisch aan het ‘zenden’ bent, in mededelingen en absolute oplossingen communiceert (zonder enige vraagstelling naar de ontvanger), op het internet leesstof vergaart, hier languit over uitweidt, absolute voorbeelden voor aanvoert en het dan 'eventjes' diezelfde dag in het praktijkje gaat brengen. Ik zie je 'de Ziel' van deze theorieën naar jezelf toe echter niet integreren in je eigen acties, benaderingen en handelen. Hoewel ik je tegelijkertijd ook lees als zeer reflectief naar jezelf toe (die bewonderingswaardig is) lijkt er iets te haperen in de toepassing en het intern koppelen van dat waarvan je de indruk wekt ‘het wel te begrijpen’, maar dan kennelijk in de praktijk toch zichtbaar niet lijkt te kunnen toepassen. Alsof het zich niet materialiseert.
Is geen ‘goed’ of ‘slecht’, maar wel iets dat zichtbaar dus conflicten met anderen opwekt, incl. ex-vriendinnetje. Het zou mij niks verbazen als je hier niet alleen op het relationele vlak tegen aanloopt.
Want daar, waar je het dan ‘thuis kunt gaan brengen’, tijdens interactie, lukt het je niet omdat je alleen bezig lijkt te zijn met je eigen referentiekader, jouw beeldvorming en het ‘willen zenden’. Daarbij de ander niet lijkt te horen.
Hoe open sta jij werkelijk voor de beleving en gevoelswereld van een ander? Kun je daar überhaupt iets mee?
Ik krijg de indruk dat je ex-vriendin veel meer functioneert vanuit een emotioneel gebied, daar waar jij je ophoudt in het rationele, analytische gebied. Bij jou is het voornamelijk theorie, materie, analyse en ‘plannen van aanpak’. Prima als dat voor jou werkt, maar het moet voor haar heel lastig zijn om zich door jou gehoord en gezien te voelen en zich überhaupt te kunnen of durven uitspreken. En ook al lijkt ze daar dan volgens jou geen moeite mee te hebben, kan goed zijn dat het haar uiteindelijk toch is opgebroken en ze zich met een voor haar zeer gegronde reden nu op deze wijze naar jou toe opstelt. Je hebt de neiging er dwars overheen te denderen, inclusief hier weer.
Je zegt de wens te hebben ‘vrienden met haar te willen zijn’. Het ‘leuk te willen hebben samen’. Is het je allemaal waard (geweest) om zo principieel aan je eigen definitie van ‘ik sliep al’ te willen vasthouden? Het haar willen horen zeggen dat jij gelijk hebt? Of dat zij, ja inderdaad, smoesjes verzint en het niet meer zal doen?
Als je toch zo actief bent met La Google-Machine, zou een tip voor een aankomend volgende The Kroegtijger’s Project kunnen zijn om je eens gaan te verdiepen in PersonlijkheidsDynamieken. Note: dat zijn geen spoedcursusjes.
Ik ben nu twee reacties aan jou verder en wie mij een beetje kent weet dat ik van uitwisselen en argumenteren hou. Maar wat je lijkt te doen, is met mij redeneren om het gelijk. Mij vertellen (waar ik, hoewel in andere bewoordingen, eigenlijk precies dezelfde boodschap uitdraag als het forumlid waar ik in mijn vorige reactie naar verwees - maar daar hoor ik je dan niet), dat ik jou mijn waarden & normen opdring, waar je het, ironisch, zelf veelvuldig loopt te doen. En dan ook nog eens heel primair maar de conclusie trekken dat ik dus ‘kennelijk’ wél smoezen zou accepteren en daarom vind dat jij het ook ‘ok’ behoort te vinden. Lijkt ook nog niet echt te zijn 'ingedaald', die internetcursus 'communicatie'...
"Ik snap wel wat je bedoelt hoor, maar je legt het niet heel erg lekker uit als ik eerlijk ben."
Ik vraag me af of je werkelijk 'snapt' wat ik bedoel. Ik kan me voorstellen dat je er geen bal van snapt wat ik je schrijf, maar dat begrijp ik wel gezien het ‘gebied’ waarvan uit jij functioneert. Verschil tussen cognitieve en affectieve empathie.
Wanneer de boodschap bij jou niet lijkt binnen te komen, richt jij je op 'dat de ander het niet handig brengt'. Stel eens vragen als je iets niet begrijpt of het niet bij je binnenkomt, in plaats van het direct bij de ander terug te leggen. Recent voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld de reactie van zgan. Over het 'citeren', waar je dan op gaat inzoomen. Ik snap, als individu die in staat is teksten in de bredere context te lezen/plaatsen, haarfijn welke boodschap zgan jou probeert te brengen. En zo heb ik wel vaker korte uitwisselingetjes voorbij zien komen, waarbij jouw behoefte om 'te willen zenden' het vermogen om ook 'te kunnen ontvangen' lijkt te domineren. Het is allemaal zwart-wit. Letterlijk. Absoluut. Ik zeg niet dat je het bewust of expres doet, maar het lijkt wel een structureel patroontje van je te zijn.
Overduidelijk een groot verschil in gevoels- en belevingsspectrum waarvan uit wij beiden vertrekken, want je mist ook in mijn reacties totaal en volledig de essentie.
Dus, hier, Kroegtijgert. Als het je daarom te doen is, mag je ‘m meteen van me hebben:
Je hebt helemaal gelijk.
Dag 2 - Grensbewaking
Dag 2 van m’n projectje dient zich alweer aan, en inmiddels na een fraai stukje nachtrust begint het hele verhaal met betrekking tot mijn eigen grenzen, en het respecteren daarvan en daarmee het respecteren van mij als persoon zich steeds verder en duidelijker een beeld te vormen voor me. Eigenlijk is het allemaal niet zo heel erg complex allemaal. Het is allemaal een gevolg van veel te lang alles toestaan, waardoor alles opstapelt. Zij gaat zich daardoor steeds meer vrijheid veroorloven om mijn grenzen te overschrijden, ik ga me daardoor steeds meer irriteren, reageer dat weer af op haar en ga zo maar door. Het is dan ook mijn verantwoordelijkheid om haar mijn grenzen duidelijk te maken en die te handhaven. Het is een vrij eenvoudige keuze die er ligt; ik kan mijn grenzen handhaven, ongeacht wat daar de kosten van zijn, of ik kan het niet doen en haar structureel toestaan mijn grenzen wel te overschrijden en dan is het resultaat dit. Het mag duidelijk zijn dat dit niet werkt. Het alternatief is dan dus vrij logisch, namelijk handhaven. En dat daar dan vervelende gevolgen aan zitten, dat is dan jammer, maar ik heb hier veel meer last van dan wanneer ik wel mijn eigen grenzen handhaaf, en ik denk dat het voor haar niet anders is. Zij heeft hier ook veel meer last van dan wanneer ik duidelijk stel wat ik wel en niet accepteer, en daar ook naar handel als er iets is wat ik niet accepteer. Voor haar duidelijk, voor mij duidelijk.
Dan kom ik daarmee dus automatisch al wel uit bij het punt van het handhaven van die grenzen, en daar zit nog wel een klein probleem in. Want hoe ga ik dat doen zonder meteen extreme stappen te zetten? Een mooie taak voor vandaag om dat dus eens te gaan uitvinden. Ik weet inmiddels wat mijn grenzen zijn, ik kan die ook duidelijk maken (op het moment zelf duidelijk maken vereist nog wat “oefening”, maar dat komt de komende weken aan bod) dus nu wordt het tijd om eens te bekijken hoe ik aan handhaving van mijn grenzen dan ook uitvoering aan kan geven. Natuurlijk ken ik de methode van contact verbreken e.d, maar dat vind ik andersom ook verschrikkelijk irritant en eigenlijk zelfs arrogant. Een vorm van chantage… als je niet doet wat ik wil, dan praat ik niet meer met je… Tja, erg constructief komt dat niet op me over. Er zou toch ook een andere methode moeten zijn lijkt me. Immers, bij huisdieren en bij kinderen zijn er ook zat alternatieven dan negeren van ongewenst gedrag (wat in principe natuurlijk ook het overschrijden van grenzen betreft), dus lijkt het me dat het hier niet anders zal zijn. Een mooi thema om me vanmiddag eens mee bezig te gaan houden dus
Kroegtijger
Dag 2 van m’n projectje dient zich alweer aan, en inmiddels na een fraai stukje nachtrust begint het hele verhaal met betrekking tot mijn eigen grenzen, en het respecteren daarvan en daarmee het respecteren van mij als persoon zich steeds verder en duidelijker een beeld te vormen voor me. Eigenlijk is het allemaal niet zo heel erg complex allemaal. Het is allemaal een gevolg van veel te lang alles toestaan, waardoor alles opstapelt. Zij gaat zich daardoor steeds meer vrijheid veroorloven om mijn grenzen te overschrijden, ik ga me daardoor steeds meer irriteren, reageer dat weer af op haar en ga zo maar door. Het is dan ook mijn verantwoordelijkheid om haar mijn grenzen duidelijk te maken en die te handhaven. Het is een vrij eenvoudige keuze die er ligt; ik kan mijn grenzen handhaven, ongeacht wat daar de kosten van zijn, of ik kan het niet doen en haar structureel toestaan mijn grenzen wel te overschrijden en dan is het resultaat dit. Het mag duidelijk zijn dat dit niet werkt. Het alternatief is dan dus vrij logisch, namelijk handhaven. En dat daar dan vervelende gevolgen aan zitten, dat is dan jammer, maar ik heb hier veel meer last van dan wanneer ik wel mijn eigen grenzen handhaaf, en ik denk dat het voor haar niet anders is. Zij heeft hier ook veel meer last van dan wanneer ik duidelijk stel wat ik wel en niet accepteer, en daar ook naar handel als er iets is wat ik niet accepteer. Voor haar duidelijk, voor mij duidelijk.
Dan kom ik daarmee dus automatisch al wel uit bij het punt van het handhaven van die grenzen, en daar zit nog wel een klein probleem in. Want hoe ga ik dat doen zonder meteen extreme stappen te zetten? Een mooie taak voor vandaag om dat dus eens te gaan uitvinden. Ik weet inmiddels wat mijn grenzen zijn, ik kan die ook duidelijk maken (op het moment zelf duidelijk maken vereist nog wat “oefening”, maar dat komt de komende weken aan bod) dus nu wordt het tijd om eens te bekijken hoe ik aan handhaving van mijn grenzen dan ook uitvoering aan kan geven. Natuurlijk ken ik de methode van contact verbreken e.d, maar dat vind ik andersom ook verschrikkelijk irritant en eigenlijk zelfs arrogant. Een vorm van chantage… als je niet doet wat ik wil, dan praat ik niet meer met je… Tja, erg constructief komt dat niet op me over. Er zou toch ook een andere methode moeten zijn lijkt me. Immers, bij huisdieren en bij kinderen zijn er ook zat alternatieven dan negeren van ongewenst gedrag (wat in principe natuurlijk ook het overschrijden van grenzen betreft), dus lijkt het me dat het hier niet anders zal zijn. Een mooi thema om me vanmiddag eens mee bezig te gaan houden dus
Hoi hoi,
Na het lezen van je berichten zie ik een ding zeer centraal staan: jouw eigen grezen die je niet goed bewaakt en/of aangeeft door te laat te rerageren wanneer het kwaad al geschied is en hierdoor geen normale communicatie meer mogelijk is. Hierdoor ga je verwojten maken, naar haar, naar jezelf, enhou je een bepaalde gedachte over aan de ander nadien.
Wat mij, net als wat jij ook schrijft, het beste lijkt is, je grenzen tijdiger aan te geven. Heb je het idee dat ze al aardig richting deze grens gaat, zeg haar dit dan. Geef aan waarom ze je grens aan het bereiken is en wat het met JOU als persoon doet. Als je op een nette en normale manier aan kan geven hoe en waarom zal zij ook eerder geneigd zijn je grens te accepteren en tevens geef je haar hiermee de mogelijkheid na te denken over wat haar acties voor reactie kunnen uitlokken. Niemand is immers grenzenloos, ook zij heeft haar grenzen.
Wel wil ik dat je weet dat het contact ( voorlopig ) verbreken verre van arrogant. Irritant kan het inderdaad zijn, maar zo kan jijzelf ook nadenken en geef je haar ook de ruimte je te missen. Zoals ik in mijn eerdere berichtje stuurde lijkt ze je " for granted" te nemen, en wanneer jij je afstand gaat nemen dan zal ze de dingen missen aan je die je altijd voor haar deed. Dat je hiermee de kans loopt dat je haar volledig kwijt raakt is helaas een zure appel waar je doorheen moet. Dan heeft de no-contact periode haar ook inzichten gegeven, iets wat jij ook elke dag weer hebt en met ons deelt.
Dit betekent absoluut niet dat dit het scenario zal zijn. Vrouwen hebben nou eenmaal een grotere behoefte naar dat stukje aandacht, zij het positief zij het negatief.
Ik zie overigens ook dat je de vijf weken aan het aftellen bent tot ze trug is van vakantie. Mij lijkt het beter die dagen niet af te tellen maar op je af te laten komen. Probeer je bezig te houden met andere dingen, zorg dat je onder de mensen bent. Elke analyse welke voor jezelf onderbouwt is uiteraard erg mooi mee genomen, maar daden spreken krachtiger dan woorden. Door je hiervan bewust te zijn is niet gelijk de oplossing voor elk probleem dat je analyseert. Mensen kunnen het een denken maar het ander doen. Je zal het in de praktijk moeten gaan beoefenen.. En als je jezelf zo programmeert zal het op ten duur niet meer oprecht over komen. Je zal echt de dingen waarvan je denkt dat ze moeten veranderen gààn veranderen.
It takes two to tango and one to start.
Ofwel; zij zal volgen wanneer jij leidt, zorg er alleen niet voor dat julle beiden willen leiden, want dan zal je wederom terug bij af zijn en wederom dezelfde fouten maken die jullie in het verleden ook maakte.
Zij dient ook open te staan voor verandering.
En ik denk dat je er goed aan doet door vanaf nu ne grnzen aan te geven en haar te zeggen waarom dit je grens is. Hierdoor zal er weer meer begrip komen tussen jullie beiden, iets wat de laatste tijd ver te zoeken was. ( als ik je blogs mag geloven)
Je bent een slimme vent en je weet wat jouw aandeel was. Nu is het aan haar ook haar eigen aandeel hierin te onderkennen, dan pas is er een eventuele oplossing te vinden en nog een kleine hoop dat het uiteindelijk toch jog goed komt. Begrip en vertrouwen is de sleutel tot een gezonde verstandsverhouding.
Succes!
Groetjes
@Ptje
Hoi Ptje,
Bedankt voor je berichtje. Ik zie er zeker het nodige nuttige aan tips / aanwijzingen tussen staan. Je geeft aan dat ik eerder met haar zou kunnen praten dan wanneer de grens bereikt is. Daar ben ik het mee eens, maar dat doe ik dacht ik toch ook al steeds. Het lijkt alleen aan dovemans-oren gericht, want ze gaat er gewoon stug mee door. Ik heb het meerdere keren gewoon heel rustig aangegeven aan haar, en een groot deel is ook een impliciete grens / verwachting. Het is toch niet heel gek dat ik aannam niet hoef aan te geven dat je niet tegen me moet liegen of smoesjes aandragen, en dat je gewoon je afspraken nakomt die je met me maakt leek me. Kennelijk moet ik dat dus wel expliciet vermelden dus. In normale omgangsvormen met mensen zijn dit toch heel algemeen geaccepteerde normen en waarden die worden gehanteerd, en dan mag je toch veronderstellen dat je dat niet nog eens expliciet moet vermelden leek me.
En ja, begrip tussen ons beiden is af en toe heel erg ver te zoeken. Niet omdat ik dat niet wil (en ik denk ook niet omdat zij dat niet wil hoor), maar gewoon omdat we elkaar even totaal niet “verstaan”, terwijl dat juist in het verleden iets was waar we heel erg goed in waren. Daarom voelt het ook zo raar. En alle twee willen we er ook echt wel wat aan doen, maar handig zijn we er overduidelijk niet in. We hebben het ook veel te ver op laten lopen wat dat betreft, vatten alles in extreme maten op daardoor en maken zo steeds opnieuw van een mug een olifant. Dat doet zij, maar dat doe ik net zo erg merk ik aan me. Heel vervelend, maar hoe kom je daar vanaf??
Overigens ben ik niet de weken aan het aftellen dat ze terug is van vakantie hoor, maar is dat meer een “eigen” tijdslimiet. Als ik mezelf geen tijdslimiet opleg weet ik dat er niets gaat gebeuren. Een beetje de druk op de ketel houden zorgt ervoor dat ik daarmee dus veel meer kan presteren dan wanneer ik mezelf geen limiet opleg.
to Kroegtijger
In een eerdere uitwisseling met jou, omtrent de methodiek die je toepast, heb ik een hint gegeven omtrent de 'manier' van 'werken' met jouw (en partners) problemen, miss herinner je dit nog?
Nu, een compleet blog verder, en startend aan een volgende omtrent jouw pad hieromtrent, kan ik helaas nog altijd heel weinig 'eigen' gevoel, 'eigen' input terugvinden.
Om dit blog aan te halen, je begint met het stellen van grenzen, het bepalen dat, en wanneer je een grens zou moeten stellen, dit alles in het thema staand van het werkbaar houden van een relatie?
Opnieuw zie ik vele teksten voorbij komen van geciteerde stukken, opgepikt uit sites, die in grote woordenstroom vertellen waar het probleem ligt, en hoe je dit dient te doen, like a magic posion bijna.
Het lijkt, (ik zeg bewust het lijkt) alsof je nog altijd niet of onvoldoende in staat lijkt te zijn je ideeën en 'projecten' vanuit jezelf te laten komen, alsof de link tussen 'koude' tekst en jouw eigen persoon niet in verbinding staan, hoe kijk jij hiertegen aan, zoveel 'eigen' teksten verder?
Als je het hebt over grenzen, en hoe deze te bepalen, dan zie ik hier oa een (tijds) termijn op staan (34 dagen?), wat zoveel betekend dat je jezelf een bepaalde druk oplegt, om een prestatie neer te zetten als het gaat om het je eigen maken van iets wat in de basis een (bijna) compleet gevoelsissue is, want, als je vanuit je eigen gevoel (empathisch) kunt luisteren naar je partner en naar jezelf, waarbij je je eigen grenzen 'kent' is er toch geen behoefte aan 'controle' van deze grenzen?
En zelfs als je deze grenzen niet kent, lijkt het je dan niet vele malen nuttiger deze samen (met partner) in overleg en eventueel een rollenspel te verkennen, ipv het aannemen dat jouw methodiek, aangeleerd in 35 dagen de juiste zal zijn als het gaat om omgang met je partner?
Het bepalen van (eigen) grenzen komt een groot deel voort vanuit het ego, en (zonder te willen oordelen), dit meen ik terug te vinden op de manier waarop jij dit 'probleem' wenst aan te pakken, hierbij de vorige werkgebieden van jou eigenlijk een vorm van ongedaan te maken?
Opnieuw, zonder te oordelen, of te beledigen, zou ik bijna geneigd zijn het door jouw geschrevene te zien als een engineering methodiek, die een probleem analyseert, en 'oplost' zodat het stukje techniek weer goed functioneert.
Je zou je voor kunnen stellen dat deze manier absoluut niet opgaat voor de innerlijke samenwerking in mensen, de connectie tussen verstand en hart, tussen gevoel en ziel, en, last but not least, tussen personen onderling.
Observerend, 'mis' ik de persoon achter de nickname (kroegtijger) in deze, waarbij deze staat voor een 'luchtig' onderwerp, terwijl de problematiek waarover je schrijft absoluut niet luchtig is, of iig niet als zodanig opgevat zou mogen worden.
Z
@ZGAN
Hoi ZGAN,
Allereerst bedankt voor je reactie
Je geeft in je reactie aan dat je vele stukken tekst voorbij ziet komen die geciteerd zouden zijn. Het steelt m'n ego dat je deze indruk hebt, want het klopt namelijk niet. In dit hele blog is namelijk geen enkel citaat opgenomen, en is eigenlijk amper maar invloed van teksten van anderen geweest. Dat je toch die indruk dan hebt gekregen geeft mij dan wel het idee dat ik ten minste het principe en de werking ervan behoorlijk goed in de gaten heb, en het geen onsamenhangende onzin betreft die ik opschrijf
Je geeft verder aan dat grenzen kennen, kenbaar maken en handhaven een gevoelskwestie is. Dat klopt grotendeels ook wel, en heb ik dan ook al hierboven beschreven. Dat is precies wat ik bedoel met dat grenzen dynamisch zijn, en geen statische set regeltjes of iets dergelijks. Het klinkt heel mooi natuurlijk dat je daar in een gesprekje het over hebt, maar dat is vrij onmogelijk als je de enige bent die wil praten. Als de ander totaal geen gesprek erover wil hebben, dan wordt het al snel een monoloog die volslagen nutteloos is. De ander hoort je misschien wel, maar luistert niet. Dat schiet niet op, zonde van de tijd en energie en kan je dan ook maar beter achter wegen laten.
Af en toe voel ik heel duidelijk dat m'n ex over mijn grenzen heen gaat, maar ik weet dan niet hoe ik dan gepast kan reageren. Want áls ik reageer, dan is het vaak meteen extreem. Gevolg is dus dat ik niet reageer, en m'n grenzen laat overlopen door haar en ook dat is niet goed. Want dat kan 1x, 2x gebeuren, maar is dat structureel, dan bouwt frustratie daarover zich steeds verder op, totdat er een moment komt dat ik dat er allemaal in 1x uit gooi in 1 grote totaal onredelijke uitbarsting van het overschrijden van m'n grenzen.
Dat is dus ook hetgeen dat ik wil oplossen, en dat begint bij kennis over het onderwerp. Het is leuk om te bedenken dat je iets wilt aanpakken, maar als je geen flauw idee hebt waar je moet beginnen, hoe het functioneert, wat je kan beïnvloeden etc, dan schiet het niets op. Pas als je weet hoe iets in elkaar steekt kan je ook gericht de onderdelen die er niet of niet goed functioneren aanpakken. Als je auto het niet doet, en je wilt hem repareren, dan ga je toch ook niet de kofferbak vervangen als de startmotor stuk blijkt? Dan ga je eerst leren hoe een auto functioneert, daarna ga je kijken wat er nu dan niet functioneert, en daarmee ga je vervolgens aan de slag om het te repareren zodat het eindresultaat weer een goed werkende auto is. In de blind zomaar wat gaan aanpakken zonder dat je weet waar je mee bezig bent lijkt me geen goed plan dus. Hier is dat naar mijn mening niet anders.
Die tijdslimiet die ik mezelf opleg is zoals gezegd om druk erop te houden, niet te verslappen maar om aan te pakken. Het heeft namelijk "niets" met haar te maken wat dat aangaat; het is mijn probleem en dat komt tot uiting met name bij onderwerpen die haar betreffen, maar het probleem is in de kern bij mij. Want ook als ik een relatie met een ander zou hebben, dan is het probleem daarmee niet plots weg. Of al neem je elke andere situatie waarin emoties opspelen terwijl je ook je grenzen op een goede manier wilt handhaven; ook dan is het van toepassing. En daar heeft ze dan toch echt totaal geen enkele invloed op. Het is dus echt iets voor mezelf, waarbij ik ook totaal niet de illusie heb dat ik na 35 dagen plots als een koning m'n grenzen kan aangeven en kan handhaven, en ook anderen hun grenzen kan aanvoelen, maar het is wel een soort van spoed-cursusje die een opstap geeft naar een gewoonte die erin moet gaan komen om zodoende mijn eigen leven te verbeteren.
Dat het een engineerings-methode lijkt te zijn zou heel goed kunnen inderdaad, en is ook echt iets wat bij mij past. Ik ben immers engineer van beroep, dus is het niet heel gek dat een dergelijke aanpak dan ook opgaat voor mij. Dat techniek en personen niet gelijk zijn, dat weet ik zelf natuurlijk ook wel. Toch gaan een aantal principes voor zowel mensen als techniek op, en die stukken zijn prima toepasbaar. Bijvoorbeeld probleemanalyse, maar ook een stukje gestructureerde aanpak, prioritering, afhankelijkheden etc. De kunst is dus om daarna al die afzonderlijke gebieden op een goede manier samen te laten werken. Voor alsnog lukt dat tot op zekere hoogte best aardig. Tuurlijk is er ruimte voor verbetering, maar als ik het vergelijk met pakweg een half jaar tot een jaar geleden, dan is er voor mij op persoonlijk vlak een extreme vooruitgang geboekt. Dat het misschien via een methode gaat die vrij onconventioneel is zou kunnen, maar dit werkt duidelijk wel goed voor me. Had je me een half jaar geleden gevraagd of ik haar standpunten en haar visie op het leven zou begrijpen, dan was dat een volmondige "nee" als antwoord geworden. Ondertussen denk ik dat ik haar wel redelijk ben gaan begrijpen, en leer ik het steeds beter om vanuit haar perspectief te denken. Dat dit niet van de ene op de andere dag even gerealiseerd is, dat weet ik ook wel. Dat kan heel lang duren voordat ik dat als automatisme in me heb. Dat geldt voor empathie, maar ook voor andere onderdelen zoals dus grenzen stellen, maar ook bijvoorbeeld eetpatronen, positief denken en ga zo maar door. Het begint allemaal met snappen waar je mee bezig bent, wat het doet, waarvoor je het doet, en het vervolgens eigen maken en gewoonte maken.
En tja, echt luchtige onderwerpen zijn het allemaal niet nee. Toch vind ik het wel heel interessante onderwerpen waar je erg veel van kan leren, en op z'n tijd ook best wel om kan lachen hoor. Als ik nu terug kijk op sommige momenten, en hoe ik in die situaties heb gehandeld dan is het soms om je kapot te lachen zo stompzinnig. En op dat moment had ik het totaal niet door. Je kan het dus enorm zwaar en serieus maken, of je kan er om lachen, ervan leren en verder gaan.
Ik hoop dat een en ander hiermee een beetje duidelijker voor je geworden is. Ik begrijp dat mijn manier van werken heel stevig kan afwijken van bijvoorbeeld jouw manier, of de manier van een ander, en dat het mogelijk compleet bizar over kan komen op anderen daarmee. Tja, als het voor mij werkt, dan lijkt het me logisch dat ik die methode ook handhaaf toch?
to Kroegtijger
CITAAT: Je geeft in je reactie aan dat je vele stukken tekst voorbij ziet komen die geciteerd zouden zijn. Het steelt m'n ego dat je deze indruk hebt, want het klopt namelijk niet. CITAAT ENDS.
Mijn eigen bla teruglezend zie ik dat ik het woord ‘geciteerde’ niet tussen haakjes heb gezet, waarbij ik er dus een aanname van maakte, die ik niet wenste te maken, mijn poging tot het maken van het punt was, dat ik de indruk kreeg, excuses hiervoor, btw: Steelt, of streelt het je ego?
Het is zeker geen onsamenhangend iets, voor mij niet anyway, maar, ik blijf de ‘eigen’ inhoud ‘missen’ zoals het op mij overkomt, waarschijnlijk is het mijn interpretatie, of mijn totaal andere manier van schrijven waardoor deze invalshoek hardnekkig blijft plakken bij mij.
CITAAT: Het klinkt heel mooi natuurlijk dat je daar in een gesprekje het over hebt, maar dat is vrij onmogelijk als je de enige bent die wil praten. Als de ander totaal geen gesprek erover wil hebben, dan wordt het al snel een monoloog die volslagen nutteloos is. CITAAT ENDS.
Zomaar een vraag: passen jullie wel bij elkaar?
CITAAT: De ander hoort je misschien wel, maar luistert niet. Dat schiet niet op, zonde van de tijd en energie en kan je dan ook maar beter achter wegen laten. CITAAT ENDS.
Helaas heb ik vrij veel ervaring met het éénrichtingsverkeer als het op relaties aankomt, waarschijnlijk de reden dat ik er inmiddels meerdere achter de rug heb, die om bovengenoemde reden niet hebben gewerkt, ik mag wel aangeven dat ik de ‘prater’ was, vandaar mijn bovenstaande vraag, met uw welnemen.
CITAAT: Af en toe voel ik heel duidelijk dat m'n ex over mijn grenzen heen gaat, maar ik weet dan niet hoe ik dan gepast kan reageren. Want áls ik reageer, dan is het vaak meteen extreem. CITAAT ENDS.
Gekwetst ego('s) misschien?
CITAAT: Gevolg is dus dat ik niet reageer, en m'n grenzen laat overlopen door haar en ook dat is niet goed. Want dat kan 1x, 2x gebeuren, maar is dat structureel, dan bouwt frustratie daarover zich steeds verder op, totdat er een moment komt dat ik dat er allemaal in 1x uit gooi in 1 grote totaal onredelijke uitbarsting van het overschrijden van m'n grenzen. CITAAT ENDS.
Welke kennis zou je hiervoor willen vergaren, als je voor jezelf duidelijk hebt dat het niet de juiste manier is?
Als je (in mijn bescheiden mening) weet wat niet werkt, is de (gevoelsmatige) weg naar een betere oplossing toch vlakbij?
In dit geval zou de oplossing kunnen zijn: bij jezelf blijven, kijken wat het met je doet, en reageren vanuit het respect wat je hebt voor jezelf, en voor die ander…
Misschien denk ik te simpel, maar het lijkt me vrij duidelijk dat het (gekwetste) ego er primair voor zorgt dat je toelaat om over jouw grenzen te laten lopen (oud zeer) en het herkennen en erkennen hiervan is waardevoller dan 16 boeken vol met geschreven teksten over het hoe en wat, maar dit is slechts mijn mening en ervaring.
CITAAT: maar het probleem is in de kern bij mij. Want ook als ik een relatie met een ander zou hebben, dan is het probleem daarmee niet plots weg. Of al neem je elke andere situatie waarin emoties opspelen terwijl je ook je grenzen op een goede manier wilt handhaven; ook dan is het van toepassing. CITAAT ENDS.
Die kern waar je het over hebt, waar komt deze vandaan?
Heb je hier al mee gewerkt?
CITAAT: maar het is wel een soort van spoed-cursusje die een opstap geeft naar een gewoonte die erin moet gaan komen om zodoende mijn eigen leven te verbeteren. CITAAT ENDS.
Nobel streven, met ik neem aan de juiste motivatie, ter verbetering van jou als persoon, onthoud echter dat het geen wedstrijd is, maar een pad wat je loopt, met (mogelijk vele) murphy momenten, en slechtlopende ontstekingen tijdens het draaien van deze ‘motor’ om maar even in engineeringstermen te blijven.
Respecteer je eigen grenzen hierin, of anders gezegd, hou deze in de gaten, en heb geduld met jezelf…
CITAAT: Ik ben immers engineer van beroep, dus is het niet heel gek dat een dergelijke aanpak dan ook opgaat voor mij. CITAAT ENDS.
Dat vermoeden had ik al, ik ‘herken’ de manier van ‘kijken’ zeg maar, dit omdat ik ook in een ver verleden engineer was
CITAAT: Dat techniek en personen niet gelijk zijn, dat weet ik zelf natuurlijk ook wel. Toch gaan een aantal principes voor zowel mensen als techniek op, en die stukken zijn prima toepasbaar. Bijvoorbeeld probleemanalyse, maar ook een stukje gestructureerde aanpak, prioritering, afhankelijkheden etc. CITAAT ENDS.
Mag ik het hier niet helemaal (helemaal niet) mee eens zijn?
Dit om de simpele reden dat alle (mechanische en elektronische) techniek ontworpen en gemaakt is door ons, terwijl wij geen enkel deel hebben gehad in het 'maken' van onszelf, en ik hier dus persoonlijk geen overeenkomsten kan vinden.
(Waarbij bijv. een verbrandingsmotor, plunjerpomp, windmolen, hydraulisch systeem, semi automatisch pistool, ploeg, etc etc altijd dezelfde (basis) werking heeft, kun je dit niet echt van mensen zeggen, behalve het biomechanische gedeelte dan, wat echter in heel weinig percentage bijdraagt tot de persoon als totaal, iedere motor kan een unieke karakteristiek hebben ook al heb je twee identieke motoren, maar voor mensen maakt deze distinctie een vele malen meer groter verschil.)
Zomaar wat initiële gedachtes omtrent je antwoord…
Z
PS; de vragen hierin zijn niet gesteld om een antwoord op te geven, behalve dan aan jezelf...
Dag 3 - Perspectief en stress
Na een nacht slecht te hebben geslapen en (veel) te laat m’n bed uit te zijn gekomen is het weer dag 3. De halve nacht heb ik alleen maar na liggen denken over waarom het nou zo enorm uit de klauw heeft moeten lopen weer, en waarom we nu niet op een normale manier met elkaar overweg kunnen. Ik weet ook heus wel dat het echt niet allemaal alleen maar aan haar ligt natuurlijk. Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik wel een heel botte en rechtlijnige lul kan zijn op zulke momenten, en dat is natuurlijk ook niet helemaal goed. Een klein beetje flexibeler zijn kan natuurlijk ook wel. Aan de andere kant vind ik ook nog steeds dat m’n ex niet goed heeft gehandeld door in de eerste plaats m’n grenzen voorbij te gaan, en in de tweede plaats er daarna ook niet over te willen praten. Dan rest me ook niet veel anders dan te handelen natuurlijk, maar om het nu weer meteen zo ver op de spits te drijven was misschien ook niet goed. Gedane zaken nemen natuurlijk geen keer, en dus moet ik het doen met hoe de situatie nu is, en dat is helaas niet heel erg fraai. Aangezien het een situatie is die me niet bevalt, wordt het dus hoog tijd om de situatie te veranderen naar iets wat me wel bevalt. Haar gedrag en haar standpunt ten opzichte van mij, dat kan ik niet veranderen. Ik kan het hooguit proberen te begrijpen, maar meer dan dat ook niet. Mijn eigen gedrag kan ik wel veranderen en daar moet ik me dan ook weer op richten. Zij doet er in dat opzicht dus helemaal niets toe, en als ze weer eens in staat denkt te zijn om contact te hebben, dan merk ik dat wel. Nu moet ik m’n focus weer bij mezelf houden.
Daarom leek het me handig om toch nog maar een keer grondig naar m’n eigen grenzen te kijken, en waarom ik zo extreem vast houdt aan die dingen. Is het nu écht nodig om op die manier eraan vast te houden? Of is dit weer mijn rechtlijnige manier van doen die opspeelt? Want ze is weliswaar niet eerlijk tegen me geweest, en openheid geeft ze al helemaal niet, maar hoe erg is dat? Een leugen of smoes zou ik in dat opzicht ook wel wat meer in perspectief kunnen bekijken, in plaats van smoes en dus niet goed. Als ik terug kijk op de smoezen die ik voorbij heb zien komen, hoeveel daarvan waren nu werkelijk met het idee om mij “dom” te houden? En hoeveel waren er die ze uit zelfbescherming deed, en deed om mij niet te kwetsen? Als ik het kritisch bekijk dan zijn er maar 1 of 2 die écht met het idee waren om mij iets anders te doen laten geloven dan de werkelijkheid, en de eerlijkheid gebied ook te zeggen dat die ook kwamen op een moment dat we even een verschil van inzicht hadden om het maar eens voorzichtig uit te drukken. De rest waren eigenlijk allemaal stuk voor stuk omdat ze ofwel mij niet wilde kwetsen, ofwel om zichzelf te beschermen. Niet dat het daarmee plots wel goed is natuurlijk, want dit kwetst mij nog veel meer en ik denk haar ook wel uiteindelijk. Maar de intentie die ze ermee had was niet slecht.
Toch lukt het me op dat moment niet om het in het juiste perspectief te plaatsen. Andersom is dat volgens mij bij haar niet anders. Ook zij reageert uiterst snel geprikkeld op het kleinste dingetje. Die twee bij elkaar opgeteld is natuurlijk een recept voor problemen. Ik zal mezelf dus echt moeten gaan aanleren om veel meer ontspannen om te gaan met dergelijke situaties. Zolang er geen emoties bij spelen lukt het allemaal wel. Dan kan ik vrij makkelijk dingen van me af laten vallen, of op een gepaste manier reageren. Zodra emoties om de hoek komen kijken wordt ik vrij snel heel onredelijk, heb ik oogkleppen op en dan is alles wat niet 100% mijn idee is per definitie al fout. Heel irritant voor mezelf, maar misschien nog wel meer voor mijn omgeving en daarmee dus nóg irritanter voor mij. Wil ik dus op een goede manier mijn grenzen kunnen aangeven en bewaken in zo’n situatie, dan is het dus essentieel om dat onder controle te krijgen, anders blijf ik hier keer op keer tegenaan lopen.
Een korte zoektocht op het magische internet verder en hoppa… ik sta nog steeds met lege handen… Want waar begin je in godsnaam met zoeken naar zoiets? De term “tunnelvisie bij emoties” lijkt nog het meest in de buurt te komen, maar zelfs dat is nu niet echt de witte rook waar ik naar op zoek was. Ok, als onze vriendjes en vriendinnetjes van Google me dan niet verder kunnen helpen, dan wordt het duidelijk dus weer tijd om zelf dan maar weer de handen uit de mouwen te steken. In een van m’n voorgaande projecten kwam ik al tot de conclusie dat stress zorgt voor tunnelvisie. Emoties zorgen voor stress in dit geval en dan is 1 en 1 daarbij al snel twee. Google deed dus wel netjes z’n werk, maar mijn zoekterm was simpelweg niet juist. Het had moeten zijn “tunnelvisie DOOR emoties”. En dat sluit eigenlijk wel weer prima aan bij mijn ervaringen van de afgelopen nachten. Moeizaam maar in slaap komen, veel liggen malen, en ’s ochtends moeizaam uit bed komen. Allemaal stress-signalen die mijn lichaam me geeft. Daar moet ik toch nog beter naar gaan luisteren.
Goed, nu ik dat duidelijk heb en dus stress als gevolg van emoties ervoor zorgt dat ik een tunnelvisie krijg, waardoor mijn handelingen niet meer overeen willen komen met de situatie, dan is het dus logisch om weer met stress aan de slag te gaan. Immers, stress weg, dan ook tunnelvisie weg waardoor ik een stuk meer open naar de situatie kan kijken, afstand kan nemen en verstand boven emoties kan plaatsen, en is het leven weer een stukje mooier geworden. De komende tijd wordt het dus zaak om aan wegnemen van stress weer even daar wat meer aandacht aan geven, en (misschien nog wel belangrijker), dat te doen op het moment dat stress weer gaat spelen (dus wanneer emoties gaan spelen). Daarmee is ten minste een groot deel van het probleem duidelijk, maar het beantwoord nog niet m’n vraag op hoe ik dan wel zou moeten / kunnen reageren. Nu is het vaak onder invloed van emoties en dus stress enorm buitenproportioneel, maar ook als die emoties er niet zijn zie ik niet zo goed in hoe ik het anders kan aanpakken. Op dit moment ben ik heel ontspannen, heel relaxt en ook dan kan ik er geen antwoord op geven, behalve hoe ik dat nu gedaan heb. De manier van handelen die ik nu gebruikte was duidelijk niet goed, dus het moet anders.
En wederom start mijn zoektocht daar dus weer mee. Hoe kan je nu op een respectvolle manier je eigen grenzen beschermen. Natuurlijk begint dat bij waarschuwen, maar dat waarschuwen heeft grenzen. Eindeloos waarschuwen zonder gevolgen is nutteloos. De waarschuwing verliest dan z’n kracht. Een gevolg moet dus proportioneel zijn, maar tegelijkertijd ook als problematisch voor de “overtreder” zijn wil het enig nut hebben. Vanmiddag ga ik daar maar eens verder mee aan de slag. Het lijkt op het eerste gezicht zo eenvoudig, maar om nu concrete antwoorden te vinden blijkt toch een stuk lastiger te zijn…
Dag 4 - vroeg op en toch ontspannen
Dag 4 begon al vroeg. Gisteren heel optimistisch m'n kleine neefje beloofd dat ik bij 'm kwam kijken bij voetbal... Dat bleek al om half 9 te zijn... tegenvallertje
Maar goed, beloofd is beloofd en dus stond ik vanmorgen het best koud te hebben langs de lijn. Ach, het was toch wel erg leuk hoor en toen ik er eenmaal stond was ik blij dat ik was gegaan. Daarna is de rest van de ochtend lekker rustig verlopen en begon me wel weer echt te voelen ontspannen. Heel vreemd gevoel kreeg ik er even van, want heel stiekem was er dus toch wel weer wat stress in geslopen op de achtergrond, en dat verklaart dus wel redelijk mijn reacties en mijn manier van doen. Ik zou daar wat meer op moeten gaan leren letten, en eerder de signalen ervan oppakken en er wat mee doen. Wat me ook wel verbaasde is dat na de confrontatie eerder deze week ik me ook een stuk prettiger eigenlijk voel. Aan de ene kant voel ik me wel wat teleurgesteld in dat ik wat meer van haar had verwacht (mijn fout, ik weet het...) maar aan de andere kant voelt het wel goed dat ik m'n grenzen nu wel even heel duidelijk heb onderstreept, heb gehandeld haar weer aan de goede kant van mijn grens heb gezet. En zolang ze aan die kant van m'n grens blijft, is er niets aan de hand en kunnen we weer gewoon leuk en normaal doen tegen elkaar 
De rest van de dag gaat nog best druk worden, maar niet vervelend druk, dus geeft ondanks de drukte wel verlichting van stress
De rest van het pinksterweekend gaat ongetwijfeld ook wel gezellig worden, dus ik kijk er eigenlijk wel naar uit. Eerst dus maar eens van de stress weer afkomen, en dan zorgen dat het zo blijft, en dan ga ik daarna weer eens kijken hoe ik ervoor kan zorgen dat mevrouw ook aan de juiste kant van de grens blijft 
Voor kroegtijger
Waarom?
Nou, gewoon......... omdat ik eigenlijk denk dat je hart onder de riem verdient!!
(Sorry, kwam dit plaatje vandaag tegen
)
Sterkte!
Waterman
@waterman
Haha, thanks
't komt allemaal ook wel weer goed hoor. Het duurt alleen even voordat het zover is.
;-)
Dag 5 -
Dag 5 en begonnen met uitslapen. Ouderwets in m'n nest liggen zonder enig schuldgevoel, gewoon omdat het kan. Alhoewel... uiteindelijk was ik er nog steeds redelijk vroeg uit. Om half 11 had ik het echt wel gehad ermee. Vergeleken met pakweg een half jaar geleden is half 11 prutswerk. Toen was het geen enkel probleem om tot ver na 1:00 te blijven liggen, maar dat lijkt me niet meer te lukken. Een combinatie van gewoonte en verminderde stress vermoedt ik zomaar. Niet vervelend natuurlijk, maar wel opvallend. Af en toe bedenk ik me dan dat m'n ex zich hier soms wel eens kwaad over zal maken. Precies de dingen die haar zo enorm stoorden aan me zijn de dingen die ik nu wel doe. Dus op tijd opstaan, actief zijn, maar ook praten, dingen willen ondernemen etc. Ergens kan ik een kleine glimlach dan ook niet helemaal onderdrukken op die momenten. Zo zie je maar weer dat stress een heel vervelende factor kan zijn in een relatie als je het niet op tijd onderkent.
Voor vandaag heb ik me voorgenomen om alleen maar alles wat leuk is te doen. Als ik het niet leuk vindt, dan doe ik het niet. Gisteren heb ik wat dat betreft al genoeg taken uitgevoerd, en morgen is er weer een dag, dus vandaag gaat uitsluitend om vandaag, en uitsluitend om wat ik met vandaag wil doen. Als ik vanavond met een tevreden gevoel terug kan kijken op de dag, dan weet ik dat het goed is. Echt ontspannen dus, stress er weer even uit werken en mezelf weer in een conditie brengen die ik prettig vindt. Daarna moet ik ervoor zorgen dat ik die toestand ook blijf vasthouden en niet weer langzaam afzak naar oude gewoontes. Genoeg voor dat nu, eerst maar eens zorgen dat ik de deur uit kom
Hoi Kroegtijger,
Gelijk heb je, alles wat je niet leuk vindt, doe je vandaag niet.
Uitslaaaaapen vind ik heerlijk. Heb ik ook gedaan.
Mooi doel, weg met die oude gewoontes, minder stress.......
Lekker muziekje erbij en lekker voor jezelf het leuk maken!
Verwen jezelf.
Ik had gisteren lekker gebak. Slagroom. En nootjes, snoepjes, mmm.
Mijn snoep-ik overheerst soms. Nou soms? Best vaak haha, morgen weer lijnen. Dat was een lekkere snoepdag.
Jij bent ook belangrijk, niks moet, alles mag.
Kijk terug op een LEUKE dag!!!!!
Have a nice day Kroeggie!
hey Kroegtijger, lijkt me een
hey Kroegtijger, lijkt me een heel goed plan voor vandaag! En hier nog een uitslapert, begin nu langzaam op gang te komen haha. Half 11 is toch best lang trouwens... ken mensen die het niet tot na 8 uithouden
. Ieder heeft daarin zijn eigen ritme, lekker doen waar je zelf zin in hebt. Het weer is ook heerlijk. Voor jou en iedereen op de site hier een mooie dag!
HLIM stukje voor mij bewaard van dat gebak?
Ja,
natuurlijk schat!
Dames, Kroeggie, andere liefhebbers?
Lekker glaasje wijn erbij? Om een mooie dag af te sluiten?
Yeah!
Graag, lekker, proost!
Ik verkies liever nog een
Ik verkies liever nog een heel klein pilsje dan
Tuurlijk joh!
Prima hoor! Lekker pilsje, beetje praten.....Heeeeeeee en lady bibber is er ook! Fijn en goed en leuk!
proost iedereen beetje laat
proost iedereen
beetje laat maar kan nog best, een wijntje! Morgen toch weer uitslapen he 
. Kroegtijger hoe was je dag?
petals
zit ook jij in je virituele wereld?
@petals
Was top. Ik heb geen ene reet uitgevoerd en elke minuut was geweldig
Beetje in de zon zitten, effe klein terrasje pakken, vanavond filmpje gekeken. Prima uit te houden zo 
Leuk
Kroegtijger!
Leuk
Kroegtijger!
2 times
Nou ja haha dubbel op pret dan.