Vrijdag, laatste dagje van de week en inmiddels ook alweer dag 24, wat betekend dat er nog 11 dagen resteren om het projectje zo ver mogelijk afgerond te krijgen. Gisteren heb ik even een klein uitstapje gemaakt naar stress. Op het eerste gezicht niet gerelateerd aan grenzen, maar toch heeft het er alles mee te maken is me duidelijk geworden. Vanuit een gestresste situatie wordt veel eerder (voor je gevoel althans) een grens overschreden dan vanuit een totaal ontspannen situatie.

Vandaag wil ik verder gaan met vergelijkbare “externe” invloeden te vinden en te onderzoeken hoe die functioneren. Want stress is een factor, maar er zullen vast nog wel meer factoren meespelen die de “plek” van de grens doen laten variëren. Door die factoren te snappen en tijdig te herkennen kan ik daarmee dan weer de plek van haar grenzen terug vinden, maar snap ik ook beter waarom iemand op moment A wel over m’n grens gaat, en op moment B bij exact dezelfde handeling dan weer niet over m’n grens gaat. Het verschil tussen die twee situaties is dan dus (als het goed is) de oorzaak. Doordat ik het dan beter snap waarom dat zo is, kan ik daar dan weer rekening mee houden in hoe ik naar anderen toe reageer, waardoor mijn manier van handelen, mijn grenzen, naar anderen toe duidelijker worden, wat daarop dan weer het leven voor mij eenvoudiger maakt.

Daarop ben ik eens gaan nadenken naar dergelijke situaties, en ben daarbij tot de conclusie gekomen dat het enerzijds te maken lijkt te hebben met mijn gemoedstoestand (ontspannen of gestresst, vermoeid of uitgeslapen etc), maar anderzijds ook sterk afhankelijk is van ervaringen uit het verleden. Iemand die nog niet eerder over m’n grens is gegaan heeft in dat opzicht veel meer krediet dan iemand die de grens met regelmaat al heeft geschonden. Degene die nog niet eerder m’n grens heeft geschonden schendt weliswaar m’n grens, maar ik ben dan veel toegefelijker daarin dan, waardoor het niet voelt alsof die persoon over m’n grens is gegaan. Zou je het puur objectief bekijken op basis van de handelingen, dan schendt die persoon natuurlijk net zo hard m’n grens als degene die dat al vaker heeft gedaan. De vraag is dan dus of degene die het voor de zoveelste keer doet dan daadwerkelijk m’n grens schendt of niet, of dat degene die het voor de eerste keer doet “er mee weg komt” vanwege mijn “gebrek” aan handhaving? Dit is uiteraard vrij zwart/wit gesteld, want as usual ligt de waarheid ergens in het midden vermoedt ik. Enerzijds is het dus een kwestie van wat eerder handelen bij een eerste schending, anderzijds is een kwestie van wat vergevingsgezinder zijn bij een recidivist. Een beetje geven en een beetje nemen dus zo gezegd.

Mijn gemoedstoestand is een factor waar ik zelf aan kan “sleutelen”. Ik heb immers zelf de controle over m’n gemoedstoestand. Zuip ik ’s avonds me lam, dan weet ik dat ik de volgende dag me niet tof voel en dat dus direct invloed heeft op m’n gemoedstoestand. Vreet ik elke dag bij de goudgele M, dan weet ik dat dit direct effect heeft op de manier waarop ik me voel en ga zo maar door. Zit ik elke dag als een zak aardappelen op de bank, dan voel ik me een stuk minder energiek dan wanneer ik van tijd tot tijd de nodige lichaamsbeweging krijg. Een gezonde en goede levensstijl helpt dus enorm bij mezelf een gemoedstoestand te bezorgen waarin het veel minder snel voelt alsof mijn grenzen worden geschonden. Afgelopen half jaar is mijn levensstijl in dat opzicht behoorlijk verandert, en dat merk ik ook sterk in mijn gemoedstoestand. Als er eens een weekendje “ongezond” tussen zit, merk ik daar de opvolgende dagen direct ook het nodige van. Daarmee wordt automatisch ook de motivatie om een dergelijke gezonde levensstijl te blijven handhaven weer een stukje groter. Buiten de fysieke conditie van mezelf heeft dat namelijk ook effect op mijn sociale leven blijkt wel. Het andere aspect, namelijk wat eerder optreden, is meer een kwestie van doen en het een automatisme maken. Het aspect van vergevingsgezinder zijn bij herhaaldelijk schenden hangt dan weer wat meer samen met empathie.

De rest van de dag ga ik me weer eens totaal met wat anders bezig houden, namelijk met van het mooie weer genieten

Vandaag is het alweer dag 29, en de dag begon al weer veel te vroeg voor mijn mening. Nog voor ik m’n ogen open had was ik alweer aan het werk. Voordeel was wel dat ik dus lekker vroeg wakker was, maar er echt van genieten? Nee, dat zat er niet helemaal in. Ach, het kan niet elke dag kaviaar zijn natuurlijk De rest van de ochtend is dan wel weer redelijk volgens verwachting verlopen. Inmiddels wordt het weer hoog tijd om ook op het gebied van m’n projectje actief te gaan worden, en daar heb ik dan ook vanmorgen onder het genot van een kop koffie eens even rustig bij nagedacht. Mijn bevindingen van gisteren nog eens de spreekwoordelijke revue laten passeren en daar kwam wel wat duidelijkheid voor mezelf uit naar voren. Gisteren kwam ik tot de conclusie dat een grens en een mening aan elkaar gerelateerd zijn, waarbij voornaamste verschil toch wel is dat een mening kan veranderen maar een grens qua vorm dat niet doet. Toch zit er meer achter dan alleen dat stukje bedacht ik me vanmorgen. Immers, een grens draait ook heel sterk om het gevoel. Het maakt namelijk niet uit wat feit is, leidend is het gevoel dat die persoon ervan krijgt. Je kan een gevoel hebben dat iemand over je grens gaat, maar de absolute feiten kunnen tegelijkertijd anders aangeven. Toch maakt dat voor het resultaat niet uit, want het gevoel dat je eraan over houdt verandert niet. Gevoel is dus veel belangrijker in die zin dan dat de feiten zijn.

Vandaag wil ik me dan ook even gaan bezig houden met grenzen in relatie tot mening en gevoel. Want hoe komt het dan dat gevoel soms compleet anders is dan de feiten waar je mening normaal gesproken op gebaseerd is? Soms voelt iets fout, terwijl de feiten aangeven dat het goed is, en je mening dan toch je gevoel volgt? (of andersom natuurlijk, afhankelijk van de situatie). Ergens is er dus iets wat je gevoel anders laat zijn dan wat de werkelijkheid om je heen aan lijkt te geven. Iedereen heeft wel eens dat een donderdag voelt als een vrijdag. De feiten zeggen dat het donderdag is, maar je gevoel blijft volhouden dat het vrijdag is. Gezien dat de feiten zo overweldigend zijn en factoren als datum en tijd alom geaccepteerd zijn blijf je dan toch niet kosten wat ’t kost volhouden dat het vrijdag is, maar je gevoel blijft toch bij vrijdag hangen, ondanks dat je verstand echt wel beter weet. Gevoel en werkelijkheid zitten dan dus niet op 1 lijn, maar werkelijkheid “wint” het daar dan van gevoel. In andere zaken ligt die werkelijkheid lang niet altijd even helder of onomstotelijk. Sommige dingen weet je simpelweg niet. Je weet dan een deeltje, maar lang niet alles. De ontbrekende delen ga je dan zelf invullen. Niet bewust, maar volledig onbewust, om maar een kloppend plaatje te maken dat we begrijpen en waar we rust bij vinden. Meestal is dat geen probleem, maar in sommige gevallen kan dat tot heel rare situaties leiden. Zeker als het betrekking heeft op grenzen ten opzichten van anderen.

Een heel mooie en heldere beschrijving hiervan vond ik terug op http://www.psychologisch.nu/content/inleiding-de-lijnen-tussen-gedachten... waarin uitgebreid hierbij wordt stil gestaan, de werking ervan wordt uitgelegd. Een van de meest aansprekende stukken voor mij althans hieruit was De dingen die we niet zeker weten worden door onze hersenen ingevuld met voorlopige hypotheses. Als die hypotheses voldoende steun in de werkelijkheid lijken te vinden zullen we ze op een gegeven moment voor waar aannemen. Ook als ze dat niet zijn.
Daar herkende ik enorm veel in, van zowel bij mezelf als bij m’n ex. Wij hebben hier alle twee nogal “last” van op dit gebied. We weten een stukje van het verhaal, bedenken de rest er dan zelf bij en als daar aansluiting is bij hetgeen we om ons heen zien, dan is het dus per definitie voor ons gevoel waar. We voeren dat dan vervolgens tot in het extreme door, want zaken die de onwaarheid van de hypothese aangeven negeren we dan liever. Immers, we hadden ons gevoel al zo lekker weten te bevredigen met een hypothese die waar leek en daarmee voor ons ook waar is. En als dat dan dus weer conflicteert met de grens die wel zelf hebben ten opzichten van anderen, dan laat het resultaat zich natuurlijk raden, zijn we van mening dat de grens is overschreden omdat ons gevoel wordt geschonden.

Dat is ook de reden waarom het respecteren van grenzen van de ander min of meer gelijk staat aan het respecteren van het gevoel van de ander. De feiten kunnen anders liggen, maar het gevoel bepaalt de grens en dus is het gevoel hetgeen dat gerespecteerd dient te worden. Niet ingewikkeld dus, maar wel iets dat de moeite van het realiseren waard is wil je anderen hun grenzen (en dus gevoel) oprecht kunnen respecteren.

Eindelijk is het dan vrijdag en dag 31, waarmee de laatste échte dag van m’n projectje is ingezet. Komend weekend wil ik me er totaal niet mee bezig houden, en daarna is de deadline verstreken. Oftewel, vandaag is het de puntjes op de welbekende i zetten. De dag begon goed. Eindelijk waren de heren bouwvakkers die al maanden voor m’n deur bezig zijn vanmorgen eens stil voor de verandering, dus een heerlijk tukkie kunnen doen en lekker relaxed wakker kunnen worden

Vandaag wil ik alle losse eindjes aan elkaar gaan proberen te knopen en dat begon vanmorgen al meteen goed met een discussie met een collega. Al geruime tijd is er enige onmin binnen het bedrijf over de manier waarop er gewerkt wordt, en daarover hebben we enige tijd met elkaar gesproken waarbij ik dus rijkelijk de kans kreeg om me in zijn situatie te verplaatsen en te begrijpen waarom hij op een bepaalde manier reageert. Nog steeds ben ik het er niet mee eens met zijn manier van handelen, maar ik snap wel een heel stuk beter waarom hij op die manier handelt en snap zijn frustraties daarin ook aanzienlijk beter daarmee. Andersom lijkt dat ook het geval te zijn nadat ik hem rustig heb uitgelegd hoe het voor ons functioneert en daarmee is een heel stuk wederzijds begrip voor elkaar gekomen. Het heeft weliswaar geen oplossing geboden voor de problemen die er liggen, aangezien dat met de manier van organisatie van doen heeft, maar we snappen daardoor wel aanzienlijk beter van elkaar waar de irritaties vandaan komen. Een prima manier dus om de geleerde puntjes van dit projectje (en vorige projecten uiteraard) toe te passen

Vanmiddag wil ik voor mezelf even een klein overzichtje maken van wat dit projectje nu allemaal aan inzichten heeft opgeleverd, de belangrijkste punten nog even goed nalopen en daarna begint het grote ontspannen de komende tijd. Rust voor mezelf maken zodat ik daarmee ook op een veel betere manier kan functioneren. Door rust (stress verminderen) gaat alles vele malen makkelijker, en met een klein beetje goede wil en inlevingsvermogen zijn dingen die op het eerste gezicht een enorm groot probleem lijken vaak helemaal niet zo’n groot probleem. Of dat nu op professioneel gebied of relationeel gebied is maakt wat dat betreft heel weinig uit. Het is allemaal meer van hetzelfde daarin; elkaar begrijpen, luisteren, empathie etc, het is allemaal elke dag, elk moment opnieuw weer van toepassing en sterkt me alleen maar verder in m’n overtuiging dat ook de problemen die ik met m’n ex ervaar prima op te lossen zijn zolang je maar ervoor zorgt dat je dat vanuit een ontspannen situatie benadert, moeite wil doen om de ander te begrijpen en een klein beetje van elkaar kan accepteren. Het zal echt niet altijd 100% overal perfect in gaan worden, maar dat hoeft naar mijn mening ook niet. Als de kou maar uit de lucht is, is dat op zich al genoeg

Komend weekend wordt dan vervolgens volledig ontspannen en me compleet niet bezig houden met dit soort zaken, maar het moment het moment laten, ervan genieten en het maximaal proberen te beleven en dan zie ik daarna wel weer wat er op me af komt. Voor nu is alles prima zoals het is

Het weekend zit er weer op en dat waren logischerwijs dag 32 en 33. Morgen is het dan weer tijd om even contact met het groot niet te vermijden op te gaan nemen en eens te kijken hoe de spreekwoordelijke vlag erbij hangt. Voor afgelopen weekend had ik me voorgenomen niets te doen en me volledig op ontspanning te richten. Grotendeels is dat prima gelukt. Af en toe was er wel een momentje van gepaste zenuwen aanwezig waarbij ik me dan met name druk ging maken over hoe ze zou gaan reageren op me. Eigenlijk best vreemd dat ik me daar druk om maak, want zo spannend is het allemaal niet. Het doet er niet eens echt toe hoe ze reageert zelfs; het is meer een mededeling die ik haar wil doen, en eventueel een mededeling vanuit haar kant die ik graag zou willen (is uiteraard aan haar of ze die wil geven of niet), maar that’s it. Niets om je druk over te maken zou je zeggen. Ik kon het dan ook wel steeds weer redelijk makkelijk van me af laten glijden en me weer richten op dat waar ik mee bezig was, maar toch bleef het wel steeds op de achtergrond een beetje meespelen.

Al met al was het toch wel een prima weekendje waarin ik me redelijk heb kunnen ontspannen. Daarmee ben ik dus aangekomen bij vandaag, dag 34. Ook vandaag wil ik me toch met name weer met mezelf bezig houden en met name op het ontspannen, blij zijn met wat ik om me heen heb en elke vorm van stress proberen te vermijden. Morgen zie ik wel weer wat er komt, en gisteren is geweest en daarmee niet meer belangrijk. Vandaag is het enige dat telt dus. Weinig enerverend te noemen in dat opzicht, maar af en toe is het ook wel eens lekker Daarom vandaag de dag heerlijk rustig begonnen met een kop koffie in het ochtendzonnetje en een bak yoghurt met verse aardbeitjes. Dat was zeker geen straf om zo de dag te moeten beginnen. De rest van de dag wil ik in dezelfde lijn voortzetten, en dan moet het allemaal wel goed gaan komen

Gisterenavond kwam er dan alsnog een bericht van m’n ex. Ze was inmiddels weer opgeknapt, maar had besloten voorlopig geen contact te willen. Tikkie teleurstellend vond ik het wel, maar als dat haar keuze is, dan is dat haar keuze natuurlijk. Heb haar dan ook terug gestuurd dat ik dat accepteer, maar dat ik haar dan ook niet ergens tegen wil komen. Later die avond was ik nog even bij een vriend van me, en zijn vriendin en mijn ex zijn goede vriendinnen van elkaar. Kennelijk was daar alweer de nodige contact geweest tussen hen, want het verhaal kwam al vrij snel bij dat onderwerp uit. Want ze vond het allemaal toch maar raar, want hoezo dat ik niet haar wil zien? Dus ik heb haar uitgelegd dat op het moment dat je structureel over m’n grens heen gaat, dat bewust doet, waarschuwingen negeert, dat je dan m’n grens niet respecteert, mij dus niet respecteert en dat ik dan niets met je van doen wil hebben. Dan ga ik dus ook niet “gezellig” op een verjaardag naast je staan doen alsof er niets aan de hand is; dan wil ik gewoon niets van je weten. Daar kwamen natuurlijk de nodige argumenten aan, want dat was vanwege hoe ik zou gaan reageren, dat zou zijn vanwege dat ze het zelf niet zo goed wist, en zo passeerden nog wel wat dingen de revue, maar doet voor mij helemaal niets af aan het feit dat ze doelbewust over mijn grens heen gaat. Daar is geen excuus voor, en dat zij dat anders ervaart maakt voor mij geen verschil. Het gaat niet om haar ervaring, maar om mijn ervaring. Net zo goed als dat het andersom bij haar om haar ervaring gaat en niet hoe ik over iets denk. Bij die vriendin begon dat kwartje uiteindelijk wel te vallen en die snapte wel wat ik bedoelde daarmee, maar vond toch wel dat ik haar gewoon kon accepteren. Van geen kant begreep ze dat ik me daar niet prettig bij voel om leuk en aardig tegen iemand te doen, die mij totaal niet toont me te respecteren, m’n grenzen te respecteren. Dan ga ik daar dus ook niet gezellig naast staan en doen alsof er niets aan de hand is. Dat wil ik niet, en ik vind het heel huichelachtig om te doen alsof het leuk en aardig is allemaal, maar ondertussen wil ik niets met haar te maken hebben. Dat gaat niet samen. Niets met elkaar te maken hebben is ook niets met elkaar te maken hebben, en niet de krenten uit de pap staan vissen zo gezegd.

Ze gaf ook aan dat m’n ex het er allemaal toch wel erg moeilijk nog mee heeft, en zelf niet zo heel goed weet wat ze nu precies wil, vaak voor mij denkt, soms inderdaad niet helemaal eerlijk is omdat ze niet weet hoe ze het anders moet doen, dan een smoesje aandraagt en dat gaat uiteindelijk van kwaad tot erger. Ik snap dat ook allemaal wel heel goed hoor, en ik neem het haar ook niet kwalijk dat ze dat gedaan heeft. Het moet alleen wel nu over zijn daarmee, en als zij dat niet kan of wil, dan zorg ik er wel voor dat ik er in ieder geval geen last meer van heb. Jammer, maar het alternatief is slechter. Haar problemen moet ze niet op mij proberen af te schuiven wat dat aangaat. Dus spreek je iets met me af, dan ga ik ervan uit dat je je afspraak nakomt. Lijkt me vrij logisch toch. Wil je dat niet, dan moet je die afspraak niet maken natuurlijk. En dat is waar het volgens mij mis op gaat (en wat min of meer ook wel werd bevestigd dus). Ze spreekt dingen soms af, komt met smoesjes aan etc, om er op dat moment maar vanaf te zijn. Tja, dat is in mijn beleving dan het voor je uitschuiven van het probleem, om maar niet het probleem zelf onder ogen te hoeven komen. Dat kan je niet tot in het oneindige blijven doen zonder consequenties. Dat kan ik ook niet, en dat is andersom dus ook niet anders ook. Tot nu toe waren de consequenties altijd maar minimaal, en bleef het bij dat ik haar vertelde dat ik het niet leuk vond. Dat blijkt geen effect te hebben, dus worden de consequenties harder zodat ik mezelf bescherm en er geen last meer van heb. Dat ze die consequenties dan niet leuk vindt is misschien een motivatie voor d’r om haar problemen op te lossen. Zo niet, dan is het ook prima maar heb ik er ten minste geen last meer van. Andersom doet ze immers ook niet anders naar mij toe.

Toch vind ik het wel erg jammer dat het op deze manier moet hoor, en ik hoop ook heel erg dat het maar een tijdelijke situatie is. Ik heb dat alleen niet in de hand. Dat is haar keuze om te maken en niet de mijne. Met name voor haarzelf hoop ik dat ze het snel allemaal weer een beetje voor elkaar gaat krijgen in haar leven, maar voor alsnog heb ik sterk de indruk (mede dankzij wat ik gisteren te horen kreeg) dat ze daar voorlopig nog niet zo ver in is. En ergens snap ik dat ook wel maar ondertussen is ze al zo’n 2 jaar verder en weet ze nog steeds niet precies wat ze nu met haar leven wil, hoe ze haar grenzen aan kan geven, hoe ze met mij omgaat en ga zo maar door. En dat vind ik toch wel heel jammer voor d’r. Ik zou haar graag erbij willen helpen, maar dat gaat niet. Ze zal dit helemaal zelf moeten doen. Ik kan alleen maar duidelijkheid naar haar toe geven in wat ik wel en niet accepteer, zo zwart/wit mogelijk naar haar zijn dus, en dan zal ze zelf uiteindelijk hopelijk wel gaan inzien dat haar gedrag bepaalt hoe ik met haar omga. Net zo goed als dat mijn gedrag bepaalt hoe zij met mij omgaat. Voor alsnog is haar gedrag op zo’n manier dat ik zelfs helemaal niet meer met haar om wil gaan, maar ik ben daar ook niet haatdragend in of iets dergelijks. Past zij haar gedrag aan, dan is ze gewoon weer meer dan welkom in m’n leven. Andersom geldt dat niet anders. Als ik continue bij haar te ver ga, dan wil ze ook niets meer met mij te maken hebben. En als ik wel wat met haar te maken wil hebben, dan heb ik m’n gedrag maar aan te passen naar dat ik wel haar grenzen respecteer. Het zijn haar grenzen, en als zij vindt dat ik eroverheen ga, dan is dat zo. Net als dat mijn grenzen door mij worden bepaald en door mij worden bewaakt. Daar heeft zij niets over te zeggen. Zolang je daarbij binnen elkaars grenzen blijft, maar ook binnen je eigen grenzen blijft, dan is het allemaal prima en kan je gewoon goed met elkaar overweg. Ga je over de grens van de ander heen of over je eigen grens heen, dan krijg je onherroepelijk problemen. Dat werkt met alle grenzen zo, en dat is hier dus ook niet anders in. Pas als ze dat “mechanisme” gaat begrijpen en gaat snappen hoe je daarmee om kan gaan, dan komen we er vanzelf wel uit. En dat is dus ook waarom het zo belangrijk is dat als iemand dan een keer wel over je grens heen gaat, dat je ook aangeeft wat precies hetgeen is dat je niet bevalt, wat dat met je doet, hoe je het anders wilt zodat je het wel goed vindt, en wat de consequenties zijn als je dat niet doet. Anders krijg je dus automatisch weer de situatie vergelijkbaar met een verkeersboete krijgen zonder de reden van die boete te weten (waarna je vrolijk nog een keer die overtreding maakt, uit pure onwetendheid).

Nog buiten dat ik het voor haar erg jammer vindt, vind ik het ook voor mezelf erg jammer dat het zo verloopt. Ik weet namelijk dat we elkaars leven heel veel leuker kunnen maken. Dat hebben we in het verleden gedaan, dat hebben we zelfs recentelijk nog gedaan (en dat gaf ze dus ook zelf aan dat dit zo was) en dan is het jammer dat dan er een keuze gemaakt moet worden om dat niet langer meer te doen. Ik maak die keuze ook liever niet maar zoals gezegd, het alternatief is op het moment slechter dus de keuze is dan vrij eenvoudig. En misschien ben ik daar dan wel heel erg hard en rechtlijnig in, maar zo simpel ligt het er nu eenmaal voor. De zachte hand heb ik geprobeerd door te vragen te stoppen met over mijn grens te gaan. Daar wordt geen gehoor aan gegeven. Dan rest de harde hand, en die is bij mij dan ook wel erg hard over het algemeen. Vind ik niet leuk te moeten doen, en is niet mijn keuze geweest maar die van haar.

Voorlopig wacht ik dus gewoon rustig af wat er komt, en ga ik verder met m’n leven zonder haar erin. Als ze weer eens zo ver is om deel te nemen aan mijn leven merk ik dat vanzelf wel. Tot die tijd hou ik haar buiten m’n leventje, en dat bevalt me prima. Als het haar niet bevalt, dan weet ze wat haar te doen staat. Ik verwacht niet dat ze daar op korte termijn mee zal komen hoor; ik ken d'r lang genoeg daarvoor en dat kan rustig een half jaar duren voordat ze daar voor zichzelf eens zover in is dat ze weer haar eigen identiteit heeft gevonden en mij in haar leven wil hebben. Jammer, maar zo is het nu eenmaal. Daar kan ik niets aan doen. Er is er maar 1 die daar iets aan kan doen, en dat is zij. En zolang zij dat niet wil, niet kan, niet doet of wat het dan ook is dat haar erin tegen houdt, dan houdt het op. Ik kan niet haar problemen daarmee oplossen. Moet ze zelf doen (eventueel met hulp uiteraard).

Afgelopen weekend was zaterdag direct al de eerste “confrontatie” aan bod voor m’n nieuw ingestelde beleid. Een verjaardagsfeestje van een vriend van me stond op het programma en m’n ex had hem laten weten rond een uur of 4 even langs te komen. Prima dacht ik, dan zorg ik dat ik er niet ben, en kom wel wat later. Rond half 7 aangekomen, en inderdaad, ze was in geen velden of wegen te bekennen. Prima naar mijn mening en het was al snel een gezellige boel. Totdat zo even na 8 uur plots het groot niet te vermeiden voor de deur stond en mevrouw kwam doodleuk binnenwandelen. Op niet te missen wijze heb ik haar duidelijk gemaakt dat ik totaal niet op haar zat te wachten en stond op het punt te vertrekken. Meteen daalde bij mij de stemming tot ver beneden het vriespunt. Immers, als zij er is, hoef ik er niet te zijn want ik wil niets met haar te maken hebben. Uiteindelijk na heel veel aandringen van vrienden van me ben ik dan toch maar gebleven, en heel verstandig bleef ze heel erg ver uit m’n buurt. Zo rond een uur of 10 kwam de stemming er weer goed in, en niet geheel bij toeval ging m’n ex ook rond die tijd weer weg Ze heeft de hele avond op grote afstand van me doorgebracht, en had daar dan ook een vrij eenzaam avondje in.

Later die avond nog even zitten praten met de jarige. Het bleek dat m’n ex rond half 4 ’s middags ook al even langs was geweest en het onderwerp van zij en mij al kort ter spraken is gekomen. Zonder dat ik hem had gesproken had hij haar al op uiterst duidelijke wijze vertelt hoe hij erover dacht, en dat ze het zelf veroorzaakt had door haar gedrag. Dat zag ze natuurlijk heel anders, en vond het ook absoluut niet leuk dat hij dat tegen d’r had gezegd. Ze zat er toch heel behoorlijk mee in d’r maag begreep ik van de mensen er omheen. Dat was ook wel duidelijk merkbaar die avond; echt gezellig had ze het duidelijk niet. Heel vervelend voor d’r, maar ze weet naar mijn mening prima de oplossing. Het is een heldere keuze die er ligt, en zolang zij ervoor kiest niet mij op een normale manier te behandelen, is het gevolg dat ik haar niet wil kennen. Komend weekend staat er een vergelijkbare situatie (verjaardag) op het programma, en dan volgt er dus weer eenzelfde scenario verwacht ik. Want nog steeds hoef ik niets van haar te weten, heeft ze niets in mijn buurt te zoeken totdat ze weer normaal tegen me kan doen.

Gisteren heb ik nog eens rustig nagedacht over wat er zaterdag was gebeurt, en of ik het wel op de goede manier had aangepakt. In z’n algemeenheid sta ik volledig achter m’n besluit. Het is wel duidelijk dat ik zonder haar in m’n buurt het op het moment veel beter naar m’n zin heb dan met haar in m’n buurt. Dan is het dus ook vrij simpel wat dat betreft en wil ik haar niet in m’n buurt hebben. Ze voegt niets toe, maar doet wel enorm veel afbreuk. De meerwaarde van haar is er dus simpelweg niet, en gezien het haar keuze is om weg te gaan, haar keuze is om me zo te behandelen, haar keuze is om niet te willen praten, is het gevolg dan dus ook voor haar rekening en kan ze wat mij betreft vertrekken. Verkiest ze dat niet te doen, dan rest mij weinig andere keuze dan uit haar buurt weg te gaan. Doe ik liever niet en vind ik zeker niet leuk voor de andere mensen er omheen, maar het alternatief is niet fraaier te noemen. M’n ex kennende gaat ze pas actie ondernemen op het moment dat het probleem zichzelf niet oplost. Daarmee is het voor mij dus een kwestie van volhouden, want anders loopt ze me straks gewoon weer onder de voet, heeft ze exact dat wat ze wil en blijft gruwelijk over mijn grens heen wandelen. Dat heeft dus als gevolg dat het nu even een niet-leuke situatie oplevert, maar dat het op de lange termijn een situatie kan brengen die wel gezond te noemen is, waarbij ze wel m’n grenzen respecteert en waarbij ik ook de kans krijg haar grenzen te kennen en te respecteren.

Komende week ga ik dus “vrolijk” verder met de ingeslagen weg. Zij is er wat mij betreft niet meer, en ze weet me te vinden als ze daar verandering in wil brengen. De bal ligt bij haar wat dat betreft en niet bij mij.

Inmiddels weer een paar dagen verder, en nog immer “the sound of silence”. Niet geheel onverwacht, maar toch wel jammer dat er vanuit haar kant dus geen enkele intentie lijkt te zijn om ook maar iets aan deze naar mijn mening uiterst onplezierige situatie te veranderen. De dagen op zich verlopen prima, en weinig “last” er verder van, maar wel blijft het continue op de achtergrond in m’n hoofd zitten. Morgenavond staat er weer een verjaardag op het programma waar de kans meer dan groot is dat ik haar weer tegen het lijf loop. Eigenlijk heb ik daar helemaal geen zin in, maar het alternatief is dat ik er niet naartoe ga. Dat vind ik vanuit het oogpunt van de relatie tot de jarige eigenlijk niet kunnen. Daarnaast is het ook een soort van statement dat er vanuit gaat door er wel te zijn; het probleem ligt namelijk niet bij mij maar bij haar. Zij heeft de mogelijkheid tot het oplossen van het probleem door even te praten en het de wereld uit te helpen. Ik kan dat niet. Ze wil immers geen contact met mij, dus ga ik dan ook geen contact met haar opnemen om erover te praten. Dat is aan haar dan als ze dat wil. Daarnaast maakt mijn aanwezigheid daar ook de noodzaak voor haar zichtbaar om een oplossing te willen zoeken. Noodzaak is natuurlijk relatief in deze, immers, de noodzaak is zo groot als dat ze zich eraan stoort dat de bewegingsvrijheid van haar (en mij dus ook) wordt beperkt. Ben ik er niet, dan heeft ze dus alle bewegingsvrijheid, en dus ook geen enkele noodzaak om er iets aan te gaan doen. Maar ben ik er wel, dan weet ze dat ze niet bij mij in de buurt hoeft te komen en ze dus weer een soort van “geïsoleerd” feestje krijgt, waarbij zij aan de ene kant staat en ik aan de andere kant, net zoals vorige keer het geval was, waarna een van de twee vroegtijdig afdruipt omdat het nu niet het toppunt van gezelligheid betreft.

Fijn vindt ik dit allerminst natuurlijk, maar zoals gezegd, wat kan ik anders? Doen alsof er niets aan de hand is en haar vrolijk gedag zeggen is naar mijn mening geen optie. Dan verandert er niets in haar gedrag naar mij toe want er is immers geen noodzaak toe, dus waarom zou ze? Ze komt er dan toch wel mee weg, en alles gaat nog steeds helemaal zoals zij wil dat het gaat. Wat ik ervan vind en hoe ik het ervaar zal haar dan jeuken natuurlijk, want er kleven toch geen gevolgen aan. Als ik dan moet kiezen tussen op deze manier behandeld worden door haar of haar helemaal niet meer zien, dan kies ik wel voor haar helemaal niet meer te zien. Niet leuk, maar nog altijd beter dan continue m’n grenzen te laten schenden. Veel andere opties dan dat heb ik dus simpelweg niet. Dus dan maar op deze manier, en dat betekend dus ook dat ik haar niet de ruimte geef om het zichzelf gemakkelijk te maken ten kosten van mij. Ik doe gewoon hetzelfde als altijd, ga naar dezelfde plekken als altijd, en als zij daar dan ook verschijnt dan gaat het niet gezellig worden. Dat is een logisch gevolg van helaas.

Ook vanuit haar perspectief heb ik het proberen te kijken, want juist door het vanuit de andere hoek proberen te benaderen weet ik dat vaak een hoop dingen een stuk inzichtelijker worden. Tot op zekere hoogte kan ik haar manier van doen ook nog wel begrijpen. Ik keur het niet goed, maar ik kan het wel snappen. Haar handelen is namelijk niet met het oog op mij te kwetsen, maar juist met het oog op mij niet te kwetsen. Heel goed bedoeld, maar daardoor kwetst ze me juist nog veel harder. Haar filosofie is dat als ze me vertelt dat ze zich niet prettig erbij voelt als we contact met elkaar hebben, en dat het mij zou kwetsen als ze dat eerlijk vertelt. Dan kiest ze er liever voor om een smoes te vertellen waarom we niet iets af kunnen spreken bijvoorbeeld. Lief bedoeld, maar het is voor mij vele malen kwetsender dan wanneer ze gewoon zegt dat ze iets niet wil. Ze hoeft geen uitleg of verklaring te geven over waarom, dat is aan haar of ze dat wil vertellen natuurlijk. Het zou wel handig zijn want dan snap ik haar beter en kan ik ook meer rekening houden met wat ze wel en niet prettig vindt, maar als ze dat niet wil is dat net zo prima natuurlijk. En juist dat stukje snap ik dan niet… Waarom zou je dan kiezen om een leugen te vertellen terwijl het totaal niets toevoegt? Ze vertelde zelfs leugens op het moment dat ik haar niet eens iets vroeg… Gewoon “out of the blue” een klein leugentje… het voegde daadwerkelijk niets toe. Hetzelfde geldt voor een afspraak maken. Als je een afspraak maakt, kom je die na, verander je die, zeg je m af of wat dan ook, maar als je dat allemaal niet doet en gewoon op je hol blijft zitten en niets zegt of doet, dan kwetst dat; dan toont dat alsof je schijt aan de ander hebt… En dat snap ik totaal niet waarom ze dat doet.

De enige “logische” verklaring die ik voor alsnog ervoor heb is dat ze het zelf ook niet allemaal precies weet, en heel veel naar haar eigen gevoel handelt, zonder daar eigenlijk echt over na te denken. Ze lijkt enorm bezig te zijn met zichzelf een identiteit te geven, haar eigen grenzen te definiëren etc. Heel goed dat ze dat doet, want dat zal hopelijk uiteindelijk ertoe leiden dat ze een stuk sterker eruit kan komen, maar helaas gaat dat dan (weer) ten kosten van mij. En om eerlijk te zijn vind ik dat nog prima ook hoor; dat mag best als dat haar helpt. Daarom ben ik ook niet boos op haar of wat dan ook, maar dat houdt wel in dat ik dus ook “streng” haar kant op moet treden. Dat is de enige manier hoe ik haar ook daadwerkelijk ermee kan helpen. Het is net als met kinderen. Die moet je soms ook straffen. Niet omdat je niet van ze houdt, maar juist omdat je van ze houdt, en omdat je ze wil helpen met vergelijkbare processen, met het leren van grenzen te respecteren, met het laten ontwikkelen van hun eigen grenzen etc etc. Dit is niet anders, alleen op een ander niveau.

De komende tijd ga ik me in ieder geval weer met mezelf bezig houden en niet met haar. Ik kan daar nu toch verder niets mee. Gelukkig dat de Tour de France begint, dus de komende 3 weken zijn weer goed gevuld en hoef ik me niet te vervelen. Daarna zie ik wel weer… Parijs is nog ver zo gezegd