Het is alweer vrijdag en dag 10 van het projectje. Naarmate het project vorder begin ik steeds meer te snappen hoe de boel functioneert, en zie ik terug kijkend op m’n eigen situatie maar ook de situaties met anderen, of zelfs bij anderen, redelijke structuren ontstaan. Het is een enorm samenspel van grenzen, van ervaringen, angsten, van denkwijzen, maar ook van inlevingvermogen, verwachtingen, vertrouwen en ga zo maar door. An sich allemaal losse onderdelen, maar wel allemaal gerelateerd met elkaar, die uiteindelijk tot een resultaat in de vorm van een relatie tussen 2 personen krijgt. Die relatie kan dus een liefdesrelatie zijn, maar dat hoeft absoluut niet natuurlijk. Hetzelfde gaat ook op voor een zakelijke relatie, vriendschappelijke relatie of familierelatie. In dit verband bedoel ik met relatie dan ook de manier waarop 2 of meer dingen (personen in dit geval) zich tot elkaar verhouden.

Die relatie is dynamisch; soms is de relatie goed, soms is de relatie slecht. Een slechte relatie kan ook goed worden, net zo goed als dat een goede relatie slecht kan worden. Van goed naar slecht is niet moeilijk; dat kan iedereen wel voor elkaar krijgen. Van slecht naar goed is een ander verhaal, en gegeven dat daar mijn focus ligt ga ik daar dus eens wat meer op inzoomen.
Om een slechte relatie te verbeteren zijn al die afzonderlijke factoren die er liggen van belang. Elke factor kan in z’n eentje ervoor zorgen dat een relatie slecht wordt of slecht blijft. Pas als alle lichten op “groen” staan zo gezegd kan een slechte relatie beter worden en goed blijven. Gisteren was ik al tot de conclusie gekomen dat positief of negatief ingesteld zijn een wereld van verschil maakt. Negatief voelt veilig en voelt vertrouwd, maar geeft geen ruimte om verder te komen en lokt negatieve invloeden verder uit.. Het is heel beschermend, gericht op behouden wat er is en wordt grotendeels gevoed uit angst. Positief ingesteld daarentegen biedt wel die ruimte tot groei, tot ontwikkeling en tot vooruitgang en lokt weer verder positieve invloeden uit, maar biedt die bescherming niet. Elke emotie kan je onderverdelen in positief of negatief. Zo valt angst onder negatief, en valt liefde onder positief.

Door een positieve houding aan te nemen stel je je dus kwetsbaar op. Je neemt bewust risico’s, maar je vertrouwt erop dat je sterk genoeg bent om die risico’s te kunnen dragen. Zonder zelfvertrouwen wordt het daarom dus ook heel moeilijk om een dergelijke positieve houding aan te nemen. Naarmate je meer zelfvertrouwen krijgt wordt je automatisch ook positiever. Immers, als je blaakt van het zelfvertrouwen, dan heb je het gevoel dat jouw niets kan overkomen, en ben je dus ook niet bang om op je doel af te gaan. Er zijn diverse manieren om aan dat zelfvertrouwen te werken, maar ook aan de positieve instelling kan je zelf werken. Daarmee kan je dus uiteindelijk weer een invloed uitoefenen op de relatie die er is, waarmee je in ieder geval vanuit jouw kant alle lichten spreekwoordelijk dus op groen zet. De ander(en) in de relatie kan je niet dwingen, niet sturen, maar hooguit “lokken”. Doordat je zelf aan alle kanten die positieve kant laat zien, laat merken en ook echt uitstraalt, negatieve dingen gaat negeren, zal de ander daar ongemerkt in mee gaan. Andersom werkt dat net zo, en is mogelijk nog wel verleidelijker. Immers, dat veilige en vertrouwde van negatiefheid is aanlokkelijk voor velen. Wanneer dus één van de twee personen in een relatie een negatieve instelling heeft wordt de ander daar heel snel en zonder het door te hebben in mee gesleurd. Het resultaat ervan heb ik inmiddels mogen ervaren…

Gezien dat het resultaat mij absoluut niet beviel, was de keuze dan ook heel snel gemaakt; de positieve weg wil ik inslaan. Niet meer dat negatieve, zoeken naar problemen en maar veilig wegduiken als iets niet bevalt, maar positief, opgewekt, vrolijk en vol liefde door het leven gaan. En dat vereist dus sterk in m’n schoenen te staan en me niet mee te laten voeren in die negatiefheid. Dat heeft daarmee dus ook direct invloed op m’n grenzen, en hoe ik ermee om ga. Ik kan als een dobbermann m’n grenzen gaan bewaken en elke keer als iemand er een teen overheen zet die direct afbijten. Uiterst negatief naar mijn idee. Ik kan ook er wat van zeggen, vragen het niet meer te doen en het daarbij laten. Gebeurt het te vaak, te structureel, en te opzettelijk? Dan trek ik mij een stukje terug zodat die grens niet geschonden wordt en mij niet in die negatieve houding mee trekt. Een keer een grens passeren is helemaal niet erg. Dat doet iedereen wel eens, en dat is een ontwikkeling in een relatie. Het wordt pas een probleem als het opzettelijk of structureel is, en er geen zicht op verbetering ook is.

De komende tijd is het dus behoorlijk duidelijk wat er voor me te doen staat, en dat is mezelf structureel in die positieve richting brengen

Het weekend zit er weer op, en dag 13 is begonnen. Gisteren lag ik op tijd in m’n bed en was eigenlijk blij toe dat het weekend afgelopen was. Heel vaak dwaalden m’n gedachten weer af naar m’n ex, en dan met name naar het onbegrijpelijke stuk dat we pakweg een jaar geleden nog dolgelukkig met elkaar waren, en nu niet eens normaal met elkaar overweg kunnen gaan. Het heeft me wel een stuk standvastiger gemaakt in m’n besluit dat ik er alles aan zal doen om dat weer goed te krijgen tussen ons. Het zal me niet gebeuren dat het vanwege mij niet zal lukken. Daarom kan ik daarmee ook maar 1 ding doen, en dat is het laten gebeuren zoals het gaat. Ik kan extreem mezelf willen gaan verzetten tegen haar, tegen de situatie, maar dat verandert niets. Hooguit dat het nog minder de kant op gaat die ik wil. Als dat niet werkt, is het dus logisch om dat dan niet langer meer te doen, en juist de andere kant op te gaan. Dat wil in deze dus zeggen dat ik me er dus totaal niet meer druk om moet gaan maken op het moment dat ze “rare fratsen” uithaalt die op mij betrekking hebben. Gewoon lekker laten gaan, niet druk om maken en het haar probleem laten. Wel heb ik inmiddels geleerd dat ik mijn grenzen ook moet bewaken, maar dat is wat anders dan met hand en tand verdedigen. Dat verschil is me de afgelopen weken wel duidelijk geworden.

Voor nu heeft het allemaal toch geen enkele zin om me druk te maken hierom; we hebben nu even geen contact en dus schiet het toch allemaal niets op om daarover dan me druk te maken. Voor nu telt het namelijk alleen dat het voor mij allemaal weer goed is. In grote lijnen is het dat ook allemaal al wel, maar nog niet overal. Ik weet inmiddels prima wat ik wil, ik weet m’n sterke punten, m’n zwakke punten en heb enorme verbeteringen gemaakt bij mezelf op een hele hoop gebieden. Nu wordt het daarmee dan ook tijd om weer echt plezier terug te gaan krijgen en problemen lekker achter me te laten en weer oprecht te kunnen gaan genieten van de dingen die ik om me heen heb, die me bevallen. Als zij daar deel van uit wil maken zou ik het heel fijn vinden, maar wil ze dat niet (zoals nu dus het geval is), dan is het ook goed en dan doe ik dat alleen of met anderen dan haar. Als ze zich nog eens bedenkt kan ze altijd kijken of ze nog welkom is in m’n leven dan.

Vandaag wordt dus de dag dat ik me ga storten op het leuk maken van m’n leven en dus ga ik daar vandaag eens over nadenken hoe ik dat wil gaan doen. Dat is geen kleinigheidje natuurlijk, maar wel erg belangrijk. Een mooie taak voor de rest van de dag dus

Dag 14 is aangebroken, en de stijgende lijn is dan ook ingezet. Gisteren was ik al tot de conclusie gekomen dat het (hoog) tijd wordt m’n leven weer leuk te gaan maken. Het is nu al wel best leuk hoor, maar het kan nog wel leuker. In navolging daarop ben ik gisteren eens gaan nadenken hoe ik dat invulling kan gaan geven. Een van de belangrijkste dingen waar ik steeds weer op uit kwam was dat het betrekking heeft met name op de mensen om me heen. Een mooi huis, een mooie auto, leuke spullen, allemaal prima hoor, maar waardeloos in je eentje. Zeker nu merk ik dat nu ik weer alleen woon. Ik grossier in spullen met een stekker, maar echt plezier beleef ik er niet meer aan. Niet meer zo intens als dat we bijvoorbeeld samen van een film konden genieten op de bank. Het krijgt pas betekenis als je het kan delen met de mensen om je heen, waar je van houdt. En uiteraard kom ik dan alweer heel snel uit bij de persoon waar het op het moment even lastig ligt met de verhoudingen tussen haar en mij Wil ik het dus leuk hebben, dan betekend het dat ook wij (m’n ex en ik dus) op een goede manier met elkaar over weg zullen moeten leren gaan, óf dat we niet met elkaar overweg gaan. Veel meer opties dan dat zijn er eigenlijk niet. Aangezien zowel zij als ik niet willen dat we niet meer met elkaar omgaan (dat heeft ze me meer dan eens al wel verteld) is dus een logisch gevolg dat we dan moeten zorgen dat we wel goed met elkaar overweg gaan kunnen.

Willen we dus goed met elkaar overweg kunnen gaan, dan is het daarvoor essentieel dat we elkaars grenzen en daarmee dus ook elkaar respecteren. Dat geldt voor alle mensen waar je mee van doen hebt, dus ook voor ons. Deze grenzen vormen de basis voor de manier waarop we met elkaar omgaan. Naarmate de verhoudingen tussen personen veranderen kunnen ook die grenzen veranderen. Doordat wij een relatie gehad hebben, zijn onze grenzen die we toen voor elkaar hadden en de grenzen die we nu voor elkaar hebben veranderd. Dat wat je van je partner accepteert is immers anders dan dat wat je van een vriend(in) of zelfs een wildvreemde accepteert. Nu de relatie ten einde is zullen we dan ook weer opnieuw moeten leren om elkaars grenzen te gaan kennen en te gaan respecteren. En af en toe zal er dan ook wel iemand over die grens heen gaan natuurlijk. Dat is onderdeel van dat leerproces, hoort erbij en is dan ook helemaal niet erg. Dat geldt voor degene die over die grens heen gaat, maar daarmee dus ook, en misschien wel voornamelijk, voor degene die zijn / haar grens wordt overschreden. Even een klein voorbeeld ter illustratie. Ik irriteer me mateloos aan het te horen krijgen van smoezen. Als ik daar nooit wat van zeg, en ik laat daarmee dus die grens overschrijden, dan zal m’n ex nooit door krijgen dat het een grens is die ze passeert. Dat betekend dus dat ik die grens duidelijk moet maken, wat inhoud dat ik dat kan zeggen en als daar geen gevolg aan wordt gegeven naar moet gaan handelen. Op die manier leert zij wat mijn grens is daarin, maar dat betekend dus ook dat ik wel moet gaan leren in hoe ik die grens kenbaar maak en hoe ik die grens handhaaf naar haar toe. Andersom is dat net zo. Zij zal ook moeten gaan leren hoe ze die grens kenbaar maakt en handhaaf, wil ik haar grens gaan leren en gaan respecteren. Dat dit niet direct zonder slag of stoot zal verlopen is dan ook niet meer dan logisch, en het zou naar mijn mening zelfs opvallend zijn als dat niet het geval was.

Dat zowel m’n ex als ik daar verschrikkelijk onhandig nog in zijn, dat is inmiddels wel duidelijk geworden. Het probleem dat we alle twee lijken te hebben is dat we heel erg lang onze grenzen niet hebben aangegeven. Vanuit mij weet ik dat het zo is, maar vanuit haar is dat niet anders. Nu gaan we onze grenzen wel aangeven, maar dat doen we dan meteen met zo’n botte bijl, dat er onherroepelijk problemen ontstaan. En naarmate die grenzen dan vaker zijn overschreden ga je er automatisch ook meer op letten, met als gevolg dat je vaker een dergelijke overschrijding ziet of zelfs ook maar denkt te zien en er direct weer extreem hard op reageert. Dat doe ik maar dat doet zij net zo goed is wel gebleken. Nu kunnen we dan natuurlijk de handdoek in de ring gooien, maar ik heb nog nooit een doel bereikt door de handdoek in de ring te gooien. Willen we dus samen leuk verder kunnen, dan is het noodzakelijk dat we hier beter mee om leren gaan. Het eerste dat daarvoor nodig is naar mijn mening is dat we elkaar leren vergeven. Niet alleen in woord, maar vooral in gevoel. Natuurlijk gaat de een wel eens bij de ander over die grens, en natuurlijk hoort daar dan ook een reactie op te komen om die grens te bewaken, maar daarna is het ook klaar en zal je elkaar moeten kunnen vergeven en weer over gaan tot de “normale” situatie. Doe je dat niet, dan blijven die gevoelens van het overschrijden van die grens continue meespelen en is de kleinste aanleiding die er te vinden is al genoeg om het weer als overschrijden van de grens te gaan zien, zelfs als dat niet het geval is. En dat is een beetje het punt waar we nu dus op terecht zijn gekomen.

Inmiddels heb ik haar al wel echt oprecht kunnen vergeven voor het overschrijden van mijn grenzen. Het was echt geen opzet van haar om dat te doen, maar gewoonweg onhandigheid en onwetendheid. Ze probeerde juist het op een goede manier voor mij en haarzelf te doen door mij niet te willen kwetsen door te zeggen dat ze zich bij sommige situaties gewoonweg (nog) niet prettig voelt. Dat het vervolgens uiterst slecht uitpakt omdat ik dat ervaar als weinig respectvol is niet omdat ze dat ermee bedoelde, maar een vervelend gevolg dat ze op dat moment niet inzag. Geeft niet, kan gebeuren. Leer ervan en zorg dat het niet opnieuw mis gaat en we gaan dan gewoon weer lekker verder waar we waren gebleven wat mij betreft. Andersom is het niet anders. Ik ga soms ook wel eens totaal onbedoeld voorbij haar grenzen, waarna ze vervolgens ontploft van woede erover. Begrijpelijk, en mag ook, maar daarna weet ik ook precies waar haar grens is, probeer ik die niet nog een keer voorbij te gaan en dan moet het naar mijn mening dan ook daarmee klaar zijn, en het niet keer op keer weer nagedragen moeten worden. Echt vergeven van elkaar dus.

Daarmee wordt eens te meer duidelijk dat het hanteren van grenzen uiterst essentieel is in het opnieuw opbouwen van een relatie (in welke vorm dan ook) met elkaar en dat nadat je eenmaal een grens hebt duidelijk gemaakt via waarschuwing of desnoods via handhaving het daarna ook weer belangrijk is dat je terug moet kunnen keren naar de normale situatie. Om die grenzen voor mezelf goed te kunnen hanteren is empathie nodig om me goed in te kunnen leven in hoe zij het ervaart, waardoor ik op een goede manier mijn grenzen kenbaar kan maken en kan handhaven, waarmee het dus weer noodzakelijk is om in een ontspannen toestand te zijn. Keer op keer komt het dus weer erop neer dat het weg houden van stress enorm belangrijk is. Het beïnvloedt in extreme mate je manier van handelen op enorm veel meer niveaus dan dat je op het eerste gezicht zou denken. Daarom dus de komende tijd me helemaal storten op het ontspannen, en dan kunnen we daarna weer met frisse moed er tegenaan om elkaar weer echt opnieuw te leren kennen in dit opzicht Al met al toch nog een kleine openbaring zo op de dinsdag-ochtend

Vandaag begon dag 15 alweer prima. Mooi op tijd wakker, en rustig de dag begonnen. Gisterenavond nog even rustig de bevindingen van gisteren overdacht. Het begint elke keer steeds een beetje duidelijker te worden hoe alles met elkaar samenhangt. Dat de diverse aspecten die ik voorheen al had onderzocht niet op zichzelf staan, dat was me vooraf al wel bekend, maar ik begin nu ook wel redelijk door te krijgen hoe deze onderdelen zich tot elkaar verhouden, en daarmee wordt het duidelijk wat er nu precies speelt, en waarom we reageren op de manier waarop we doen. Daarmee wordt me ook steeds meer duidelijk dat het van ons alle twee geen onwil, maar pure onkunde is. Geen van ons twee had of heeft de intentie om de ander pijn te doen of dwars te zitten. Zowel in het respecteren van de anders grenzen, als in de manier van het handhaven van eigen grenzen. Dat het toch gebeurt is een gevolg van jarenlang geen grenzen naar elkaar hanteren, overgevoelig op elkaar reageren en het opnieuw leren kennen van elkaars grenzen. Ik kon er gisteren eigenlijk maar 1 gedachte bij krijgen, en dat was “waar zijn we nou mee bezig?”. Zowel voor mij, als voor haar geldt dat… ik reageer veel te fanatiek op de meest kleine dingetjes, zij doet dat ook. Ik ga af en toe over haar grens heen, zij doet dat bij mij. En we houden elkaar en de bijgaande frustratie op die manier lekker in stand.

Nu het voor mij wel redelijk duidelijk is wat er aan de hand is, is de oplossing zich eigenlijk direct ook al aan het aandienen in de vorm van een klein beetje meer redelijk zijn naar elkaar, wat meer inleven in elkaar en in plaats van ons af te zetten tegen elkaar eens proberen om er samen iets van te maken. En dat zal echt niet altijd makkelijk zijn, maar uiteindelijk leren we dat best wel. Het alternatief is dat we helemaal geen contact meer met elkaar hebben. Ik wil dat niet, en zij wil dat ook niet heeft ze me verteld.

Daarmee wordt het dus weer tijd om me echt op mezelf te richten, en mezelf weer ontspannen en prettig te gaan voelen. Dat gaat steeds beter merk ik, en ook steeds sneller. Ik merk bij mezelf ook steeds eerder wanneer er stress ontstaat, en op de momenten dat ik daar dan niet op reageer merk ik ook heel snel de gevolgen nu. Passiviteit, laat naar bed, niet uit bed kunnen komen ’s morgens en (misschien wel voornamelijk) tunnelvisie. Zodra ik dan een paar dagen even me erop toeleg om weer tot rust te komen, leuke dingen ga doen en me ontspan, dan voel ik me ook direct een stuk beter en verdwijnen die symptomen ook vrij snel weer. Best hinderlijk af en toe, maar wel heel nuttig om te realiseren dat het nu eenmaal zo werkt. Vanuit die ontspannen toestand is het ook vele malen makkelijker om haar gedachten te snappen en daarmee ook veel meer begrip voor haar manier van doen te krijgen, waarmee het dus ook een stuk minder bezwaarlijk is als ze per ongeluk toch eens over een grens bij me gaat. Niet dat het daarmee plots allemaal maar goed is, maar het zorgt er dan wel voor dat ik op een gepaste manier reageer in plaats van op een overspannen manier, en dat scheelt al enorm.

Vandaag wil ik dus, naast mezelf even lekker ontspannen, gaan richten op gepastere manieren van reageren om zodoende escalaties te voorkomen. To be continued dus

Dag 16 is begonnen, en na een prima nachtje te hebben geslapen stond ik vanmorgen erg opgewekt op. Nu werkt het mooie weer dan ook goed mee natuurlijk daarin. Gisterenavond heb ik nog even rustig nagedacht over de opties die er zijn qua handelen als mijn grens wordt overschreden, maar keer op keer blijft de conclusie hetzelfde, namelijk dat er amper opties zijn. Dat maakt de keuze natuurlijk wel een stuk makkelijker, maar ook de drang om die opties te willen gaan gebruiken een heel stuk kleiner. Oftewel, het voorkomen dat het nodig is om er gebruik van te maken wordt daarmee een stuk belangrijker. Uiteindelijk is dat ook precies het doel; het handhaven van grenzen zou je naar mijn mening namelijk helemaal niet moeten willen doen. Dat impliceert namelijk dat je grens wordt overschreden, én dat er geen gehoor wordt gegeven aan het verzoek dat niet meer te doen. Een laatste redmiddel dus, dat alleen in uiterste gevallen toegepast wordt.

Vandaag wil ik me daar dan ook helemaal niet mee bezig houden, maar wil ik me in plaats daarvan wat meer gaan richten op de stap die ervoor zit, namelijk het aangeven / waarschuwen van het overschrijden van m’n grenzen aangezien daar volgens mij de beste mogelijkheden in liggen. Dat mijn grenzen nog wel een paar keer overschreden zullen worden, daar ben ik niet bang voor en is vrijwel een zekerheid dat dit zal gaan gebeuren. Dat vind ik dan ook helemaal niet erg, want het hoort er nu eenmaal bij. Wel vind ik het een probleem als het gevolg daarvan is dat het enorm uit de hand loopt, en door op een goede manier die waarschuwing te geven kan denk ik een hele hoop van die problemen worden voorkomen. Nu weet ik ook wel dat hoe makkelijk het nu klinkt van wat ik zou kunnen of moeten doen, hoe moeilijk het is om dat uiteindelijk in de praktijk toe te passen. Op zo’n moment lopen emoties hoog op bij zowel haar als bij mij, roep je wel eens wat dingen die je achteraf toch niet helemaal zo had bedoeld maar ook de ander luistert op zo’n moment niet écht naar wat je nu zegt dan en voor je het weet zit je met een situatie waar niemand gelukkig van wordt. Dat moet dus anders.

Aangezien op het moment zelf emoties vaak enorm uit de hand kunnen lopen, met alle gevolgen van dien dus, is het daarom praktisch om juist even uit die situatie te stappen en de gemoederen wat te laten bedaren. Er zijn maar heel weinig situaties waarin het niet mogelijk is om even een beetje meer tijd te nemen ervoor en dan pas te reageren, simpelweg door even de situatie te verlaten. Dat kan zijn door fysiek naar een andere plek toe te gaan, het gesprek voor dat moment even te beëindigen of wat dan ook, maar dan is het daarna wel zaak om het gesprek alsnog weer te hervatten. Immers, het is alleen onderbreking om de gemoederen niet de overhand te laten krijgen. Dat is iets wat we natuurlijk vooraf gewoon kunnen afspreken dat als een van de twee even op dat moment niet wil praten, dat we het wat tijd geven voordat we dan weer verder gaan.
Daarnaast is er natuurlijk nog de manier van formuleren van het probleem. Je kan een probleem aangeven op een verwijtende manier, maar je kan exact hetzelfde probleem ook aangeven op een manier vanuit jouw beleving. Dus in plaats van jij doet dit of dat, kan je ook zeggen dat je het fijn zou vinden als je dit of dat niet meer doet. Zelfde inhoud, maar in een veel vriendelijkere verpakking. Daardoor voelt de ander zich ook niet aangevallen of iets dergelijks. Ook met de intonatie kan je daar een hele hoop kracht aan geven, zonder dat de inhoud van hetgeen je zegt verandert.

De vorm van zo’n gesprek is daarmee wel redelijk duidelijk, en naar mijn mening ook niet heel erg ingewikkeld. Het is even een dingetje om aan te denken, een kleine aanpassing, maar het kan het leven aanzienlijk verbeteren voor ons alle twee. Maar buiten de vorm is er natuurlijk ook de inhoud, en die is zo mogelijk nog wel belangrijker. Het aangeven van een grens is namelijk geen punt waar discussie over zou kunnen ontstaan. Een ander kan misschien wel niet dezelfde grens hebben of op een andere plek hebben liggen, maar dat verandert natuurlijk niets aan jouw grens. Een discussie over waar je grens ligt is dan ook zinloos. Wel kan je aangeven wat het met je doet als je grens wordt overschreden, waarom die grens overschreden is, en wat je doet op het moment dat die grens overschreden blijft worden. Nu zal de ander ongetwijfeld ook zijn / haar verhaal willen doen. Daar naar luisteren is dan ook wel zo fatsoenlijk en kan je daarmee ook gebruiken om aan te geven op welk punt de ander over je grens is gegaan. Of dat nu bewust of onbewust gebeurde is niet eens van belang, want het is immers jouw grens die is overschreden, en of dat nu bewust of onbewust gebeurd is, het verandert niets aan het feit dat het gebeurt is. Bij een bewuste overschrijding is het dan ook een stuk eenvoudiger; de ander weet dan immers waar de grens ligt, kiest ervoor om eroverheen te gaan, en dan is het gevolg dat daar een maatregel op volgt. Bij een onbewuste overschrijding is dat iets lastiger naar mijn mening. De ander is weliswaar over je grens heen gegaan, maar niet om jouw te pesten, maar uit onwetendheid. Een waarschuwing is dan op z’n plek en daarmee is de grens duidelijk. Zolang de ander die grens blijft respecteren is dan het treffen van een maatregel ook niet nodig. Het doel is dan immers al bereikt, en de maatregel is er niet om “wraak” te nemen of iets dergelijks, maar uitsluitend om je grens te beschermen.

Tot slot komt dan de vraag opzetten wat nu het juiste moment is om die grenzen te beschermen. In de regel is het handig om dit te doen op het moment dat het gebeurt. Eerst 10x je grens laten passeren en daarna pas gaan ingrijpen is bewezen niet handig te zijn. Het komt echter niet altijd “gelegen” om daarover te beginnen. Denk bijvoorbeeld aan sociale gelegenheden waarin je geen herrie wilt schoppen op zo’n moment. Ik heb wel ondervonden dat het dan handig is om het er niet bij te laten, maar daarna er alsnog op terug te komen. Even bij de ander aangeven dat je graag even wil praten over hetgeen dat gebeurd is. Nu is bij mij vaak de situatie zo dat de ander (m’n ex dus) daar dan niets van wil weten en niet wil praten. Bij mij is ook dat een moment van over mijn grens heen gaan. Het niet “toestaan” om de grens aan te geven is ook een vorm van mij niet respecteren. Het voelt alsof mijn grens er voor haar niet toe doet, en daarmee dat ik er voor haar niet toe doe. In dat geval is praten ook zinloos natuurlijk en is het een logisch gevolg dat er dan dus direct maatregelen volgen. Om dat te voorkomen kan ik dit vooraf al bij haar aangeven, wat ik dan dus ook zal gaan doen. Als ik ergens mee zit, dan wil ik daar normaal over kunnen praten. Andersom is dat niet anders natuurlijk. Als zij ergens mee zit kan ze er ook altijd met mij over praten. Soms komt het even niet gelegen, maar dan kunnen we gewoon een afspraak voor een ander moment maken en dat is dan ook een afspraak met prioriteit voor mij. Immers, ik ga kennelijk over haar grens heen en het is voor mij een prioriteit om dat niet te doen. Niet praten en alleen maatregelen treffen is dan zinloos, want dan weet ik nog steeds niet wat ik dan volgens haar verkeerd doe. Dat werkt voor mij naar haar toe zo, maar er is geen reden om te denken dat het andersom dan niet opgaat.

En zo is vandaag er weer een klein stukje van de puzzel die grenzen aangeven heet gelegd, en komen we uiteindelijk er wel
Vanmiddag ga ik proberen me er totaal niet meer mee bezig te houden, en ligt de prioriteit weer even bij ontspanning. Het is veel te mooi weer om me dan druk te maken hierover