Een jojo.. een speelbal.. een lijntje waaraan ik word gehouden.. allemaal signalen en opmerkingen die mijn ogen zouden moeten openen en steeds weer worden die woorden bevestigd. Ik begin steeds meer een hekel aan mijn ex te krijgen. Ben er na adviezen van jullie aan het werken afstand van haar te nemen, maar echt.. het is toch gewoon niet te geloven? Hoe kan je iemand op het ene moment binnen een relatie van 3,5 jaar zo denken te kennen en je zo vergissen in die persoon in die periode erna?

Zoals ik in een eerdere blog al schreef zouden we deze week een aantal momenten samen beleven, dat vond ik niet alleen belangrijk.. maar zij ook. Die momenten waren dus afgelopen dinsdag, donderdag en vandaag.. Het begon goed; dinsdag leuk en fijn gelunched.. donderdag werd ik alweer afgezegd en vandaag? Vandaag is ze niet te bereiken en staat haar telefoon uit; maw de afspraak zal ook wel niet doorgaan. Ik word er steeds bozer om; de dingen die ze zegt staan zo averechts met hoe ze handelt. Ik kan er totaal geen hoogte van krijgen. In iedergeval ga je zo niet met mensen om, zeker niet mensen mensen waar je beweert om te geven. Mijn gevoel voor haar rolt ook steeds meer richting het negatieve. Het wordt tijd dat ik haar eens de waarheid zeg, ik heb ook eigenwaarde.. en die beschadigt zij goed op deze manier. Zeggen dat je denkt dat we nog wel een kans maken oid en dan zo makkelijk met mijn gevoelens 'spelen'. Pfff... en nog steeds staat haar telefoon uit.. ik begrijp er gewoon helemaal niets van. Zoveel mensen die zeggen; let it go... Durf ik die stap nu maar echt te zetten. Maak je kwaad, maak me sterk en kom voor mezelf op.. kies voor een leven met zekerheid.. ik moet niet meer met me laten sollen. Mijn woede nu geeft me kracht, misschien moet ik vaker boos zijn om die afstand van haar te kunnen nemen.

Goedemorgen mensen,

nieuwe dag.. nieuwe kansen.. schijnt het gezegde te zijn.. maar ik neem het de laatste tijd wel erg letterlijk, steeds als ik opsta dan denk ik aan haar 'zal vandaag dan de dag zijn waarop alles anders zal gaan?' ... je blijft hopen, ik denk dat velen van jullie dat gevoel zeker wel zullen delen. Ik heb het een paar dagen rust gegeven, maar zit nu toch weer met dingen in mijn hoofd die ik van mij af wil schrijven...

Afgelopen maandag zou ik dan eindelijk voor mij DE stap gaan zetten; ik zou mijn ex vertellen dat ik afstand van haar zou nemen, omdat het aan een lijntje hangen niet meer ging werken. Daar zat ik dus, naast haar op het gras in een park.. met mijn vooraf bedachte woorden klaar.. maar tsja, haar reactie was toch ff anders.. ik dacht dat zij er ook wel klaar mee zou zijn. Zij heeft nog gevoelens voor mij en kan mij iig nog niet loslaten - zucht. Wat dan? Dan moeten we er moeite voor doen, zei ik. Elkaar de ruimte geven, maar ook quality time in elkaar steken om zo te ondervinden wat de gevoelens echt zijn.. ik wil haar gewoon nog steeds niet opgeven, ondanks wat jullie of mijn vrienden zeggen.. nog niet... Maar ja, dat vond ze wel een plan. Dus voor deze week wat data afgesproken die we voor onszelf zouden bewaren.

Pff.. ik word soms echt zo in verwarring gebracht; voor het eerst sinds weken belt mijn ex me in het weekend (stiekum ergens vanuit een toilet). Zit ik in een vorig blog te verkondigen dat ze de weekenden zo typisch stil zijn vanuit haar kant. Ze belt om te vragen hoe het met me is en of we morgen nog af gingen spreken.. ik ben echt met stomheid geslagen, want zo spontaan en onvoorspelbaar is ze de laatste weken niet geweest. Maar goed; leuk en aardig, toch pas ik de komende tijd op mijn tellen en ga ik proberen me niet teveel mee te laten nemen in een 'een-richtingsverkeer' richting haar en meer met mijzelf bezig te zijn.

Zo, en dan zit er weer een weekend bijna op.. god zij dank. Niet dat ik me heb zitten vervelen - ben gisteren met een paar goede vrienden wezen stappen in Amsterdam en beleef nu een meer dan fijne kater - maar zoals ik in een eerdere blog al schreef, ik vind het weekend zo confronterend.

Ach.. en wat het eigenlijk ook is; door de weeks bellen mijn ex en ik elkaar elke dag - waarom ? Ik kan het waarom niet plaatsen.. waarom bel je elkaar elke dag als het uit is? - en in het weekend is het pure radio-stilte. Ik kan dat nog steeds niet snappen.. zegt ze vrijdag tegen me; ik beloof je met mijn hand op het hart dat ik je zaterdag bel! Niet dus.. en je weet wat er dan gebeurt.. ik ga daarop zitten rekenen en als ik dan niets hoor ben ik weer gefrustreerd. Ookal zegt ze dat het uit is met die andere jongen, geloof ik er niets van. Waarom zoekt ze mij door de weeks wel op en in het weekend niet? Morgenavond zou ze langskomen om te komen eten en samen op de bank een film te komen kijken, ik kijk daar naar uit.. maar aaaaaaaaaaaah.. is dat niet gewoon mijzelf voor de gek houden?

Weekend.. zoals ik al bij zovelen heb mogen lezen en zoals ik het zelf heb mogen beleven de laatste tijd.. is de vrije tijd in het weekend iets dat tegen je zou kunnen keren. Alle vrienden hebben het ineens druk met eigen vriendinnen en andersom.. en jij? Jij bent dan ineens 'alleen' en beleeft het gemis van het ooit eens zo fijn samen dingen doen. Weekend, ik zie er tegenwoordig tegenop.. niet dat ik mijzelf niet kan vermaken, maar meer dat ik dan door 'anderen' met mijn neus op de feiten wordt gedrukt dat ik weer op mijzelf ben aangewezen. Leuke dingen die een vertrouwd gebeuren waren nu alleen beleven.. weekend.. ik vind het maar ellendig, nog nooit zo naar de maandag uitgekeken.

Mijn god.. ik voel me zo verdrietig.. en leeg.. ik ben al wat weken zo mijn best aan het doen om de ogen van mijn ex te openen; we hebben nog veel contact en afgelopen woensdag hebben we nog samen geslapen. Ik weet het soms niet meer en ik voel me zo leeg.. energieloos.. ik mis haar zo, maar helaas speelt er bij haar een heel ander gevoel dan bij mij. Van de week was ik even blij; ze vertelde me dat ze het uit had gemaakt met die ander. Ik zag even meer hoop.. maar wat ik ook probeer en wat ik ook zeg, wat ik haar ook mail.. het lijkt niets meer uit te maken. Onze relationele liefde lijkt een opgedroogde put te zijn geworden die momenteel alleen nog wordt gevuld door mijn tranen. Zij houdt van me, als vriend en dat zou ik moeten koesteren. Maar nu lukt dat gewoon niet. Ik heb zo'n spijt van mijzelf en wat ik die maanden geleden heb gedaan.. dat ik onze relatie van drie jaar zomaar over het hoofd heb kunnen zien. Als ik nu naar d'r kijk klopt mijn hartje snellen en vind ik haar zo geweldig.. we bellen elke dag en bij elk telefoontje ben ik even van mijn stuk. Maar blijkbaar ziet zij het als gezellig.. god, ik hoop zo dat ze mij weer wil als de hare.. maar ik voel me zo leeg.. ik kan het niet meer... al het kruit dat ik had om haar weer terug te winnen heb ik verschoten. Ik voel me zo kut, zo eenzaam, zo verdrietig.. zo stom.. ik ben stuk.. ik wou dat er iemand was die mij kon repareren, even wakker kon schudden, ik wil weer eens een glimlach op mijn gezicht.. genieten.. dat lukt de laatste tijd maar nauwelijks. En nu is het ook nog eens weekend en mis ik haar nog meer.. omdat wij de weekenden altijd voor onszelf hadden.. nu heb ik ze voor mij alleen. Waar is die hand die mij uit deze ellende trekt, die hand die mijn verdriet en leegte wegvaagt. Zucht.. ik wil dit niet meer.. Echt mensen; mocht ik haar terugkrijgen.. ooit.. dan laat ik het de wereld weten en laat ik haar nooit meer gaan...

In een poging de lucht opgeklaard te krijgen en makkelijker met elkaar om te gaan heb ik mijn 'ex' zojuist een volgende mail gestuurd... beter kan ik het niet brengen, denk ik

---

Lieve ..,

ik weet dat je over het algemeen weinig tijd hebt om je mail te lezen of ze te beantwoorden.. desondanks mail ik je toch. Nav vannochtend had ik natuurlijk liever en person met je gesproken.. maar het is niet anders. Ik baal ervan dat ik je teleur heb gesteld; natuurlijk had ik je er meer dan graag bij gehad.. ik heb je in eerste instantie ook niet voor niets uitgenodigd.. als het aan mij zou liggen zou ik je bij elke poep of scheet die ik zou laten erbij willen hebben Ik heb je al uitgelegd wat de reden was.. was, want na jouw verhaal mbt DP hebben mijn gedachtes natuurlijk ook een andere wending gekregen. Maar goed; om een lang en uitgekauwd verhaal kort te houden; ik zou het erg waarderen als we binnenkort eens de tijd zouden vinden om eens goed en duidelijk met elkaar te praten.. niet gehaast, geen drama.. maar gewoon eens goed praten over wat we op ons hart hebben tov elkaar, anderen, onszelf, het verleden en het heden.. tot nog toe hebben we de dingen alleen vluchtig besproken.. of we er nou uren over praten, dat maakt niet uit.. dan hebben we dat iig gehad en ik weet zeker dat we na zo'n gesprek anders in het leven to elkaar staan. Ik vind het belangrijk; we hebben in het verleden te weinig gepraat... en dan laten we alle anderen erbuiten en gaat het alleen om de persoontjes S. en B.. Ik ben van mening dat dat echt nog even nodig is om het gebeurene en onszelf een plaatsje te geven en verder te kunnen. Ik zit nu nog met zoveel vragen en zoveel twijfel. Natuurlijk wil ik ook gewoon leuke dingen met je doen, fock.. ik doe ze met niemand liever.. ik vind het zo leuk en relaxed en meer met jou, maar dat weet je. Natuurlijk wil ik iig als goede vrienden samen zijn, maar dan wel met dingen duidelijker dan dat ze nu zijn. Ik wil je maatje zijn, ik wil diegene zijn die er voor je is als je uiteindelijk die baan gaat scoren! Samen zijn wij bijzonder, dat wil ik koesteren. Maar laten we voor eens en altijd eens goed, eerlijk en openhartig met elkaar praten zodat we weten waar we staan en dat de verwachtingen duidelijk zijn.. om zo te werken aan het opbouwen van een wederzijds vertrouwen. Dan kunnen we onze kleine middelvingers opsteken naar alle anderen en zeggen; zo, en nu? Nu geen gezeik meer en proberen meer te lachen, meer italiaans te eten, meer naar Amsterdam te gaan, meer films te kijken, meer Intwine te zien op het strand.. en de dagen afsluiten met een glimlach.. ipv een onbestemdig gevoel. Je betekent veel voor me Babs en ik heb veel voor je over; ik wil niet je boeman of je koeman zijn.. ik wil daar vanaf.. ik wil weten wat we aan elkaar hebben en bouwen aan een positief gevoel zoals we dat ooit hadden.